»Η τρΙτη κακη επιλογη

Tου Πασχου Mανδραβελη KAΘHMEPINH

Κάποτε ο πρωθυπουργός είχε θέσει το δίλημμα ως εξής: «΄Η αλλάζουμε ή βουλιάζουμε». Δυστυχώς, όμως, υπάρχει και μια τρίτη εξίσου κακή με τη δεύτερη επιλογή. Ούτε να αλλάξουμε, ούτε να βουλιάξουμε. Αυτή είναι η επιλογή των μικρών και μεγάλων κατεστημένων συμφερόντων που έχουν θρονιαστεί στην ελληνική οικονομία. Δεν θέλουν, φυσικά, να βουλιάξει η χώρα, αλλά ούτε να μεταρρυθμιστούν όλες εκείνες οι προσοδοφόρες για κάποιους δομές που την...
κρατούν μισοβυθισμένη.
Αν παρατηρήσουμε την ιστορία της μεταπολίτευσης, θα δούμε ότι το πολιτικό σύστημα ανέπτυξε μια «σοφή» περιοδικότητα. Τις περιόδους της μεγάλης σπατάλης διαδεχόταν πάντα ένα σταθεροποιητικό πρόγραμμα. Ετσι, μετά τη σπατάλη του 1980 - 1985 είχαμε το πρόγραμμα λιτότητας του Ανδρέα Παπανδρέου (1985 - 1987), την περίοδο του «Τσοβόλα δώστα όλα» αλλά και των οικουμενικών κυβερνήσεων την διαδέχθηκε το πρόγραμμα Κωνσταντίνου Μητσοτάκη, ενώ από το 1994 - 2000 είχαμε επίσης ένα σταθεροποιητικό πρόγραμμα για να μπούμε στην ΟΝΕ. Μόνο κατά την τελευταία περίοδο της Νέας Δημοκρατίας δεν τηρήθηκε αυτός ο κανόνας· ενώ από το 2007 τα νούμερα έδειχναν ότι η οικονομία πάει στα βράχια, η κυβέρνηση, αντί να βάλει φρένο στις δαπάνες, πάτησε γκάζι, με αποτέλεσμα να βρεθούμε με ένα έλλειμμα 15,4% και εκτός αγορών.
Σε αυτές τις περιόδους υπήρξαν μεν τομές, αλλά χωρίς συνέχεια. Το 1985, για παράδειγμα, ο κατασυκοφαντημένος Δημήτρης Τσοβόλας εφάρμοσε τον ΦΠΑ και επέβαλε τις ταμειακές μηχανές. Την περίοδο 1990 - 1993 υπήρξαν αποκρατικοποιήσεις και απελευθερώθηκαν (εν μέρει) οι τηλεπικοινωνίες. Το 1994 φτιάχτηκε το ΑΣΕΠ. Το 1998 έγινε η μεγάλη τομή στην Τοπική Αυτοδιοίκηση με τον «Καποδίστρια» κ. ά. Αυτές οι τομές, όμως, όποτε προσέκρουαν σε κατεστημένα συμφέροντα, λειαίνονταν: κάποιοι συμβιβασμοί από ...ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΔΩhttp://www.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_kathpolitics_1_05/12/2010_1293435