»Μια πΟλη σε απελπισΙα

Tου Αλεξη Παπαχελα ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ

Η Ελλάδα θα περάσει μια περίοδο όπου θα φλερτάρει επικίνδυνα με το ενδεχόμενο να μετατραπεί σε αυτό που οι αγγλοσάξωνες αποκαλούν «ξοφλημένο κράτος», «failed state». Ηδη βλέπουμε τέτοια σημάδια στον ορίζοντα, τα οποία βαραίνουν μια ήδη ζοφερή ατμόσφαιρα. Μια βόλτα στο κέντρο της Αθήνας προκαλεί μελαγχολία αυτές τις μέρες: κλειστά και.. εγκαταλελειμμένα μαγαζιά, γκράφιτι παντού, καμένα κτίρια από διάφορες διαδηλώσεις, βρώμα, αδέσποτα σκυλιά, ζητιάνοι που γίνονται όλο και πιο επιθετικοί σε κάθε φανάρι. Και βεβαίως ένας δήμαρχος που είναι εξαιρετικός στο να πείθει πως οτιδήποτε είναι στραβό σε αυτή την πόλη... δεν εμπίπτει στις αρμοδιότητές του.

Οι συμπολίτες μας που ζουν στο Κέντρο και έχουν την ατυχία να μένουν ακόμη στις γειτονιές, όπου πολλοί από εμάς γεννηθήκαμε και μεγαλώσαμε, διηγούνται πάλι ιστορίες που θυμίζουν τα περίφημα γκανγκς του Λος Αντζελες. Συμμορίες λαθρομεταναστών, οι οποίες ξεκαθαρίζουν λογαριασμούς στα πεζοδρόμια, έχουν αλώσει μεγάλα κομμάτια του Κέντρου. Είναι προφανές πως στο μακρινό Πακιστάν ή τη Σομαλία έμαθαν ότι η Ελλάδα είναι μια χώρα όπου δεν κοστίζει τίποτα να παραβιάζεις τον νόμο και σκέφθηκαν ότι είναι ένας εξαιρετικός προορισμός. Και αυτό που ουσιαστικά έχουν κάνει είναι να τραβήξουν λίγο... στα άκρα την ελληνική παράδοση της ανομίας.

Η Αστυνομία από την πλευρά της δίνει μάχες παντού, αλλά νιώθει πια και εκείνη στο πετσί της τι θα πει χρεοκοπία του ελληνικού κράτους. Οι αστυνομικοί όχι μόνο είδαν τους μισθούς τους να μειώνονται αισθητά, αλλά τώρα έχουν εβδομάδες να πληρωθούν τα νυχτερινά τους. Ας μην συζητήσουμε τα προβλήματα που αντιμετωπίζει πια η ΕΛ.ΑΣ. στην εξασφάλιση του στοιχειώδους εξοπλισμού... Και όλα αυτά σε μια περίοδο που όλοι περιμένουν ότι τον χειμώνα θα έχουμε μεγάλη αναταραχή και βεβαίως αύξηση της εγκληματικότητος.

Το ελληνικό κράτος είναι όμως χρεοκοπημένο και έχει ουσιαστικά κηρύξει στάση πληρωμών, αν δε επιχειρήσετε να τηλεφωνήσετε στον δήμο στο 1514, είναι βέβαιο ότι δεν θα το σηκώσει ποτέ κανείς. Κάποιος πρέπει να καλύψει το κενό, κάποιοι πρέπει να αναλάβουν πρωτοβουλίες και να βοηθήσουν την πρωτεύουσα να σταθεί στα πόδια της. Δεν θα είναι η πρώτη μεγαλούπολη που περνάει μια τέτοια κρίση, έχουν προηγηθεί σε διαφορετικές εποχές το Λονδίνο, η Νέα Υόρκη, η Κωνσταντινούπολη. Εκεί μπορούμε να βρούμε παραδείγματα για το πώς με τη συνεργασία πολιτών, επιχειρήσεων, δήμου και κεντρικού κράτους βρέθηκαν λύσεις. Ας ξεκινήσουμε από τα απλά πράγματα, από την «υιοθέτηση» του χώρου έξω από ένα άδειο μαγαζί από τη γειτονιά, έτσι ώστε να μην μετατρέπεται σε εστία μόλυνσης και αισθητικής προσβολής. Ας ψάξουμε να δούμε πώς μπορούμε να βοηθήσουμε τον ιδιωτικό τομέα να εμπλακεί στην ανάπτυξη του Κέντρου, όχι απαραίτητα με επιδοτήσεις αλλά με φορολογικά και άλλα κίνητρα. Μπορούμε να ξανασκεφθούμε το αν πρέπει τελικά όλες οι κρατικές υπηρεσίες να απομακρύνονται από το Κέντρο, μετατρέποντάς το σε άδειο κουφάρι σε βασικά του σημεία. Αν αφήσουμε την κατάρρευση να συνεχισθεί, η Αθήνα θα γίνει μια πολύ απωθητική και άσχημη πόλη σε παρακμή. Δυστυχώς, μέχρι σήμερα ο μεν κ. Κακλαμάνης έχει αποδείξει ότι ενδιαφέρεται μόνο για την επικοινωνία, ο δε κ. Καμίνης δεν μας έχει παρουσιάσει ένα συγκεκριμένο πρόγραμμα, παρά το γεγονός ότι περιστοιχίζεται από σοβαρούς ειδικούς. Κρίμα γιατί οι άνθρωποι που ζουν σε αυτή την πόλη είναι απελπισμένοι και αναζητούν παθιασμένα ιδέες και ηγεσία με όραμα και αποφασιστικότητα.