«Εαυτούληδες»
Με τον ΑΝΔΡΕΑ ΡΟΥΜΕΛΙΩΤΗ Ελευθεροτυπία
ΠΩΣ στο διάολο έφτασε η χάρη αυτού του Καρδιτσιώτη, του καμπίσιου φίλου μου, μέχρι τα τρελά νερά τ' Ευρίπου;
Και πόσα guts πρέπει να 'χει ο εμπνευσμένος για να μελοποιήσει, σε πείσμα των καιρών, μερικούς απ' τους «εαυτούληδες» του μπαρμπα-Γιάννη του Σκαρίμπα μες στην τιποτένια την κρίση; Για να εκπληρώσει ίσως την ...ευχή του: «να κατορθώσει "έν' αψηλό τραγούδι για σιρόκους", και, με τις "πένες του πενιές σ' ένα σαντούρι", από δεσμώτης της γραφής να μεταμορφωθεί σε ρυθμό, έξω απ' τα δεσμά της γλώσσας».
Μ' ΕΣΤΕΛΝΕ, πιτσιρίκι ήμουνα, ο μπαρμπα-Γιάννης και κατέθετα μερικές απ' αυτές τις απίθανες μηνύσεις που 'κανε σε αγνώστους που σταμπάριζε απ' τον τηλεφωνικό κατάλογο. Οι οποίοι πιθανότατα θα τον ενοχλούσαν με την παλιανθρωπιά τους, αν τυχόν ποτέ τους συναναστρεφόταν.
ΜΕΓΑΛΩΣΑ στα τρελά νερά διαβάζοντας Σκαρίμπα· αυτό τον απροσδόκητο, ανατρεπτικό γλωσσοπλάστη τον ειρωνικό, τον αιρετικό, τον αντισυστημικό, ο οποίος κατάφερε να γαμήσει το συντακτικό και να φτιάξει άλλη μια ελληνική γλώσσα με άλλες τόσες λέξεις περισσότερες απ' όσες γνωρίζαμε.
ΓΙ' ΑΥΤΟ με συγκίνησε τώρα ο Καρδιτσιώτης φίλος μου ο Διονύσης ο Τσακνής. Γιατί μελοποίησε 12 απ' τα ποιηματάκια του, «Απαντες στίχοι 1936-1970», που κυκλοφορούν ελεύθερα απ' τις εκδόσεις «ΝΕΦΕΛΗ».
ΖΟΥΣΕ κατάκοιτος σ' ένα καλυβάκι, σαν πλυσταριό ήτανε, στην αυλή του συμμαθητή μου του Μπάμπη. «Γράψε!» μου 'λεγε. «Ρουμελιώτης» Ανδρέας, υπάλληλος του ΟΤΕ. Εισήλθε εις την οικίαν μου διά να μου σάξει το τηλέφωνο και ενώ ήτο κρατικοδίαιτη υποχρέωσή του να κουδουνίζει ξανά, μου εζήτησε μπαξίσι, κακό χρόνο να 'χει»!
«ΓΡΑΨΕ!» μου 'λεγε ο ημιθανής εικονοκλάστης, εντοπίζοντας υποψήφιους φταίχτες εις τον τηλεφωνικόν κατάλογον: «Ρουμελιώτης Χαράλαμπος. Επήγα εις την ταβέρνα του και ενώ ο τιμοκατάλογος άλλα έγραφε, μου εχρέωσε τη φασολάδα-χαβιάρι και το κατρουτσάκι δύο και ογδόντα, με καπέλο ο αχαΐρευτος»!
ΚΑΠΟΙΑ στιγμή σταμάτησε να αναπνέει. «Πάει, πέθανε ο μπαρμπα-Γιάννης, ξεψύχησε»... Ετοιμη να μπήξει τα κλάματα ήταν η έκπαγλου ωραιότητος αλφαδιασμένη δίμετρη συνοδός μου κι έσκυψε για να 'ναι αυτή που θα 'χε την τύχη να κλείσει τα μάτια του μεγαλύτερου Ελληνα πεζογράφου. Και ω του θαύματος! Ο «επιστρέφων ανεπιστρεπτί στη μάνα γη» άπλωσε τη χερούκλα του, που 'τανε πιο μακριά κι απ' του Καραγκιόζη, και της εχούφτωσε πάραυτα τα καλλίγραμμα οπίσθια...
ΟΤΑΝ έγινε η έκρηξη στο πυρηνικό εργοστάσιο του Τσερνομπίλ -και στο ΚΚΕ τρώγανε άφοβα μαρούλια και λέγανε πως αυτά είναι προπαγάνδες του ιμπεριαλισμού- η «ΑΠΟΠΕΙΡΑ», το προδρομικό περιοδικάκι που εξεδίδαμε τότε στη Χαλκίδα, οργάνωσε την πρώτη αντιπυρηνική συναυλία στην Ευρώπη. Δεύτερη μέρα του Πάσχα, στο κεφαλόσκαλο της προβλήτας, στο κρηπίδωμα. Φώναξα απ' τα Εξάρχεια τον Νικόλα τον Ασιμο κι εκεί τραγούδησε το «Ουλαλούμ», που είχε μελοποιήσει απ' την πρώτη ποιητική συλλογή του Σκαρίμπα στα 1936. Ισως ο Νικόλας να 'ταν ο τραγουδοποιός που γνώρισε τον μπαρμπα-Γιάννη πριν από τον Διονύση.
«ΑΝΕΒΟΚΑΤΕΒΑΙΝΟΝΤΑΣ με άνεση όλους τους αναβαθμούς του σκαριμπικού θυμικού, η μουσική του Τσακνή συνάδει με τον μεσοπολεμικό κλαυσίγελω της clownerie που κατοικεί στα ποιήματα του Σκαρίμπα, άλλοτε με την εκκωφαντική ιλαρότητα των εξεγερμένων και ερωτικών βοϊδάγγελων», γράφει στον πρόλογό της η κ. Κατερίνα Κώστιου που έκανε την -πολύ δύσκολη- φιλολογική επιμέλεια της έκδοσης. Εύγε! Βιβλίο και cd best για δώρο εορτών!
Τα μάτια σου ραμμέν' από
μετάξι μοιάζαν ως αποκοιμήσει,
σε φως ο ύπνος σ' είχε αχνό
και σ' είχε ανάσκελην ιχνογραφήσει.
Του πρόσωπού σου το προφίλ
(σ' αψού ζιγκ-ζαγκ κομμένο στυλ)
στην ανοιχτή αγκαλιά της σιωπής,
σαν τεθλασμένη αστραπής
μου εφάνη.
Στα χείλη σου (τα σαν μια ξάφνη
ψαλιδιά δοστή λοξά - στα ερέβη)
τα δόντια μοιάζαν λίγο αφρό
που στ' όνειρο 'χε το αλαφρό
σου ανέβη.
Ν' άκουα εντός σου πως κυλά
η σιγή σου -έσκυψα τρελά-
και πάει,
μα στάθηκ' άναυδος σαν ως
να σ' αντανάκλα ο ουρανός
στα χάη!
Βοϊδάγγελέ μου ελάμπαν τα
λευκά σου πόδια, ενώ
κατακορύφως
σαν ξίφος κρέμονταν φωτός
τόνα σου χέρι της νυκτός
το ημίφως...
«Βοϊδάγγελος Δεύτερος»
Του Γιάννη Σκαρίμπα http://www.enet.gr/?i=arthra-sthles.el.home&id=228526
Και πόσα guts πρέπει να 'χει ο εμπνευσμένος για να μελοποιήσει, σε πείσμα των καιρών, μερικούς απ' τους «εαυτούληδες» του μπαρμπα-Γιάννη του Σκαρίμπα μες στην τιποτένια την κρίση; Για να εκπληρώσει ίσως την ...ευχή του: «να κατορθώσει "έν' αψηλό τραγούδι για σιρόκους", και, με τις "πένες του πενιές σ' ένα σαντούρι", από δεσμώτης της γραφής να μεταμορφωθεί σε ρυθμό, έξω απ' τα δεσμά της γλώσσας».
Μ' ΕΣΤΕΛΝΕ, πιτσιρίκι ήμουνα, ο μπαρμπα-Γιάννης και κατέθετα μερικές απ' αυτές τις απίθανες μηνύσεις που 'κανε σε αγνώστους που σταμπάριζε απ' τον τηλεφωνικό κατάλογο. Οι οποίοι πιθανότατα θα τον ενοχλούσαν με την παλιανθρωπιά τους, αν τυχόν ποτέ τους συναναστρεφόταν.
ΜΕΓΑΛΩΣΑ στα τρελά νερά διαβάζοντας Σκαρίμπα· αυτό τον απροσδόκητο, ανατρεπτικό γλωσσοπλάστη τον ειρωνικό, τον αιρετικό, τον αντισυστημικό, ο οποίος κατάφερε να γαμήσει το συντακτικό και να φτιάξει άλλη μια ελληνική γλώσσα με άλλες τόσες λέξεις περισσότερες απ' όσες γνωρίζαμε.
ΓΙ' ΑΥΤΟ με συγκίνησε τώρα ο Καρδιτσιώτης φίλος μου ο Διονύσης ο Τσακνής. Γιατί μελοποίησε 12 απ' τα ποιηματάκια του, «Απαντες στίχοι 1936-1970», που κυκλοφορούν ελεύθερα απ' τις εκδόσεις «ΝΕΦΕΛΗ».
ΖΟΥΣΕ κατάκοιτος σ' ένα καλυβάκι, σαν πλυσταριό ήτανε, στην αυλή του συμμαθητή μου του Μπάμπη. «Γράψε!» μου 'λεγε. «Ρουμελιώτης» Ανδρέας, υπάλληλος του ΟΤΕ. Εισήλθε εις την οικίαν μου διά να μου σάξει το τηλέφωνο και ενώ ήτο κρατικοδίαιτη υποχρέωσή του να κουδουνίζει ξανά, μου εζήτησε μπαξίσι, κακό χρόνο να 'χει»!
«ΓΡΑΨΕ!» μου 'λεγε ο ημιθανής εικονοκλάστης, εντοπίζοντας υποψήφιους φταίχτες εις τον τηλεφωνικόν κατάλογον: «Ρουμελιώτης Χαράλαμπος. Επήγα εις την ταβέρνα του και ενώ ο τιμοκατάλογος άλλα έγραφε, μου εχρέωσε τη φασολάδα-χαβιάρι και το κατρουτσάκι δύο και ογδόντα, με καπέλο ο αχαΐρευτος»!
ΚΑΠΟΙΑ στιγμή σταμάτησε να αναπνέει. «Πάει, πέθανε ο μπαρμπα-Γιάννης, ξεψύχησε»... Ετοιμη να μπήξει τα κλάματα ήταν η έκπαγλου ωραιότητος αλφαδιασμένη δίμετρη συνοδός μου κι έσκυψε για να 'ναι αυτή που θα 'χε την τύχη να κλείσει τα μάτια του μεγαλύτερου Ελληνα πεζογράφου. Και ω του θαύματος! Ο «επιστρέφων ανεπιστρεπτί στη μάνα γη» άπλωσε τη χερούκλα του, που 'τανε πιο μακριά κι απ' του Καραγκιόζη, και της εχούφτωσε πάραυτα τα καλλίγραμμα οπίσθια...
ΟΤΑΝ έγινε η έκρηξη στο πυρηνικό εργοστάσιο του Τσερνομπίλ -και στο ΚΚΕ τρώγανε άφοβα μαρούλια και λέγανε πως αυτά είναι προπαγάνδες του ιμπεριαλισμού- η «ΑΠΟΠΕΙΡΑ», το προδρομικό περιοδικάκι που εξεδίδαμε τότε στη Χαλκίδα, οργάνωσε την πρώτη αντιπυρηνική συναυλία στην Ευρώπη. Δεύτερη μέρα του Πάσχα, στο κεφαλόσκαλο της προβλήτας, στο κρηπίδωμα. Φώναξα απ' τα Εξάρχεια τον Νικόλα τον Ασιμο κι εκεί τραγούδησε το «Ουλαλούμ», που είχε μελοποιήσει απ' την πρώτη ποιητική συλλογή του Σκαρίμπα στα 1936. Ισως ο Νικόλας να 'ταν ο τραγουδοποιός που γνώρισε τον μπαρμπα-Γιάννη πριν από τον Διονύση.
«ΑΝΕΒΟΚΑΤΕΒΑΙΝΟΝΤΑΣ με άνεση όλους τους αναβαθμούς του σκαριμπικού θυμικού, η μουσική του Τσακνή συνάδει με τον μεσοπολεμικό κλαυσίγελω της clownerie που κατοικεί στα ποιήματα του Σκαρίμπα, άλλοτε με την εκκωφαντική ιλαρότητα των εξεγερμένων και ερωτικών βοϊδάγγελων», γράφει στον πρόλογό της η κ. Κατερίνα Κώστιου που έκανε την -πολύ δύσκολη- φιλολογική επιμέλεια της έκδοσης. Εύγε! Βιβλίο και cd best για δώρο εορτών!
Τα μάτια σου ραμμέν' από
μετάξι μοιάζαν ως αποκοιμήσει,
σε φως ο ύπνος σ' είχε αχνό
και σ' είχε ανάσκελην ιχνογραφήσει.
Του πρόσωπού σου το προφίλ
(σ' αψού ζιγκ-ζαγκ κομμένο στυλ)
στην ανοιχτή αγκαλιά της σιωπής,
σαν τεθλασμένη αστραπής
μου εφάνη.
Στα χείλη σου (τα σαν μια ξάφνη
ψαλιδιά δοστή λοξά - στα ερέβη)
τα δόντια μοιάζαν λίγο αφρό
που στ' όνειρο 'χε το αλαφρό
σου ανέβη.
Ν' άκουα εντός σου πως κυλά
η σιγή σου -έσκυψα τρελά-
και πάει,
μα στάθηκ' άναυδος σαν ως
να σ' αντανάκλα ο ουρανός
στα χάη!
Βοϊδάγγελέ μου ελάμπαν τα
λευκά σου πόδια, ενώ
κατακορύφως
σαν ξίφος κρέμονταν φωτός
τόνα σου χέρι της νυκτός
το ημίφως...
«Βοϊδάγγελος Δεύτερος»
Του Γιάννη Σκαρίμπα http://www.enet.gr/?i=arthra-sthles.el.home&id=228526
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου