»Τα βασανα της Κεντροδεξιας

Αντώνης Καρακούσης βημα

Η Κεντροδεξιά αλλά και αυτή καθαυτή η Δεξιά είναι μια ιστορική παράταξη με κρίσιμο, καθοριστικό ρόλο στις υποθέσεις της χώρας.

Οσες διαφορές και αν έχει κανείς μαζί της, όσα και αν της αποδώσει για τις κατά καιρούς παρεκτροπές της, δεν μπορεί παρά να αναγνωρίσει ρόλο, έργο και επιλογές στρατηγικές μέσω των οποίων η χώρα σταθεροποιήθηκε, πορεύθηκε και..
φορές αναγεννήθηκε.

Oυδείς μπορεί να αρνηθεί στην παράταξη του Κωνσταντίνου Καραμανλή τη συμβολή της στην ομαλή αποκατάσταση της Δημοκρατίας, όπως και δεν μπορεί να μη μνημονεύσει τον ιδρυτή της Νέας Δημοκρατίας για την επιλογή του ευρωπαϊκού δρόμου.

Απαντες επίσης, ακόμη και οι φανατικότεροι πολέμιοί της, δεν μπορούν να αγνοήσουν την πνευματικότητα και την ιδεολογική πυκνότητα θεωρητικών της παράταξης όπως ο Παναγιώτης Κανελλόπουλος ή ο Κωνσταντίνος Τσάτσος.

Υπήρξε λοιπόν και παραμένει η Κεντροδεξιά και η Δεξιά, όπως λέγαμε παλαιότερα, ηγέτιδα παράταξη και από αυτή την άποψη όσα συμβαίνουν στο εσωτερικό της δεν είναι αδιάφορα, επιδρούν ευρύτερα στο πολιτικό σύστημα και επηρεάζουν την ίδια τη χώρα. Στην παρούσα περίοδο η συγκεκριμένη παράταξη ζει ίσως μία από τις χειρότερες περιόδους των μεταπολιτευτικών χρόνων.

Η ήττα που υπέστη ο Κώστας Καραμανλής πέρυσι τέτοιον καιρό ήταν ιστορικών διαστάσεων, έμοιαζε με εκείνη του Γεωργίου Ράλλη το 1981 και το χειρότερο ήταν ότι ταυτίστηκε με την ευθύνη κατάρρευσης της χώρας, με την απειλή της πτώχευσης και τον διεθνή διασυρμό της για τα ψεύτικα στατιστικά στοιχεία και την ανυποληψία που έκτοτε μας συνοδεύει, εμποδίζοντας και αυτή ακόμη την επαφή με τις διεθνείς αγορές χρήματος και κεφαλαίου.

Το βάρος λοιπόν ήταν μέγα, να μην πούμε αξεπέραστο για οποιαδήποτε ηγεσία. Πολύ περισσότερο για τον νεοεκλεγέντα Αντώνη Σαμαρά, ο οποίος έφερε και το στίγμα του αποκλεισμένου και εξοστρακισμένου από την παράταξη μετά την πτώση- και με δική του συμβολή- της κυβέρνησης Μητσοτάκη το 1993.

Επιπλέον ο κ. Σαμαράς προσέθεσε βάρη με τις επιλογές και την ακαμψία του απέναντι σε πρόσωπα και στελέχη.

Το κυριότερο όμως είναι ότι απομακρύνθηκε από κεντρικές επιλογές της φιλελεύθερης παράταξης στην οικονομία, ακόμη και από εκείνα που ο προκάτοχός του μετέδιδε έστω την υστάτη ώρα και αποτελούσαν ένα είδος παρακαταθήκης της παράταξης για το μέλλον.

Αυτή είναι κατά τα φαινόμενα και η βασική αιτία της σημερινής κακοδαιμονίας και αμφισβήτησης, όλου αυτού του κύκλου των μυστικών επαφών, συναντήσεων και αναζητήσεων για την επανένωση της παράταξης, η οποία, κακά τα ψέματα, πολιτικά και ιδεολογικά κατακερματισμένη δεν κερδίζει εξουσία.