»[ ΕΜΠΙΣΤΕΥΤΙΚΑ ]

Το διαζύγιο
Του Ι. Κ. Πρετεντέρη ΝΕΑ

ΛΕΝΕ ΟΤΙ οι εµφύλιοι πόλεµοι είναι το σκληρότερο είδος πολέµου. Αν είναι έτσι, τότε η διαµάχη Σαµαρά - Μητσοτάκη δεν αποτελεί την εξαίρεση που επιβεβαιώνει τον κανόνα.

Διότι µπορεί η διαµάχη να πλησιάζει πλέον την εικοσαετία, αλλά δεν δείχνει να κοπάζει, το ..
αντίθετο...

ΗΤΑΝ ΟΞΥΣ ο Μητσοτάκης για τον Σαµαρά, τη Δευτέρα στο Μega. Κι ήταν οξύς ο Σαµαράς για τον Μητσοτάκη, αµέσως µετά. Θα έλεγε κανείς ότι οι γέφυρες κόπηκαν και από τις δυο πλευρές – αν υποθέσει κανείς ότι υπήρχαν ακόµη γέφυρες...

ΣΕ ΤΕΤΟΙΑ διαζύγια, το ερώτηµα δεν είναι ποιος έχει δίκιο. Το ερώτηµα είναι τι προοπτικές ανοίγει το διαζύγιο. Και στην προκειµένη περίπτωση, η απάντηση είναι απλή: καµία προοπτική. Ποτέ παράταξη δεν διεκδίκησε την εξουσία, αν δεν είχε διασφαλίσει προηγουµένως την ευρύτερη ενότητά της. Στα πλαίσια της οποίας είναι ενδεχοµένως απαραίτητο να συνυπάρχουν άνθρωποι που (κατά τα άλλα...) σιχαίνονται ο ένας τον άλλο.

ΜΕ ΑΛΛΑ λόγια, µια παράταξη εξουσίας δεν την αφορά αν «ο Σαµαράς είναι λαϊκιστής», ούτε αν «ο Μητσοτάκης είναι ναυαγοσώστης του ΠΑΣΟΚ», αλλά αν «λαϊκιστές» και «ναυαγοσώστες» µπορούν από κοινού να την οδηγήσουν σε εκλογικές επιτυχίες. Διότι µπορεί πολλοί (µε πρώτο τον Μητσοτάκη) να κατακρίνουν τώρα τον Γ. Παπανδρέου για το «λεφτά υπάρχουν», αλλά είτε υπήρχαν είτε δεν υπήρχαν λεφτά ο Παπανδρέου πήρε 43%.

ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ αµφιβολία ότι αυτή η σύγκρουση αποτελεί µια εσωτερική υπόθεση της Κεντροδεξιάς. Είναι όµως µόνο αυτό; Ή µήπως αποτελεί άλλη µια ένδειξη ότι το δικοµµατικό σύστηµα που διαµορφώθηκε στα τέλη της δεκαετίας του ‘70 κλυδωνίζεται σοβαρά;

ΔΙΟΤΙ ΕΩΣ τώρα η ισχύς του δικοµµατισµού ήταν η συνύπαρξη διαφορετικών ρευµάτων µέσα στο ίδιο κοµµατικό σχήµα. Αυτή η συνύπαρξη επέτρεπε στα δύο µεγάλα κόµµατα να προσαρµόζονται ευκολότερα στις περιστάσεις και τις απαιτήσεις κάθε συγκυρίας, αλλά και να εκπροσωπούν µια ευρύτερη κλίµακα πολιτικών απόψεων και κοινωνικών συµφερόντων.

ΜΟΝΟ ΠΟΥ η συνύπαρξη ποτέ δεν ήταν αυτονόητη. Την υποστήριξαν και τη διευκόλυναν όλοι οι αρχηγοί που πέρασαν από το ένα ή το άλλο κόµµα, από τον Κ. Καραµανλή και τον Α. Παπανδρέου έως τον Κ. Σηµίτη, τον νεώτερο Καραµανλή και τον νεώτερο Παπανδρέου. Το έκαναν από προσωπική µεγαλοψυχία; Οχι. Το έκαναν επειδή αισθάνθηκαν ότι το έχουν ανάγκη.

ΥΠΟ ΑΥΤΗΝ την έννοια, η υπόθεση Σαµαρά - Μητσοτάκη αποκτά ευρύτερες διαστάσεις. Διότι όταν δοκιµάζεται η Ν.Δ. ή το ΠΑΣΟΚ, το πρόβληµα αφορά τους ίδιους. Αν, όµως, διαταραχθεί η βάση πάνω στην οποία έχει οικοδοµηθεί το πολιτικό σύστηµα στο σύνολό του, αυτό µας αφορά όλους.
Μπορεί πολλοί (µε πρώτο τον Μητσοτάκη) να κατακρίνουν τώρα τον Γ. Παπανδρέου για το «λεφτά υπάρχουν», αλλά είτε υπήρχαν είτε δεν υπήρχαν λεφτά, ο Παπανδρέου πήρε 43%