»[ ΕΜΠΙΣΤΕΥΤΙΚΑ ]

Ωραίες «κατακτήσεις»!
Του Ι. Κ. Πρετεντέρη ΝΕΑ

ΧΘΕΣ ΑΝΟΙΞΑΝ τα σχολεία σε συνθήκες (όπως πάντα) εθνικού γεγονότος. Δεν πιστεύω να υπάρχει άλλη πολιτισµένη χώρα στον κόσµο όπου η σχολική χρονιά αρχίζει µε τους πολιτικούς αρχηγούς, τους υπουργούς, τον Αρχιεπίσκοπο και δεν ξέρω ποιους άλλους προύχοντες να συνοδεύουν τους µαθητές στα θρανία. ΤΕΚΜΗΡΙΟ ΥΠΕΡΒΟΛΗΣ; Ασφαλώς. Μιας υπερβολής που..

δεν εκδηλώνεται µόνο µε το άνοιγµα των σχολείων. Μήπως ξέρετε καµία άλλη χώρα στον κόσµο όπου γίνεται εθνικό ζήτηµα ποιοι, πόσοι και πώς µπαίνουν στα Πανεπιστήµια; Οπου εφηµερίδες, ραδιόφωνα και τηλεοράσεις ασχολούνται µε τα θέµατα των εισαγωγικών εξετάσεων; Οπου εκδίδονται κανονικά ανακοινωθέντα για το ποια θέµατα είναι βατά και ποια δύσβατα; Αυτά δεν συµβαίνουν ούτε στη Ζιµπάµπουε!

ΑΛΛΑ ΣΥΜΒΑΙΝΟΥΝ, δυστυχώς, στην Ελλάδα. Οπου για κάποιον περίεργο λόγο, η εκπαίδευση συγκεντρώνει όλες τις παθογένειες της κοινωνίας. Ακόµη και έναν συνδικαλισµό του χειρότερου είδους.

ΕΧΩ ΜΠΡΟΣΤΑ µου µια ανακοίνωση της ΕΛΜΕ Πειραιά µε τον βαρύγδουπο τίτλο «Υπερασπίζουµε τις κατακτήσεις µας!». Τι ακριβώς υπερασπίζονται; Ακούστε προσεκτικά...

«ΔΕΝ ΠΑΙΡΝΟΥΜΕ άδεια από τη διεύθυνση για να αποχωρήσουµε από το σχολείο» – πράγµα που σηµαίνει ότι πηγαινοέρχονται στο σχολείο όποτε τους γουστάρει...

«ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ υποχρεωτικό ωράριο 8-2» – δεν θέλουν να δουλεύ ουν ούτε καν εξάωρο, δηλαδή! «ΟΙ ΣΥΝΕΔΡΙΑΣΕΙΣ του συλλόγου διδασκόντων γίνονται µέσα στο ωράριο» – αυτό που δεν υπάρχει όταν δεν τους βολεύει... «ΔΕΝ ΑΝΑΠΛΗΡΩΝΟΥΜΕ στα κενά µας άλλα κενά που είτε προκύπτουν έκτακτα είτε υπάρχουν εξαιτίας έλλειψης προσωπικού» – αφήνουν τα κενά να υπάρχουν για να τιµωρούνται τα παιδιά που έπεσαν στα χέρια τους...

«ΔΕΝ ΔΕΧΟΜΑΣΤΕ εφόδους διευθυντών και προϊσταµένων στην τάξη» – σιγά που θα το δεχόντουσαν! «ΔΕΝ ΚΟΙΝΟΠΟΙΟΥΜΕ σε σχολικούς συµβούλους ούτε σχέδια ρύθµισης ύλης ούτε αντίγραφα θεµάτων τεστ, πρόχειρων διαγωνισµάτων ή ύλης που εξετάζεται» – µε άλλα λόγια, δεν δίνουν λογαριασµό σε κανέναν...

ΑΥΤΑ ΚΑΙ άλλα συναφή περιέχονται στην ανακοίνωση. Γελοιότητες; Ασφαλώς. Αξίζει, όµως, να αναλογιστούµε ότι κάτι τέτοιοι άνθρωποι, µε αυτήν την κοινωνική και επαγγελµατική συνείδηση, αναλαµβάνουν να µεγαλώσουν και να µορφώσουν τα παιδιά µας. Ανθρωποι που αρνούνται τον έλεγχο, αρνούνται την ιεραρχία, αρνούνται την αξιολόγηση, αρνούνται τα υπηρεσιακά συµβούλια, αρνούνται ακόµη και το ωράριο.

ΠΕΙΤΕ ΜΟΥ τώρα τι παιδιά θα βγουν από τα χέρια τους. Κι αν µπορεί να έχει µέλλον ένας τόπος το εκπαιδευτικό σύστηµα του οποίου προάγει την αφασία, το ανεξέλεγκτο, το ασυνείδητο, την αναξιοκρατία, την ελάχιστη προσπάθεια. Ενας τόπος που διαµορφώνεται κατ’ εικόνα και καθ’ οµοίωσιν όσων γράφουν τέτοιες ανακοινώσεις.

ΑΛΛΑ ΚΑΙ όσων ανέχονται κάτι τέτοια φαινόµενα.
Στην Ελλάδα για κάποιον περίεργο λόγο, η εκπαίδευση συγκεντρώνει όλες τις παθογένειες της κοινωνίας. Ακόµη και έναν συνδικαλισµό του χειρότερου είδους