»Ο Αβραμοπουλος στο Πεκινο

kassimatis@kathimerini.gr

H 10η Μαΐου 1940 είναι ημερομηνία ξεχωριστή στην ιστορία της Βρετανίας. Είναι η ημέρα που ο βασιλιάς Γεώργιος VI δίνει την εντολή στον Ουίνστον Τσόρτσιλ να σχηματίσει κυβέρνηση. Σήμερα, η πλειοψηφία των ιστορικών αναγνωρίζει τη σημασία που είχαν ο δυναμισμός και η ενεργητικότητα του Τσόρτσιλ στη σωτηρία της Βρετανίας και κανείς δεν ..θέλει να σκέπτεται ποια θα ήταν η μοίρα της χώρας –ίσως ακόμη και αυτή η έκβαση του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου– αν στη θέση του Τσόρτσιλ είχε γίνει πρωθυπουργός ο λόρδος Χάλιφαξ, που ήταν παρών στη συνάντηση και τον οποίο ο Γεώργιος είχε ρωτήσει πρώτον αν είχε την πρόθεση να σχηματίσει κυβέρνηση, αλλά ο ίδιος έκρινε τον εαυτό του ακατάλληλο, με το πρόσχημα του τυπικού κωλύματος εκ του τίτλου ευγενείας.

Ωστόσο, αν ξεφυλλίσει κάποιος τους «Times» της 11ης Μαΐου, θα πρέπει να φθάσει στην 6η σελίδα, για να διαβάσει σε ένα μονόστηλο την είδηση της ανάληψης της πρωθυπουργίας από τον Τσόρτσιλ, υπό τον τίτλο: «New Prime Minister. Mr. Churchill accepts». Σημειωτέον ότι το μεγαλύτερο μέρος της σελίδας με την εσωτερική πολιτική επικαιρότητα καταλαμβάνει το ρεπορτάζ για την προ τριημέρου συζήτηση στη Βουλή των Κοινοτήτων, με θέμα την αποτυχία της στρατιωτικής επιχείρησης των Βρετανών στη Νορβηγία, συζήτηση η οποία είχε προκαλέσει και την πτώση του δημοφιλούς στο βρετανικό κατεστημένο της εποχής Νέβιλ Τσάμπερλεν.

Το μονόστηλο του Τσόρτσιλ μας δείχνει ότι η πραγματική σημασία των γεγονότων αναδεικνύεται μόνο όταν η πάροδος του χρόνου μας επιτρέπει πια να το τοποθετήσουμε μέσα στη γενικότερη εικόνα των πραγμάτων. Είμαι βέβαιος ότι με το παραπάνω δεν σας λέω κάτι που δεν το γνωρίζετε ήδη. Εντούτοις, αισθάνομαι την υποχρέωση να το θυμίσω, εξ αφορμής των σαρκαστικών σχολίων που διαβάζω στις στήλες των παραπολιτικών του Τύπου σχετικώς με μία εκ πρώτης όψεως σαχλή είδηση, της οποίας, όμως, την πραγματική αξία ακόμη δεν είμαστε σε θέση ούτε καν να υποψιαζόμαστε. Την αντιγράφω από δελτίο Tύπου της 11ης Οκτωβρίου και την παραδίδω στην Ιστορία: «Ο κ. Αβραμόπουλος μεταβαίνει στο Πεκίνο για να συμμετάσχει στην 3η Διάσκεψη της Παγκόσμιας Ενωσης Ολυμπιακών Πόλεων (World Union of Olympic Cities), προσκεκλημένος των δημάρχων Πεκίνου κ. Guo Jinlong και Λωζάννης κ. Daniel Brelaz, με την ιδιότητα του ιδρυτή της Παγκόσμιας Ενωσης Ολυμπιακών Πόλεων και του διά βίου μέλους της Εκτελεστικής Επιτροπής της».

Το μόνο μας χρέος προς την Ιστορία –έχει πει ο Οσκαρ Ουάιλντ– είναι να την ξαναγράφουμε. Εκείνος, όμως, μιλούσε για τους κοινούς, τους συνηθισμένους ανθρώπους, ενώ το χρέος του Δ. Λ. Αβραμόπουλου προς την Ιστορία είναι να την βοηθάει να γεννά το καινούργιο. Ας το έχουν υπ’ όψιν αυτό όσοι τώρα μπορεί να χαμογελούν ειρωνικά, σκεπτόμενοι πονηρά ότι η Παγκόσμια Ενωση Ολυμπιακών Πόλεων δεν είναι παρά ένα οιονεί γραφείο ταξιδίων.

Αλλά ακόμη κι αν η εξέλιξη της εν λόγω Ενωσης δεν ανταποκριθεί στο όραμα του ιδρυτή της, το ταξίδι του στο Πεκίνο μπορεί να δώσει τη σπίθα της έμπνευσης για καλλιτεχνικά αριστουργήματα του μέλλοντος. Θυμίζω ότι δεκαπέντε χρόνια μετά το ιστορικό ταξίδι του Ρίτσαρντ Νίξον στο Πεκίνο (1972), ο Αμερικανός συνθέτης Τζον Ανταμς παρουσίασε την όπερα «Ο Νίξον στο Πεκίνο», εμπνευσμένη από τα γεγονότα εκείνης της επίσκεψης. Ποιος να ξέρει; Ισως τώρα που εσείς διαβάζετε τούτες τις γραμμές και ο Δ. Λ. Αβραμόπουλος διαβουλεύεται με τους δημάρχους των ολυμπιακών πόλεων στο Πεκίνο, ένας άγνωστος Τζον Ανταμς ανάμεσά μας, ίσως ακόμη και κάποιος διάσημος ομότεχνός του, π.χ. ο Ρόμπερτ Ουίλιαμς ή ο Κώστας Τουρνάς, να συνθέτει την οπερέτα «Ο Αβραμόπουλος στο Πεκίνο»...

Απαράδεκτες διακρίσεις

Το λιγότερο που θα μπορούσε να χαρακτηρίσει κανείς το γεγονός είναι απαράδεκτο. Με ενημερώνουν ότι, την περασμένη Πέμπτη, στη Σύνοδο Υπουργών του ΝΑΤΟ, απαγορεύθηκε (άκουσον, άκουσον!) η είσοδος στην αίθουσα της Συνόδου στον προσωπικό φωτογράφο του φον Δρούτσα, επειδή, ως μη εντεταγμένος σε κάποιο δημοσιογραφικό «pool», δεν είχε προμηθευτεί την απαραίτητη διαπίστευση. Αντιθέτως, οι αρμόδιοι για την ασφάλεια της συνόδου επέτρεψαν την είσοδο στην αίθουσα του προσωπικού φωτογράφου αυτής της ασήμαντης ξανθιάς κυρίας από την Αμερική – εκείνης, αν θυμάστε, που διεκδίκησε το χρίσμα της προεδρικής υποψηφίας των Δημοκρατικών, αλλά το έχασε από τον Ομπάμα και της οποίας το όνομα ειλικρινώς μου διαφεύγει και δεν πρόκειται να το θυμηθώ όσο θα επιτρέπουν στον δικό της φωτογράφο να μπαίνει στις συνόδους, ενώ απαγορεύουν στον φωτογράφο του φον Δρούτσα! Αρκετά πια! Πώς θα ζήσει αυτή η στήλη χωρίς φωτογραφίες του ινδάλματός της; (Πάλι καλά, πάντως, που δεν έλειψαν οι φωτογραφίες του αγαπημένου μας υπουργού από τους εκτός της αιθούσης χώρους της συνόδου, μία των οποίων κοσμεί τη σημερινή στήλη.)

Παραξενιές

«...μας θυμίζει ένα άλλο δημοσίευμα της αυστριακής εφημερίδας «Neue Presse» (Βιέννη, 10-08-2004), σύμφωνα με το οποίο ιατροί επιστήμονες κατέληξαν στο παράξενο και πολύ ενδιαφέρον συμπέρασμα ότι η απαγγελία των Ομηρικών Επών επιδρά θετικώς στην κυκλοφορία του αίματος, αφού με τον ρυθμό που επιβάλλει η απαγγελία του δακτυλικού εξαμέτρου συντονίζονται οι λειτουργίες της καρδιάς και της αναπνοής, με τελικό αποτέλεσμα να πέφτει η πίεση του αίματος!». Πρόκειται για απόσπασμα από την «παράξενη και ενδιαφέρουσα» ερώτηση που κατέθεσε στη Βουλή ο Κυριάκος Βελόπουλος του ΛΑΟΣ, με την οποία ερωτάται η υπουργός Παιδείας αν το υπουργείο της έχει γνώση δημοσιευμάτων του γερμανόφωνου Τύπου σχετικών με τη χρησιμότητα της εκμάθησης των Aρχαίων Eλληνικών. Μου δίνεται η εντύπωση ότι ο καλός βουλευτής ίσως πλησιάζει επικίνδυνα τα όρια της κατάρρευσης, εξαιτίας της κόπωσης του προεκλογικού αγώνα. Μήπως θα ήταν φρόνιμο να ζητήσει τις συμβουλές «ιατρών επιστημόνων» για την κατάσταση της υγείας του;

«Παπανικολής»

Την περασμένη Παρασκευή, επρόκειτο να παραληφθεί από το Πολεμικό Ναυτικό μας το υποβρύχιο «Παπανικολής»: το θρυλικό υποβρύχιο, που επί επτά χρόνια το ελληνικό Δημόσιο ηρνείτο να παραλάβει (και, φυσικά, να αποπληρώσει την παραγγελία) επειδή έγερνε. Η παραλαβή αναβλήθηκε, εξαιτίας εμπλοκής στην εφαρμογή της περίπλοκης συμφωνίας για την πώληση των Ελληνικών Ναυπηγείων Σκαραμαγκά, καθώς μέρος της συμφωνίας ήταν και η αποδοχή του ελαττωματικού «Παπανικολή», μετά τις απαραίτητες επιδιορθώσεις βεβαίως. Διερωτώμαι, ωστόσο, μήπως εν τέλει καλώς δεν το παραλάβαμε. Γιατί πώς θα ερχόταν ο «Παπανικολής» από τα Ναυπηγεία του Κιέλου ώς το Ναύσταθμο της Σαλαμίνας; Με το τρένο; Επειτα από επτά χρόνια πλήρους αχρησίας, όλα τα συστήματα του σκάφους έχουν πλέον αχρηστευθεί· και για τον λόγο αυτόν, κατά πληροφορίες μου, ακόμη και ο Αρχηγός ΓΕΝ ήταν αντίθετος με την ιδέα της παραλαβής του «Παπανικολή». Ισως, λοιπόν, να είναι καλύτερα που μένει, επί του παρόντος τουλάχιστον, στο Κίελο. Απομακρύνεται έτσι η πιθανότητα μιας ναυτικής τραγωδίας...