»ΔημοσιογραφικΕς ευθΥνες

Γράφει ο Ερρίκος Μπαρτζινόπουλος
«E» 6/12

Αυτονόητο είναι ότι κανένας σοβαρός άνθρωπος δεν μπορεί να μην καταδικάζει ως καθαρή αλητεία την επίθεση εναντίον του προέδρου της ΕΣΗΕΑ πριν από μερικές μέρες. Αλλά εξίσου αυτονόητο είναι πως αυτό δεν μειώνει σε τίποτα τις τεράστιες ευθύνες των συνδικαλιστικών ηγεσιών (όχι μόνο της σημερινής) της ΕΣΗΕΑ για το γεγονός ότι εδώ και δεκαπέντε χρόνια σχεδόν όχι μόνο δεν έκαναν τίποτα για να περιορίσουν τις... διαστάσεις μιας κρίσης που ήταν μαθηματικά βέβαιο ότι θα έφτανε και στη χώρα μας, αλλά αντίθετα έκαναν πολλά για να καταστήσουν την κρίση αυτή βαθύτερη.
Προσωπικά αδυνατώ να καταλάβω ποια αποτελεσματική παρέμβαση μπορεί να έχει ένα συνδικαλιστικό σωματείο στην περίπτωση που μια επιχείρηση δεν είναι σε θέση να καλύψει τα έξοδα λειτουργίας της ή να περιορίσει σε λογικά όρια το παθητικό της. Και δυστυχώς απέναντι σ’ αυτό το υπαρκτό πρόβλημα - ή την απειλή έστω - βρίσκεται σήμερα η ΕΣΗΕΑ. Υπάρχει τρόπος να το υπερβεί; Μόνο αφελείς θα μπορούσαν να το ισχυριστούν.
Κατά συνέπεια, ο ρόλος του συνδικαλιστικού οργάνου των δημοσιογράφων είναι εκ των πραγμάτων περιορισμένος. Μπορεί να διαμαρτυρηθεί, μπορεί ν’ απειλήσει, μπορεί ν’ αποφασίσει μια απεργιακή κινητοποίηση, αλλά αυτά δεν είναι ενέργειες ικανές να επηρεάσουν καθοριστικά το σήμερα και το αύριο στον χώρο της ενημέρωσης. Μήπως, λοιπόν, ήρθε η ώρα ν’ αντιμετωπίσουμε τα προβλήματά μας με διαφορετικό και ουσιαστικότερο τρόπο, αναζητώντας λύσεις που θ’ απαντάνε στο αύριο και θα διευκολύνουν και το σήμερα;
Πριν από 20 χρόνια όλα άλλαξαν στον...ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΔΩ