Παρασκευή 31 Δεκεμβρίου 2010

»Ειμαι 18 χρονων, τι μου κληροδοτειτε;

Αλέξανδρος Παναγιωτόπουλοςhttp://www.aixmi.gr/index.php/eimai-xronwn-ti-mou-klirodoteite/


Οι σκέψεις των παιδιών είναι σαν τα πουλιά. Πετούν από δω και από κει συλλέγοντας με το πείσμα που τα διακρίνει εμπειρίες, βιώματα και εικόνες που διαμορφώνουν σε μεγάλο βαθμό το χαρακτήρα και την αντίληψη τους για τα πράγματα.
Τούτα τα τοπία στις μέρες μας μοιάζει να τα καλύπτει μια γκρίζα πάχνη, ένα χάρτινο συνειδησιακό νέφος που τους κληροδοτήθηκε δίχως ποτέ να το...
ζητήσουν. Είμαι στα 18 και θα μπορούσε κάποιος να πει πως δεν έχω ζήσει πολλά -άρα, δεν καταλαβαίνω πολλά. Κάτι τέτοιο, όμως, θα ήταν το λιγότερο παράλογο.
Αισθάνομαι ολοένα και συχνότερα πως περιβάλλομαι από ανθρώπους μίζερους και ημιμαθείς, που θα θυσίαζαν ακόμη και την ψυχή τους στο βωμό κάποιας εφήμερης δόξας. Νιώθω πως στη θέση της δημιουργικότητας και της γνώσης βασιλεύει η ματαιοδοξία. Εκείνο που με στεναχωρεί περισσότερο, όμως, δεν είναι τόσο η ύπαρξη κενών ανθρώπων -αυτοί πάντα θα είναι παρόντες- όσο η ανημποριά εκείνων που παρακολουθούν από απόσταση ασφαλείας τα όσα συμβαίνουν, παρότι έχουν τη δυνατότητα να παρέμβουν. Ωστόσο σωπαίνουν, εφησυχάζουν.
Δεν αναφέρομαι μοναχά σε εκείνους που πολιτεύονται -άλλωστε δεν τους τρέφω και καμιά ιδιαίτερη εκτίμηση- αλλά σε όλους όσους διαθέτουν αποθέματα γνώσης, ταλέντου και εμπειρίας.
Τα πράγματα δεν πάνε καλά -αυτό θαρρώ πως το καταλαβαίνει ακόμη και ο αδερφός μου που δεν έχει κλείσει ούτε τα 2. Η περίοδος της κίβδηλης αναλαμπής που όλοι βιώσαμε με τον ένα η με τον άλλο τρόπο, ανήκει πλέον στο παρελθόν.
Βρίσκεται φυλακισμένη μέσα σε κάποια κορνίζα που δεσπόζει στο καθιστικό και την αποζητούμε τώρα που το φόντο στις ζωές μας έχει σκουρύνει επικίνδυνα. Και αναρωτιέμαι καμιά φορά τί μας έχει απομείνει. Το τίποτα δεν με ικανοποιεί. Η ελπίδα δεν πρέπει να χρεοκοπήσει. Δεν πρέπει να την αφήσουμε να χρεοκοπήσει.
Οι ήρωες προχωρούν στα σκοτεινά, όπως έλεγε και ο ποιητής. Μόνο οι ιδέες μας δεν πεθαίνουν ποτέ – αρκεί να μην τις καταχωνιάσουμε εμείς οι ίδιοι σε κάποιο σκονισμένο συρτάρι στα βάθη της μνήμης. Να μην τις αφήσουμε να παρασυρθούν στην αφρισμένη θάλασσα της λήθης.



Δεν υπάρχουν σχόλια: