»Η καρδια του σκοτους

Του ΔΗΜ. ΜΗΤΡΟΠΟΥΛΟΥ

Ο,ΤΙ ΛΑΜΠΕΙ δεν είναι χρυσός. Από την άλλη µεριά, η λάµψη του χρυσού – που κάποιοι τον βλέπουν να φθάνει ώς τα 1.450 δολάρια η ουγγιά – είναι µάλλον δυσοίωνη. Ο χρυσός δεν τρώγεται, δεν δίνει τόκο κι έχει κόστος φύλαξης. Είναι όµως καταφύγιο σε έναν όλο και πιο αβέβαιο κόσµο. Η υφήλιος ζει µε τον φόβο του χρέους – που βαραίνει ΗΠΑ, Βρετανία, Γαλλία και Ιαπωνία πριν καν φθάσουµε στον Μεσογειακό Νότο και την..
Ελλάδα. Την τρώει επίσης η ..ανησυχία του πληθωρισµού.

QQQ
ΕΝΩ ΣΥΜΒΑΙΝΟΥΝ όλα αυτά, η Ελλάδα είναι στην καρδιά του σκοταδιού. Τίποτε δεν λειτουργεί όπως ξέραµε. Μέχρι πέρσι τα προβλήµατα της ελληνικής οικονοµίας αφορούσαν τους δηµόσιους λογαριασµούς – δηλαδή τον υπουργό Οικονοµικών. Δεν έφταναν ώς τους πολίτες. Υφεση µε λουκέτα, ανεργία και αρνητική ανάπτυξη που φλερτάρει µε το -5% δεν έχει ζήσει η Ελλάδα. Φτώχεια έχουν ζήσει αυτοί που έχουν αναµνήσεις της µετεµφυλιακής περιόδου ή γνωρίζουν πως ο Μαρκεζίνης έκοψε κάποτε τη δραχµή στη µέση.

Ώς τώρα η Ιστορία δίδασκε πως η ύφεση είναι κάτι που στην Ελλάδα συσχετίζεται µε ανώµαλη πολιτική κατάσταση. Η ιστορική αυτή διαπίστωση υποβάλλει τώρα την αναστροφή της.

Η Δηµοκρατία µας, από το 1974, έχει σταθερότερους θεσµούς παρά ποτέ, καδραρισµένους από την Ευρωπαϊκή Ενωση. Θα µπορούσε η κρίση να τους κλονίσει; Δύσκολο. Θα µπορούσε όµως να αλλάξει εντελώς το µείγµα της πολιτικής µας ζωής. Εδώ και τρεις δεκαετίες, η ελληνική πολιτική είναι στον αστερισµό της οικονοµίας. Τη δεκαετία του ’80, ο Ανδρέας Παπανδρέου έκανε αναδιανοµή εισοδήµατος εντός της ελληνικής κοινωνίας. Τη δεκαετία του ’90, η προσπάθεια συµµετοχής στην ΟΝΕ κυριάρχησε στην πολιτική µας ζωή και εξορθολόγισε κάπως τα δηµοσιονοµικά. Από το 2000 και µετά η χώρα έζησε το όνειρο της συµµετοχής στην ευρωζώνη. Τα χαµηλά επιτόκια του σκληρού ευρώ άπλωσαν την ευηµερία στην ελληνική κοινωνία που µπορούσε να πάρει σπίτι και αυτοκίνητο.

QQQ
ΩΣΤΟΣΟ, το φέτος από το πέρσι στην ελληνική οικονοµία είναι σαν να απέχει δέκα χρόνια. Το πιθανότερο είναι πως, σε λίγους µήνες, οι πολίτες θα ακούνε οικονοµία και θα κρύβονται κάτω από το τραπέζι, αφού η λέξη θα έχει µόνο αρνητικές συνδηλώσεις. Τι θα την αντικαταστήσει; Μια ανήσυχη επιστροφή στις βασικές ανάγκες. Ο περισσότερος κόσµος θα θέλει να εξασφαλίσει τα προς το ζην, να έχει εκπαίδευση για το παιδί του και στοιχειώδη περίθαλψη για την οικογένειά του. Θα θέλει επίσης να ζήσει µε ασφάλεια. Οπερ σηµαίνει ότι θα θέλει να «καθαρίσει» η χώρα από τους εξωτικούς µετανάστες που τονώνουν το τριτοκοσµικό προφίλ της Αθήνας και συνδέονται από πολλούς µε την αύξηση της εγκληµατικότητας. Ποιος θα εκφράσει καλύτερα µια τέτοια αναδυόµενη πολιτική ατζέντα φόβου και τάξης; Το ΠΑΣΟΚ του Γιώργου Παπανδρέου δύσκολα…