Γιάννης Σμαραγδής http://www.aixmi.gr/index.php/otan-anieroi-tou-simera-katapatoun-to/
Είναι φανερό πλέον πως στους καιρούς μας, στη χώρα του μέτρου χάθηκε το μέτρο. Γιατί όταν σε μια χώρα που η κύρια δύναμή της είναι ο Πολιτισμός και η «δοσμένη» ομορφιά του τόπου, κι αυτά παραβλέπονται ή κακοποιούνται από τους κατοίκους της, τότε αυτή η χώρα έχει χάσει πλέον την πυξίδα της, κυρίως γιατί πλέον έχει χαθεί η Ιερότητα.
Εξηγούμαι: Πριν από λίγο καιρό συμβασιούχοι του ...υπουργείου Πολιτισμού που ακολούθησαν το συνήθη ιδιοτελή και πονηρό τρόπο δια της πλαγίας οδού της προσωρινότητας να εγκατασταθούν στη νιρβάνα της νομιμότητας, όταν αυτό δεν ευοδώθηκε, καταπάτησαν τα Ιερά Μάρμαρα των προπυλαίων της Ακρόπολης και ανάρτησαν ένα μαύρο πανό με το αίτημά τους, αφού είχαν βεβαίως κλειδώσει τις πύλες ωσάν να ήταν το σπίτι τους.
Και το πιο σοκαριστικό! Ο αρχηγίζων της ομάδας των 20-30 καταπατητών, στις διαμαρτυρίες των προσκυνητών που είχαν καταφθάσει από όλα τα μέρη του κόσμου για να εισέλθουν στον Ιερό Χώρο, αλλά και στις ενστάσεις Ελλήνων παρευρισκόμενων ότι προσβάλλουν βάναυσα τα Ιερά Μάρμαρα, απήντησε αυθαδέστατα: «Αυτά για μας είναι πέτρες»… Αυτός ο συγκερινός μας καταπατητής διεκδικούσε να γίνει μόνιμος φύλακας του Μουσείου ή κάτι τέτοιο, και να πληρώνεται από τον εθνικό κορβανά, δηλαδή από τις τσέπες όλων μας.
Αυτή την Ελλάδα ονειρευτήκαμε; Αυτή την Ελλάδα προτείνουν οι σημερινοί άνεργοι και αληθινά δεινοπαθούντες; Την ανίερη καταπάτηση του αιώνιου από ιδιοτελείς υβριστές; Εν κατακλείδι: Αυτή την Ελλάδα αυτών των ανίερων διαμαρτυρόμενων δεν θέλω να τη γνωρίζω. Ούτε αυτούς που την αντιπροσωπεύουν.
Δεν θα μασήσω τα λόγια μου –στη συνείδησή μου, αυτοί οι «μεταλλαγμένοι» Ελληνες είναι εχθροί της χώρας. Γιατί όπως λέει και ο μεγάλος μας Σεφέρης:
«Τα συντρίμμια δεν είναι εκείνα, εσύ ‘σαι το ρημάδισε κυνηγούν με μια παράξενη παρθενιά…-…γιατί τα αγάλματα δεν είναι πια τα συντρίμμια, είμαστε εμείς…»
Το ξανάγραψα: Σε αντίθεση με άλλες χώρες που μετρούν με άλλα μέτρα, η κρίση της χώρας μας είναι πρώτα ηθική, πνευματική, ιερότητας, ομορφιάς και έτσι φτάσαμε να εισέλθουμε στη λαίλαπα της οικονομικής κρίσης. Γιατί το «παν μέτρον άριστον» αντικαταστάθηκε από το βλαβερό «παν μέτρον χρήμα».
Υ.Γ. Η ποίηση –όπως η Τέχνη ευρύτερα, δρα παρηγορητικά, ενίοτε δε και θεραπευτικά. Καλό θα είναι, λοιπόν, να ξαναμπεί στη ζωή μας, που όλο και στεγνώνει από το υπερισχύον «τίποτα»…
Εξηγούμαι: Πριν από λίγο καιρό συμβασιούχοι του ...υπουργείου Πολιτισμού που ακολούθησαν το συνήθη ιδιοτελή και πονηρό τρόπο δια της πλαγίας οδού της προσωρινότητας να εγκατασταθούν στη νιρβάνα της νομιμότητας, όταν αυτό δεν ευοδώθηκε, καταπάτησαν τα Ιερά Μάρμαρα των προπυλαίων της Ακρόπολης και ανάρτησαν ένα μαύρο πανό με το αίτημά τους, αφού είχαν βεβαίως κλειδώσει τις πύλες ωσάν να ήταν το σπίτι τους.
Και το πιο σοκαριστικό! Ο αρχηγίζων της ομάδας των 20-30 καταπατητών, στις διαμαρτυρίες των προσκυνητών που είχαν καταφθάσει από όλα τα μέρη του κόσμου για να εισέλθουν στον Ιερό Χώρο, αλλά και στις ενστάσεις Ελλήνων παρευρισκόμενων ότι προσβάλλουν βάναυσα τα Ιερά Μάρμαρα, απήντησε αυθαδέστατα: «Αυτά για μας είναι πέτρες»… Αυτός ο συγκερινός μας καταπατητής διεκδικούσε να γίνει μόνιμος φύλακας του Μουσείου ή κάτι τέτοιο, και να πληρώνεται από τον εθνικό κορβανά, δηλαδή από τις τσέπες όλων μας.
Αυτή την Ελλάδα ονειρευτήκαμε; Αυτή την Ελλάδα προτείνουν οι σημερινοί άνεργοι και αληθινά δεινοπαθούντες; Την ανίερη καταπάτηση του αιώνιου από ιδιοτελείς υβριστές; Εν κατακλείδι: Αυτή την Ελλάδα αυτών των ανίερων διαμαρτυρόμενων δεν θέλω να τη γνωρίζω. Ούτε αυτούς που την αντιπροσωπεύουν.
Δεν θα μασήσω τα λόγια μου –στη συνείδησή μου, αυτοί οι «μεταλλαγμένοι» Ελληνες είναι εχθροί της χώρας. Γιατί όπως λέει και ο μεγάλος μας Σεφέρης:
«Τα συντρίμμια δεν είναι εκείνα, εσύ ‘σαι το ρημάδισε κυνηγούν με μια παράξενη παρθενιά…-…γιατί τα αγάλματα δεν είναι πια τα συντρίμμια, είμαστε εμείς…»
Το ξανάγραψα: Σε αντίθεση με άλλες χώρες που μετρούν με άλλα μέτρα, η κρίση της χώρας μας είναι πρώτα ηθική, πνευματική, ιερότητας, ομορφιάς και έτσι φτάσαμε να εισέλθουμε στη λαίλαπα της οικονομικής κρίσης. Γιατί το «παν μέτρον άριστον» αντικαταστάθηκε από το βλαβερό «παν μέτρον χρήμα».
Υ.Γ. Η ποίηση –όπως η Τέχνη ευρύτερα, δρα παρηγορητικά, ενίοτε δε και θεραπευτικά. Καλό θα είναι, λοιπόν, να ξαναμπεί στη ζωή μας, που όλο και στεγνώνει από το υπερισχύον «τίποτα»…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου