»Μηπως να στραφουμε Ανατολικα;

του Άρη Δαβαράκη Protagon.gr

Η επίσκεψη Ερντογάν και οι διθύραμβοι του Αλέξη Παπαχελά για τις αλματώδεις προόδους της Γείτονος (στη διάρκεια ακριβώς της δικής μας ζαλιστικής κατρακύλας) σίγουρα με επηρέασαν. Ίσως βέβαια και να διαβάζω μια τζούρα περισσότερη «Καθημερινή» απ’ ότι ενδείκνυται – και αυτό να έχει πια σοβαρές επιπτώσεις στην ψυχική μου υγεία. Ήταν οι..
«Φάκελοι», οι δηλώσεις, οι επισκέψεις, τα πήγαιν-έλα,η δήλωση Γ.Α.Π «όσο αναβαθμίζεται η σχέση μας, τόσο αυξάνονται τα οφέλη» , ήταν οι κλεισμένοι δρόμοι και τα μέτρα ασφαλείας που θύμιζαν επίσκεψη αρχηγού υπερδυνάμεως, πάνω απ΄ όλα όμως ήταν η απουσία του Νετανιάχου.

Στην σαφή δήλωση Ερντογάν «Αν έρθει ο Νετανιάχου στην Αθήνα δεν δέχομαι να συνομιλήσω» το διπλωματικό παρασκήνιο λειτούργησε έτσι ώστε να αναβάλλει τελικά το ταξίδι του ο Ισραηλινός πρωθυπουργός Benjamin Netanyahu και να στείλει στην θέση του τον υπουργό Επικρατείας, τον κ. Μπενιαμίν Ζεέβ Μπέγκιν , ο οποίος εκπροσωπεί μάλιστα και το «ήπιο» Ισραήλ αφού είναι γιός του Μεναχέμ Μπέγκιν, του πρώην πρωθυπουργού της Χώρας που υπέγραψε την ιστορική συμφωνία ειρήνης με την Αίγυπτο. Έτσι «βοηθήθηκε» η Ελλάδα να βγει από την δύσκολη θέση και να έχει τη χαρά να φιλοξενήσει, όπως του αξίζει, τον φίλο και αδερφό, τον γείτονα, τον συνεργάτη, τον - πώς να το κάνουμε, 400 χρόνια συζήσαμε! – «συγγενή της εξ’ αίματος», βρε αδερφέ, Τούρκο Πρωθυπουργό, τον εκπρόσωπο της σημερινής Τουρκίας.


Ο Αχμέτ Νταβούτογλου, ο Τούρκος Υπουργός των Εξωτερικών της γείτονος, έχει καταφέρει να γίνει, σε διεθνές επίπεδο ένας ζωντανός μύθος εν ενεργεία. «Γεράκι ο Νταβούτογλου» γράφει ο Αρης Αμπατζής στίς «Ανιχνεύσεις». Το βιβλίο του «Στρατηγικό Βάθος» που κυκλοφόρησε και στην Ελλάδα, την άνοιξη του 2010 απο τίς Εκδόσεις «Ποιότητα» σε μετάφραση Νικόλαου Ραπτόπουλου και «επιστημονική επιμέλεια» Νεοκλή Σαρρή (αυτό το link θα σας ανοίξει πολλά μονοπατάκια συγχρόνως), έδωσε αφορμή για αναλύσεις επι αναλύσεων που αναλώθηκαν στην αποκρυπτογράφηση των βαθυτέρων επιδιώξεων, του «Οράματος» αυτού – που μέσα σε λίγα χρόνια έχει μεταμορφώσει την «ταλαίπωρη φτωχή Τουρκία που παρακαλάει να μπει στην Ευρώπη», σε ισχυρό παίκτη, δυναμικό διαπραγματευτή και ανερχόμενη, σχεδόν ραγδαία, οικονομική δύναμη.


Κάποιοι παλιοί γεροντάδες στο Αγιον Όρος, όπως και πολλοί σοβαροί μελετητές, ιστορικοί, πολιτικοί, οικονομολόγοι, κοινωνιολόγοι κ.λ.π, στην Ελλάδα αλλά και διεθνώς, έχουν υποστηρίξει με βιβλία, δοκίμια και άρθρα τους, ότι η Ελληνική Επανάσταση ήταν πολύ μεγάλο λάθος και ότι θα έπρεπε να είχαμε κάτσει λέει στ’ αυγά μας (δεν θα το γράψω εγώ ποτέ το αυγό με β, ακόμα και αν με σύρουν στην πλατεία του χωριού δεμένο χειροπόδαρα πίσω από το Cayenne). Η συνύπαρξη μας με ότι είχε απομείνει απο την Οθωμανική αυτοκρατορία, μαζί με τα πολλά μας πλεονεκτήματα σε όλους τους τομείς και την θρησκευτική «συγγένεια» μας με την Ορθόδοξη Ρωσία, θα είχε οδηγήσει στην επικράτησή μας και σε εντελώς άλλες εξελίξεις που θα επηρέαζαν ολόκληρη την Ευρώπη. Αλλά αυτά, να σας πώ την αμαρτία μου, για λόγια του αέρα μου ακούγονται – όπως και οτιδήποτε σχετικό με τα «αν είχαμε κάνει αυτό», ή «αν ΔΕΝ είχαμε συμφωνήσει για το άλλο». Καλώς η κακώς την κάναμε την επανάσταση και φτιάξαμε Κράτος και Έθνος και Γλώσσα Νέα Ελληνική, συνέχεια της Αρχαίας Ελληνικής και της Βυζαντινής. Και, συγχωρέστε μου την απότομη προσγείωση, μέχρι και το τέλος του 20ου αιώνα (χοντρικά μιλάμε τώρα), καλά το δουλεύαμε το μαγαζί. Λίγο άρπα-κόλλα, λίγο δε βαριέσαι, λίγο μέχρι να κουνήσω το ένα χέρι βρωμάει το άλλο, κάτι γινότανε.


Μέχρι που κάπου εκεί, στα τελευταία 10 με 15 χρόνια του 20ου ,το χάσαμε. Γι’ αλλού πηγαίναμε και αλλού βρεθήκαμε. Και τώρα, αιώνας 21ος πια, είμαστε στη δυσάρεστη θέση να αναγκαζόμαστε να παραδεχτούμε ότι τα έχουμε κάνει σαν τα μούτρα μας. Χάλια μιλάμε δηλαδή, χειρότερα δεν γίνεται. Πώς λοιπόν να μην το ξανασκεφτώ κι εγώ, ο εν μέρει Εθνικός και εν μέρει Χριστιανίζων, βλέποντας την πρόοδο της Τουρκίας, ταξιδεύοντας στην Κωνσταντινούπολη με την ταυτότητά μου πια, ακούγοντας στους δρόμους και τις πλατείες της εκατοντάδες χιλιάδες Έλληνες να μιλάνε, να ψωνίζουν, να γελάνε, να μπαινοβγαίνουν στα χαμάμ και τα παζάρια, πώς να μην το ξανασκεφτώ, μου λέτε, μήπως είχαν δίκιο εκείνοι οι Γεροντάδες στο ’Αγιον Όρος στις αρχές της δεκαετίας του 80 που άρχισα να πηγαίνω, αυτοί που λέγανε πως κάναμε λάθος και επαναστατήσαμε και ακούσαμε τους Βαυαρούς ― έπρεπε να είχαμε συνεχίσει την φυσική μας διαδρομή την Ανατολική, άντε Νοτιοανατολική. «Μα ο Καραμανλής ο Εθνάρχης που είχε έρθει πίσω από το Παρίσι με το αεροπλάνο του Προέδρου Βαλερύ Ζισκάρ ντ’ Εσταίν είπε το Ανήκομεν εις την Δύσιν και τον ψήφισε το 53% και μας έβαλε στην Ενωμένη Ευρώπη, μας πέταξε στα βαθειά να μάθουμε κολύμπι επιτέλους», έλεγα εγώ και με κοιτούσανε και κουνούσαν το κεφάλι τους.

«Το ξέρεις Ζαχαρία παιδί μου», μου είχε πει ένας Γέροντας, καλή του ώρα όπου και να’ναι, «ότι αυτοί οι Γάλλοι που λες τρώνε μουχλιασμένα τυριά που βρωμάνε;» - και έφτυσε κάτω με αηδία. Εννοούσε το ροκφόρ και εγώ, ως Αλεξανδρινός κοσμοπολίτης, το υπερασπίστηκα και του είπα οτι άρεσε μάλιστα πολύ και στη μητέρα μου. Κούνησε το κεφάλι του, αναστέναξε βαθειά – και προχώρησε έναν κόμπο παραπέρα στα δάχτυλα το κομποσκοίνι του. «Κύριε Ιησού Χριστέ Ελέησόν με τον Αμαρτωλόν», μουρμούρισε για πολλαπλώς εκατομμυριοστή φορά τη ζωή του, καθαρά στεναχωρημένος που τα καινούργια Ελληνόπουλα μεγαλώνανε με μανάδες που τρώγανε μουχλιασμένα τυριά. Δεν ήτανε καλό σημάδι αυτό, είχαμε φαίνεται ήδη ξεστρατίσει για καλά από τα μισά της δεκαετίας του 80... http://www.blogger.com/post-create.g?blogID=3382118986583770755