»To γερμανικο αλεξιπτωτο

του Τάσου Τέλλογλου Protagon.gr

Η απόσταση των θέσεων μεταξύ του ελληνικού και του γερμανικού υπουργείου Οικονομικών είναι μικρότερη απ όσο ακούγεται στα αυτιά εκείνων που βλέπουν πολύ τηλεόραση και πιστεύουν πάντα τα κραυγαλέα πρωτοσέλιδα των εφημερίδων. Ο Γιώργος Παπακωνσταντίνου είπε μιλώντας στο τραπεζικό συνέδριο στη Φραγκφούρτη ότι θεωρητικά είναι σωστό να... συμμετέχουν οι πιστωτές στην περίπτωση της χρεωκοπίας ενός κράτους η μιας τράπεζας. Στην πράξη χρειάζεται προσοχή και στην πραγματικότητα πρόκειται για πολιτική απόφαση. Λόγω του δύσκολου περιβάλλοντος είναι μία ακατάλληλη στιγμή για μία τέτοια συζήτηση .Ο αντιπρόεδρος του Ευρωπαικού Κοινοβουλίου κ Σταύρος Λαμπρινίδης είχε πει τότε η συμμετοχή των πιστωτών θα ήταν πιο χρήσιμη στην αρχή της κρίσης παρά στο τέλος της .Την ίδια στιγμή ο Γιούργκεν Φίτσχεν μέλος της διοίκησης της Deutsche Bank διαφοροποιήθηκε από τον Γιόζεφ Ακερμαν, το «αφεντικό» της Τράπεζας, λέγοντας ότι «χωρίς τους ιδιώτες πιστωτές δεν θα είναι δυνατή η σωτηρία κρατών». Ο πρόεδρος των γερμανικών τραπεζών Αντρέας Σμίτζ είπε ότι το «Βασικά είναι σωστό ότι οι ιδιώτες επενδυτές θα πρέπει να συμμετέχουν, αλλά ο δρόμος προς τα εκεί είναι αποφασιστικής σημασίας …» Ο Σμίτζ είπε ότι οποίος επιδιώκει μεγαλύτερες αποδόσεις θα πρέπει να παίρνει και μεγαλύτερα ρίσκα.Ολοι λοιπόν συμφωνούν ότι οι ιδιώτες που αγόρασαν τους τίτλους των κρατών με τα προβλήματα θα πρέπει να πληρώσουν είτε είναι τράπεζες, είτε ασφαλιστικά ταμεία είτε ιδιώτες είτε funds. Εκτός αν πιστεύει κανείς ότι μετά το τέλος του μνημονίου θα είμαστε σε θέση να αποπληρώνουμε με 240 δισ. ευρώ ΑΕΠ δάνεια 80 δισ. το χρόνο . Στην Ελλάδα φωνάζουμε για το γερμανικό αλεξίπτωτο αλλά δεν ξέρουμε τι είναι Κατ αρχήν όσοι αιφνιδιάστηκαν –πολιτικοί και αγορές –δεν είχαν προσέξει ένα πρόγραμμα έξι σημείων που είχε παρουσιάσει ο Γερμανός υπουργός Οικονομικών Βόλφγκανγκ Σόιμπλε Απρίλιο του 2010, πρίν από το μνημόνιο. Τότε ο Σόιμπλε είχε καταστήσει σαφές ότι το πρόγραμμα αυτό, βάση εκκίνησης της σημερινής πρότασης της γερμανικής κυβέρνησης, θα ήταν το «αντίτιμο» για την αποδοχή από τη Γερμανία ενός μηχανισμού στήριξης που η νομιμοποίησή μπορεί ακόμα να απορριφθεί από το Συνταγματικό Δικαστήριο της χώρας. Η πρόταση για έναν μηχανισμό «με συμμετοχή των ιδιωτών» είναι μία έμμεση έστω ομολογία της γερμανικής πλευράς ότι δεν θα καταφέρουμε να πληρώσουμε τα χρέη μας μετά την εκπνοή του μνημονίου.Μετά το 2001, όταν η Αργεντινή δεν πλήρωσε τα χρέη της, άρχισε μία συζήτηση στα πλαίσια των G-10, των χωρών της διάσκεψης του Παρισιού που συζητούν και αποφασίζουν τους όρους του παγκόσμιου δανεισμού. Το Μεξικό και η Ουρουγουάη αποφάσισαν δύο χρόνια αργότερα να θεσπίσουν την «Ρήτρα της Συλλογικής Δράσης με την οποία προστατεύονταν τα δικαιώματα των ομολογιούχων που είχαν έστω και λίγα ομόλογα.. Ετσι το 75% των κατόχων των ομολόγων του Μεξικού συμφώνησαν να αλλάξουν τους όρους εξόφλησης των ομολόγων στη λήξη τους παρακάμπτοντας τις αντιρρήσεις των υπόλοιπων. Από τότε το «μοντέλο» με τις ρήτρες γενικεύτηκε σε όσα ομόλογα εκδίδονταν , ιδιαίτερα στα ομόλογα που έδιναν μεγάλες αποδόσεις . Στην αρχή της χρηματοπιστωτικής κρίσης ακούστηκε πολλές φορές, όταν οι κυβερνήσεις έσπευδαν να διασώσουν τις τράπεζες, ότι δεν είναι δυνατόν τα κέρδη να είναι ιδιωτικά και οι ζημιές δημόσιες. Για τη διάσωση των κρατικών ομολόγων και των κατόχων τους ισχύει το ίδιο.http://www.protagon.gr/Default.aspx?tabid=70&smid=382&ArticleID=4625&reftab=37&t=To-γερμανικό-αλεξίπτωτο