»Επιστροφη στον τοπο του εγκληματος

Στην αστυνομική λογοτεχνία υπάρχει ένα πασίγνωστο κλισέ: «Ο δολοφόνος επιστρέφει στον τόπο του εγκλήματος». Ενίοτε έχει την εφαρμογή του και στην πολιτική. Όπως για παράδειγμα στην περίπτωση του Κώστα Καραμανλή, που φαίνεται πως ξεκουράστηκε μετά τις μακρές διακοπές και την αφωνία και μελετά την επιστροφή του στην κεντρική πολιτική σκηνή.

Η διαρροή προέρχεται από.. το περιβάλλον τού άλλοτε καταλληλότερου και παραπέμπει σε ένα άλλο κλισέ. Ότι η Ιστορία επαναλαμβάνεται, άλλοτε σαν τραγωδία κι άλλοτε σαν δράμα. Ο χρόνος θα δείξει αν θα γίνει δεκτός ως «σωτήρας της παράταξης» ο άνθρωπος που οδήγησε τη χώρα στο χείλος της χρεοκοπίας και στο διεθνή διασυρμό και που επέλεξε την προσωπική του σωτηρία διά της άτακτης φυγής. Η επιστροφή του μπορεί να ισοδυναμεί με απειλή για την πλειονότητα της κοινής γνώμης, αλλά τίποτα δεν πρέπει να αποκλείεται σε ένα κόμμα όπως η παραζαλισμένη Νέα Δημοκρατία, όπου έγιναν ενθουσιωδώς δεκτοί στα ηγετικά κλιμάκια ακόμη κι εκείνοι που την εγκατέλειψαν με καταγγελίες και ύβρεις.

Ο τέως πρωθυπουργός, που ήδη έχει εξασφαλίσει τον τίτλο του χειρότερου της μεταπολιτευτικής περιόδου, θεωρεί ότι ωρίμασαν οι συνθήκες για να εγκαταλείψει το καταφύγιό του στη Ραφήνα, να κάνει έξωση στον ενοικιαστή της Ρηγίλλης και να ασκήσει τα δικαιώματά του ως ιδιοκτήτης του κόμματος. Ως γνωστόν, τα νεκροταφεία είναι γεμάτα με αναντικατάστατους και τα ψυχιατρεία πλήρη σωτήρων. Αλλά η όρεξη του Καραμανλή για επιστροφή στην ενεργό πολιτική (σ.σ. η άλλη όρεξη ουδέποτε τον εγκατέλειψε…) άνοιξε λόγω των θλιβερών επιδόσεων του διαδόχου του.

Ο Αντώνης Σαμαράς ανεμίζει υπερηφάνως τις εκατοντάδες χιλιάδες των ψηφοφόρων που πήραν μέρος στις διαδικασίες εκλογής του, αλλά εξακολουθεί να συμπεριφέρεται σαν συμβασιούχος πρόεδρος του κόμματος. Έχοντας ακολουθήσει μια πορεία που τη χαρακτηρίζουν οι πιο έξαλλοι μαίανδροι, λέγοντας άλλα και πράττοντας τα αντίθετα, απειλώντας με ανανέωση και υποκλινόμενος στο σύστημα του προκατόχου του, έχει απογοητεύσει ακόμη και τους οπαδούς του. Αν μάλιστα, όπως δείχνουν οι μετρήσεις κοινής γνώμης αυτή την περίοδο, γνωρίσει κραυγαλέα αποδοκιμασία των επιλογών του στις αυτοδιοικητικές εκλογές, η σύντομη θητεία του στην ηγεσία της Ν.Δ. θα αμφισβητηθεί έντονα. Η πολιτική συμπεριφέρεται όπως η φύση: αντιπαθεί το κενό. Κι αυτό το κενό φιλοδοξεί να καλύψει ο «έκπτωτος» αρχηγός…

Κατά σατανική σύμπτωση, ο Καραμανλής επέλεξε ως αφετηρία του δρόμου προς… το παρελθόν τη Θεσσαλονίκη. Την πόλη όπου με τους δικούς του άστοχους χειρισμούς έβαλε τέλος στην προσεκτικά καλλωπισμένη εικόνα του. Αυτή τη φορά δεν σχεδίαζε να εκτεθεί σε μια συνέντευξη Τύπου, όπου θα δεχόταν δύσκολες ερωτήσεις. Του αρκούσε να εισπράξει τα θερμά χειροκροτήματα των γαλάζιων οπαδών, τα εύσημα από το διάδοχό του για τα πεπραγμένα της πενταετούς διακυβέρνησής του και να κλέψει την παράσταση, ώστε να δείξει ποιος εξακολουθεί να έχει το πάνω χέρι.

Για τις στιγμές του ρωμαϊκού θριάμβου είχε προετοιμάσει κατάλληλα το έδαφος. Το αστροπελέκι από την Κατερίνα Πελέκη περιέπλεξε κάπως το σενάριο, αλλά ο Καραμανλής δεν φημίζεται για τις ευαισθησίες του. Παρέμεινε κρυμμένος αποφεύγοντας να σηκώσει το γάντι και άφησε τον ταλαντευόμενο Σαμαρά να απαντήσει στις ερωτήσεις για το αιωνίως επίκαιρο σκάνδαλο του Βατοπεδίου. Δεν χρειάστηκε καν να αναπροσαρμόσει την τακτική του. Μέσω «κύκλων» δήλωσε ότι είναι θύμα κι ότι την πλήρη αλήθεια για την υπόθεση την έχει πει ο στενός συνεργάτης του Γιάννης Αγγέλου. Εκτιμά ότι εμφανιζόμενος σαν θύμα πολιτικής δίωξης θα προκαλέσει συμπάθειες και θα συσπειρώσει τη βάση της Ν.Δ., που δείχνει να σκορπίζει στους τρεις… δρόμους.

Με δυο λόγια, ακόμη και μετά τις τελευταίες εξελίξεις έριξε τον Σαμαρά στο λάκκο των λεόντων. Αυτός θα πρέπει να μας πείσει ότι, εφόσον ο Αγγέλου είναι ο μόνος… ειλικρινής, ο τέως πρωθυπουργός δεν είχε ούτε ανάμιξη ούτε καν γνώση για τους μοναχούς που μπαινόβγαιναν στο Μέγαρο Μαξίμου και για τις επιδιώξεις τους, οι οποίες ως εκ θαύματος εκπληρώνονταν με απίστευτες για το ελληνικό Δημόσιο ταχύτητες και πρωτοφανή συντονισμό των συναρμόδιων υπηρεσιών. Ότι δεν διάβαζε εφημερίδες (προφανώς, του τις έκρυβε ο… Ρουσόπουλος) και δεν έβλεπε τηλεόραση (περιοριζόταν στα DVD). Ότι δεν του έδειχναν ούτε τις επιστολές με τις καταγγελίες που του έστελναν ανησυχούντα στελέχη (προφανώς τις… αρχειοθετούσε ο Αγγέλου). Ότι οι ιερές ανταλλαγές νερού με ακίνητα-φιλέτα δεν ήταν σκάνδαλο, αλλά παρ’ όλα αυτά κόπηκαν από τα ψηφοδέλτια όσοι ενεπλάκησαν στην υπόθεση επειδή «πλήγωσαν την παράταξη» (την απόφαση επεξήγησε ο ίδιος ο Σαμαράς δηλώνοντας πως δεν θα χρεωθεί συμπεριφορές τύπου Ρουσόπουλου και Βουλγαράκη). Ότι η Βουλή έκλεισε μέσα στα μαύρα μεσάνυχτα και η Ν.Δ. αποχωρεί από τις εξεταστικές επιτροπές χωρίς να επιδιώκει το κουκούλωμα των ευθυνών του πρωθυπουργού και των υπουργών του (προφανώς ισχύει το εισαγγελικό δόγμα περί «παραπλανηθέντων»).

Ο Σαμαράς θα επιδιώξει να μας πείσει ότι ήταν μέλος μιας κυβέρνησης, στην οποία ο επικεφαλής πρωθυπουργός ήταν, κατά την… ειλικρινή ομολογία του στενότερου συνεργάτη του, αμέτοχος, ανίδεος, αφελής και απληροφόρητος. Και εν τούτοις τα «επιτεύγματα» αυτής της κυβέρνησης κι αυτού του πρωθυπουργού αισθάνεται την ανάγκη να εξυμνήσει! Ο αρχηγός της Νεοδεξιάς πληρώνει το τίμημα της συμφωνίας του με τον ηγέτη της παλαιάς Δεξιάς. Η μόνη του παρηγοριά είναι ότι αυτός βρίσκεται απλώς σε ομηρία – δεν βλέπει τα γουνάκια των μελών του Ειδικού Δικαστηρίου στους εφιάλτες του.