»Να Μοιρασουν τις αδειες σε οσους θελουν να δουλεψουν

Του ΓΙΩΡΓΟΥ ΧΡ. ΠΑΠΑΧΡΗΣΤΟΥ ΝΕΑ

Ενα πράγµα που µου τη σπάει είναι να διαπιστώνω ότι η χώρα δεν διαθέτει αυτό που κάθε πολίτης επιθυµεί να έχει: µια ισχυρή κυβέρνηση. Μια κυβέρνηση µε την οποία να κοιµάσαι ήσυχος και να ξυπνάς ακόµη πιο ήσυχος. Να ξέρεις ότι αυτοί που την αποτελούν έχουν τη γνώση, την εµπειρία και τις ικανότητες να χειριστούν τα προβλήµατα την ώρα που εσύ ζεις, κινείσαι, εργάζεσαι, χαίρεσαι, αγωνίζεσαι, ξεκουράζεσαι, σχεδιάζεις το...

µέλλον σου. Εδώ, έχω την αίσθηση ότι έχει χαθεί λίγο η µπάλα. Αφησαν, για παράδειγµα την
απεργία των φορτηγατζήδων να εξελιχθεί στη λογική ότι εντάξει, τι θα κάνουν θα κουραστούν και θα αποσυσπειρωθούν. Μετά που ψηφίστηκε ο νόµος έλεγαν ότι αφού ψηφίστηκε ο νόµος, τι νόηµα έχει η απεργία. Και τώρα που οι άλλοι, παρασυρόµενοι από διάφορα ακραία στοιχεία επιµένουν, αποφάσισαν να εφαρµόσουν τον νόµο. Δηλαδή 15, 20 µέρες τώρα έχει διαλυθεί το σύµπαν και αποφασίζουν να εφαρµόσουν τον νόµο αφού επήλθε η διάλυση.

Συγγνώµη παιδιά, αλλά αυτά δεν είναι και πολύ σοβαρά πράγµατα...

Καλοπληρωµένα ρουσφέτια
Αντιθέτως, είναι γελοία. Διότι αν η κυβέρνηση ήταν στοιχειωδώς σοβαρή, και αποφασισµένη να ελέγξει απολύτως την κατάσταση, το πρώτο που θα έκανε θα ήταν να σκεφτεί κάτι ευέλικτο και συνάµα αποτελεσµατικό σε σχέση µε τους απεργούς ιδιοκτήτες των φορτηγών. Ποιο θα µπορούσε να ήταν αυτό; Το εξής: οι άδειες είναι κρατικές. Τις δίνει δηλαδή η πολιτεία µε την εντολή αυτοί που τις κατέχουν να εκτελούν εµπορευµατικές µεταφορές. Για τις άδειες αυτές, οι ιδιοκτήτες δεν έχουν δώσει στην πολιτεία ούτε ένα ευρώ! Ητοι, ο συνδικαλιστής που “οδηγεί” τον κλάδο (το πιάσατε το υπονοούµενο) και κατέχει 10, 15, 20 άδειες ο άνθρωπος, στην πολιτεία δεν έχει δώσει ούτε 20 ευρώ συνολικά. Τις έχει αγοράσει, όπως και οι συνάδελφοί του από άλλους. Οι οποίοι άλλοι επίσης δεν έχουν δώσει ούτε ένα ευρώ στην πολιτεία. Ρουσφέτια είναι όλες οι άδειες, και απλώς αυτό που συµβαίνει είναι ότι πρόκειται για καλοπληρωµένα, µεταπωληµένα, ρουσφέτια, συνήθως µε συµφωνίες κάτω από το τραπέζι! Αυτή είναι η (µαύρη) αλήθεια, και η κυβέρνηση αν ήταν, επαναλαµβάνω, στοιχειωδώς σοβαρή, το πρώτο που θα έκανε, θα ήταν να ανακαλέσει τις άδειες αυτών που δεν θέλουν να δουλέψουν, και να τις µοιράσει αλλού. Και να πω και κάτι άλλο; Αν λοιπόν ο κύριος συνδικαλιστής ή ο όποιος άλλος κύριος έχει από 10 ή 20 άδειες και απεργεί, ας του αφήσουν µία να ζήσει τα παιδάκια του, όπως κλαίγεται στα κανάλια, και τις υπόλοιπες ας τις µοιράσει η πολιτεία σε κάποιους που θέλουν να δουλέψουν. Απλά είναι τα πράγµατα.

Να παγώσουν οι διορισµοί
Απλά είναι κατά τη γνώµη µου τα πράγµατα και στο µέγα θέµα της περιστολής των δαπανών, που αποτελούν βραχνά για τον προϋπολογισµό. Δυο - τρεις είναι οι κινήσεις που θα µπορούσε να κάνει η κυβέρνηση (κι ας κινδυνεύω να πέσω στην παγίδα τού “κάνε ρε εµένα πρωθυπουργό για 24 ώρες να σου το λύσω το πρόβληµα της Ελλάδας”!), για να δει κι ο κόσµος ότι κάτι γίνεται επιτέλους σ’ αυτό τον τόπο.

Κίνηση πρώτη: έκανες την απογραφή των δηµοσίων υπαλλήλων, σωστά; Σωστά. Ξέρεις που δουλεύει ο καθένας και ξέρεις τι κενά έχεις και πού. Πιάσε τις µαζικές µετατάξεις και βούλωνε τρύπες. Και παράλληλα πάγωσε κάθε διορισµό στο Δηµόσιο για 10 χρόνια. Και συµπλήρωσε τα κενά εκείνων που αποχωρούν µε τους πλεονάζοντες από άλλες υπηρεσίες. Να δεις οικονοµίες. Κίνηση δεύτερη: Εχεις τις δεκάδες χιλιάδες κρατικά αυτοκίνητα που κυκλοφορούν. Σταµάτησέ τα αµέσως, αλλά µε εξαίρεση τα κυβερνητικά για ευνόητους λόγους, και των Σωµάτων Ασφαλείας επίσης για τους ίδιους λόγους. Τα άλλα όλα δεν χρειάζονται. Γιατί πρέπει να πηγαίνει στο γραφείο του ο κύριος συνταγµατάρχης µε κρατικό αυτοκίνητο, και να µην πηγαίνει µε το δικό του όπως όλοι οι εργαζόµενοι αυτής εδώ της ρηµάδας χώρας;

Κίνηση τρίτη: Κόψε τα κινητά. Ασε µόνο υπουργών και υψηλόβαθµων κρατικών λειτουργών, και όλα τα άλλα κόψτα. Δεν χρειάζονται. Ο καθένας έχει το δικό του. Αν τον ψάχνει η υπηρεσία, ας τον πάρει στο προσωπικό του κινητό. Γιατί πρέπει να έχουν οδηγοί, ιδιαίτερες, σύµβουλοι, παρατρεχάµενοι, κόσµος και κοσµάκης, κινητά που πληρώνει το κράτος;

Εχω κι άλλα, αλλά τα κρατάω για τον εαυτό µου. Είπαµε, δεν θέλω να περάσει από το µυαλό κανενός ότι ανήκω στην κατηγορία του... 24 ώρες πρωθυπουργού!

Κάτι αλλάζει στην κοινωνία
Εχω την αίσθηση ότι κάτι αλλάζει στην κοινωνία σε σχέση µε την κυβέρνηση και το ΠΑΣΟΚ. Βρέθηκα στις αρχές της εβδοµάδας στα Γιάννινα, στην πρώτη εκδήλωση του υποψήφιου περιφερειάρχη Ηπείρου Βαγγέλη Αργύρη, όπου θα παρουσίαζε τον συνδυασµό του. Και έµεινα έκπληκτος από τον κόσµο που συγκεντρώθηκε – 3.000 άνθρωποι κάθε ηλικίας που κατέκλυσαν την πλατεία και χειροκρότησαν θερµά τόσο τον υποψήφιο όσο και τον υπουργό Εσωτερικών Γιάννη Ραγκούση. Πού είναι το νέο; Κατά τη γνώµη µου, ότι αν σε µια νεκρή πολιτικά περίοδο, όπως αυτή που διανύουµε, µε το Μνηµόνιο να είναι εδώ και να φωνάζει κάθε στιγµή «παρών», που κανείς, και δικαίως, δεν θυµάται ότι σε 40 ηµέρες θα πραγµατοποιηθούν εκλογές για τον «Καλλικράτη», συγκεντρώνονται 3.000 άνθρωποι σε µια πλατεία, αυτό από µόνο του είναι ένα σηµαντικό µήνυµα, γενικότερα. Δείχνει ότι ο κόσµος θέλει να συµµετάσχει, αρκεί να έχει κίνητρο. Και να µην αισθάνεται ότι οι αποφάσεις παίρνονται πίσω από την πλάτη του και πίσω από κλειστές πόρτες...



Εκανε φάουλ ο Χριστόφιας

Πολίτης είµαι, αγαπάω αυτή τη χώρα, πληγώνοµαι κάθε φορά που βλέπω διάφορα στραβά, και στενοχωριέµαι όταν τίποτε δεν πηγαίνει µπροστά. Στενοχωριέµαι επίσης, όταν ακούω να λέγονται διάφορα εντελώς κουφά, κουλά, και απαράδεκτα. Οπως αυτό που ξεφούρνισε στη Νέα Υόρκη ο Πρόεδρος της Κυπριακής Δηµοκρατίας Δηµήτρης Χριστόφιας, ο οποίος είπε για το Κυπριακό το απίστευτο «οι αποκαλούµενες µητέρες πατρίδες ουσιαστικά εισέβαλαν και οι δύο στην Κύπρο»!! Δηλαδή έβαλε στο ίδιο τσουβάλι, Ελλάδα και Τουρκία. Εξίσωσε την αιµατηρή τουρκική εισβολή που χώρισε το νησί στα δύο και σκόρπισε τον θάνατο και τον πόνο, µε την παρουσία της Ελλάδας ως εγγυήτριας δύναµης στη Κύπρο. Είναι να τρελαίνεσαι δηλαδή, και άµα ζεις και στη Λευκωσία τρελαίνεσαι ακόµη περισσότερο που κοιµάσαι το βράδυ µε την τουρκική σηµαία φωτισµένη στην πλαγιά του Πενταδάκτυλου και ξυπνάς το πρωί και είναι ακόµη εκεί κατακόκκινη σαν το αίµα...