»Να κοιταξει τωρα την καθημερινοτητα

Τoυ ΓΙΩΡΓΟΥ ΧΡ. ΠΑΠΑΧΡΗΣΤΟΥ ΝΕΑ

Εγώ τα θέματά μου, τα περισσότερα τουλάχιστον, τα έχω λυμένα. Αγωνίες δεν έχω. Δηλαδή τι εννοώ: για δήμαρχος δεν πάω, περιφερειάρχης δεν πρόκειται να γίνω, και στην κυβέρνηση δεν με βλέπω να μπαίνω. Αρα, ποσώς με ενδιαφέρει τι θα κάνει αύριο ο Γιώργος, τι ονόματα θα ανακοινώσει, ποιους θα χρίσει υποψηφίους και ποιους θα βάλει στην.. κυβέρνηση για να συμπληρώσουν τα κενά. Μόνο φιλολογικό μπορεί να είναι το ενδιαφέρον και τίποτε περισσότερο. «Υποψήφιος και αυτός»; «Ναι, το έλεγαν από μέρες. Κι ο άλλος, ε; Πού τον βρήκαν ρε παιδιά». Κουβέντες του ποδαριού- και του αέρα. Σε μια χώρα που κανονικά θα έπρεπε να γκρεμιστεί και να χτιστεί από την αρχή, κάτι τέτοια μοιάζουν με μπογιάντισμα. Μεγάλη τομή ο «Καλλικράτης», σου λέει ο Γιώργος. Βεβαίως, μεγάλη. Ποιος θα την υλοποιήσει όμως. Και με τι λεφτά; Γιατί πέρυσι τέτοιον καιρό στη Θεσσαλονίκη μού το ΄πε (και θα με κυνηγάει κι εκείνον και μένα που τον ρώτησα για μια ζωή) ότι «λεφτά υπάρχουν», αλλά όπως αποδείχθηκε όχι λ.εφτά δεν υπήρχαν, αλλά ούτε μαντίλι για να κλάψουμε!

Να κάνουμε κάτι «όλοι μαζί για την πατρίδα»
Θα μου πεις, άρχισες πάλι τις κλάψες; Οχι, δεν μ΄ αρέσει να μεμψιμοιρώ, ούτε να κλαίω. Οχι πως έχω κανένα κόλλημα στον κανόνα «οι άνδρες δεν κλαίνε» διότι εγώ πιστεύω ότι ο άνδρας (άμα το νιώσει) μπορεί ΚΑΙ να κλαίει, αλλά γιατί πιστεύω ότι εδώ που έχουμε φτάσει το τελευταίο που μπορεί να βοηθήσει την κατάσταση είναι να κλαίμε τη μαύρη μας τη μοίρα. Δουλειά χρειάζεται, κι αν είναι ένα πράγμα που θα εγκαλώ τον Γιώργο είναι γιατί δεν κατάφερε, όταν είχε την ευκαιρία- γιατί τώρα που πήρε κι εκείνος δημοσκοπικά την κάτω βόλτα δεν την έχει-, να κινητοποιήσει το έθνος στην κατεύθυνση αυτή. Του «όλοι μαζί για την πατρίδα», να κάνουμε κάτι για να τη διασώσουμε. Κάτι ρε παιδί μου. Ο καθένας από την πλευρά του, από εκεί που ζει, εργάζεται, δραστηριοποιείται. Κι όλο αυτό ύστερα να μπορέσει να πάρει τη μορφή μιας τεράστιας προσπάθειας που θα «σηκώσει τον ήλιο πάνω από την Ελλάδα, λίγο ψηλότερα»... Εγινα αντιληπτός;

Περιμένουν ελπίδα από το βήμα της ΔΕΘ
Ελπίζω. Βασικά εγώ πάντα ελπίζω. Εκεί που όλα φαίνονται μαύρα, σκέ φτομαι ότι την επόμενη στιγμή, ώρα, μέρα, εβδομάδα, θα αλλάξουν. Θα πάρουν μια άλλη κατεύθυνση. Πιο ευοίωνη. Πιο θετική. Πολλές φορές απογοητεύομαι. Αλλά έχω μάθει να περιμένω. Και συνήθως δεν πέφτω έξω. Τώρα περιμένω από τον Γιώργο, μια και τα έχει βάλει σε μια σειρά τα πράγματα σε σχέση με την οικονομία που του έφαγε έναν χρόνο από τη διακυβέρνησή του, να ασχοληθεί και με τον κοσμάκη. Τον απλό άνθρωπο που επλήγη βάναυσα από τη σκληρή λιτότητα και υποφέρει. Που είναι ανασφαλής για το αύριο που έρχεται και που με όσα ακούει κάθε μέρα είναι τόσο τρομοκρατημένος που δεν μπορεί να πάρει τα πόδια του. Γι΄ αυτούς τους ανθρώπους, κάτι πρέπει να κάνει ο Γιώργος. Ακούω ότι στη ΔΕΘ θέλει να τους δώσει κάτι, που μπορεί να μην είναι και τίποτε σοβαρό. Αλλά τουλάχιστον θα είναι «κάτι». Να αισθανθούν κι αυτοί, που βρίσκονται στο περιθώριο και τους μετράνε- άλλο τρομερό αυτό, να σε μετράνε αν μπορείς να τα φέρεις βόλτα ως φτωχός, πειραματόζωο δηλαδή- ότι εντάξει, υπάρχει και κάποιος που τους σκέφτεται. Που νοιάζεται γι΄ αυτούς. Και πως άμα του δοθεί η ευχέρεια, κάτι θα βρει να τους δώσει για να απαλύνει τον πόνο τους...

Η μείωση της κατανάλωσης έφερε (κι άλλη) ανεργία
Το ξέρω, αυτή είναι μια συναισθηματική προσέγγιση στην κατάσταση και η πολιτική που δεν έχει συναισθήματα δεν αναγνωρίζει αυτού του είδους τις προσεγγίσεις. Η πολιτική θέλει νούμερα- θέλει τα συν και τα πλην, τον ισολογισμό και το πρόσημό του. Τα υπόλοιπα είναι λόγια του αέρα. Γι΄ αυτά τα νούμερα θέλω να μιλήσω: περπατάω στους δρόμους της Αθήνας και ματώνει η καρδιά μου με το πόσα μικρομάγαζα έχουν κλείσει. Χιλιάδες πρέπει να είναι σε όλη την Ελλάδα. Και πόσα θα κλείσουν ακόμη. Ο Ηλίας, ο εκδότης μου, μου έλεγε τις προάλλες ότι «τον Νοέμβρη θα κλάψει κόσμος και κοσμάκης». Και μου εξηγούσε ότι η αγορά βρίσκεται μια ανάσα από το να απονεκρωθεί εντελώς. «Στέγνωσε, καταλαβαίνεις»; Πώς δεν καταλαβαίνω. Το κυνήγι στα νούμερα, το πώς δηλαδή θα μειωθεί το έλλειμμα, έφερε ύφεση. Η ύφεση έφερε μείωση της κατανάλωσης, η μείωση της κατανάλωσης ανεργία. Πόσοι είχε πει ο Λοβέρδος ότι θα είναι οι άνεργοι στο τέλος του 2010 και τον κοιτούσαν τον άνθρωπο με μισό μάτι οι συνάδελφοί του; Ενα εκατομμύριο. «Και λίγους είπε», μου λένε τώρα...

Εμφαση στην υγεία, την παιδεία, τις μεταφορές
Μια χαρά- όλα πάνε πρίμα. Να δω τι θα γίνει του χρόνου. Το 2011, που ο ίδιος ο Γιώργος περιέγραψε προχθές ως «δύσκολη χρονιά» και εμείς δεν έχουμε λόγους να αμφιβάλλουμε. Αν εκείνος που κάνει τα κουμάντα εκτιμάει έτσι τη χρονιά-μπαστούνι, ποιοι είμαστε εμείς που θα διαφωνήσουμε; Σε κάθε περίπτωση, για να επανέλθω σ΄ αυτό που έλεγα προηγουμένως, ο Γιώργος έχει τεράστιες ευθύνες να βελτιώσει τουλάχιστον την καθημερινότητα των ανθρώπων που πλήττονται από τη σκληρή λιτότητα. Να κάνει πράγματα που έμμεσα να βελτιώνουν τη ζωή τους. Στην υγεία, την παιδεία, τις μεταφορές, τα δίκτυα, τη δημόσια διοίκηση.

Πρόεδρε, εντάξει, το καταλαβαίνω ότι λεφτά δεν έχεις να τους δώσεις. Τουλάχιστον κάνε τη ζωή τους καλύτερη. Βάλε μηχανισμούς να μαζέψουν όλους αυτούς τους κερδοσκόπους που λυμαίνονται ανεξέλεγκτοι την αγορά. Που θησαυρίζουν εις βάρος ανήμπορων να αντιδράσουν ανθρώπων: στα καύσιμα, στα είδη διατροφής, στα φάρμακα.

Ευνοούν τους μεγαλο- εισαγωγείς φαρμάκων
Είπα φάρμακα, και τι μου ανέφεραν; Οτι οι περίφημες μειώσεις που ανακοίνωσε το υπουργείο Οικονομίας στα φάρμακα δεν είναι και τόσο αθώες. Είναι πονηρές, πολύ πονηρές. Οι μειώσεις, λέει, γίνονται κάτω από αδιευκρίνιστες διαδικασίες στη λογική τού «τρεις το λάδι, τρεις το ξίδι, έξι το λαδόξιδο», κόβω ένα, και το κάνω πέντε - το λαδόξιδο! Το οποίο σε απλά ελληνικά, που τα μιλάει όλη η αγορά, σημαίνει ότι οι λεβέντες που έφτιαξαν τους σχετικούς καταλόγους ανέμειξαν διαφορετικά πράγματα για να καταλήξουν σε ένα γενικό συμπέρασμα που φέρει τον τίτλο «μειώσεις 20%» στα φάρμακα. Ναι, αλλά τι νόημα έχει να μου μειώνεις ένα φτηνό φάρμακο 40% ας πούμε, και να μην αγγίζεις καθόλου ή ελάχιστα ένα πανάκριβο εισαγόμενο (δεν το λέω τυχαία, υπάρχει ολόκληρος κατάλογος); Και τι νόημα έχει επίσης να ευνοείς με τις αποφάσεις σου μεγαλοεισαγωγείς φαρμάκων και την ίδια ώρα να οδηγείς στο κλείσιμο ελληνικές φαρμακοβιομηχανίες, που κατά κανόνα παράγουν τα φτηνά φάρμακα; Για να συμβάλεις στο 1 εκατομμύριο ανέργους του Λοβέρδου; Πες το μου να το ξέρω...

Μήνας μεγάλων κινήσεων για τον Γιώργο ο Σεπτέμβριος.

Τον περιέγραψε ο ίδιος στην προχθεσινή συνεδρίαση του Πολιτικού Συμβουλίου, αλλά κάτι... ξέχασε:

τη συμμετοχή του στη Γενική Συνέλευση του ΟΗΕ, την οποία η ελληνική κυβέρνηση προετοιμάζει μεθοδικά, διότι δεν θέλει να περάσει ντούκου μια τέτοια εμφάνιση, αλλά να κάνει θόρυβο, να σχολιαστεί, να αποτελέσει αντικείμενο συζητήσεων. Δεν έχει προσδιοριστεί ακόμη πότε ακριβώς θα μιλήσει ο Γιώργος στους εκπροσώπους χωρών και κυβερνήσεων στον ΟΗΕ, υπολογίζεται ότι αυτό θα γίνει εκεί γύρω στις 22 Σεπτεμβρίου.

Στην Αθήνα πάντως υπάρχει ένας κόσμος που διακινεί το σενάριο ο Γιώργος «γενικός γραμματέας του ΟΗΕ»- σενάριο την προέλευση του οποίου όσο κι αν αναζήτησα δεν βρήκα. Τι λέει το συγκεκριμένο σενάριο; Οτι ο Γιώργος το 2012 θα μετακινηθεί στον ΟΗΕ προκειμένου να αναλάβει γραμματέας του διεθνούς οργανισμού στη θέση του Κορεάτη Μπαν Κι Μουν, κι ότι τον θέλουν όλοι, Αμερικανοί, Ρώσοι, Κινέζοι- οι ισχυροί δηλαδή - οι οποίοι τον θεωρούν αξιόπιστο και βεβαίως αξιόλογο. Δεν ξέρω πόση βάση έχουν όλα αυτά, αν δηλαδή έχουν υπόβαθρο και δεν είναι ράδιο αρβύλα, αλλά κάτι τέτοια ακούνε οι υπουργοί και μερικών ανοίγει η όρεξη για κάτι καλύτερο, άλλων δε αυξάνεται η αυθάδεια και σηκώνουν μύτη, στη λογική ότι «εντάξει μωρέ, προσωρινός είναι ο πρόεδρος, άσ΄ τον να λέει».

Ασ΄ τον να λέει; Δεν είναι και πολύ καλή ιδέα αυτό... Γιατί καλός, καλός ο Γιώργος, αλλά άμα του «γυρίσει» το μάτι, καλύτερα να ΄ναι μακριά κανείς...