»Στο... «ντιβανι» του ΣΥΡΙΖΑ

Γράφει ο Παναγιώτης Δ. Παναγιώτου «E» 10/9

Προσπαθώ ειλικρινά να δω τι γίνεται με τον ΣΥΡΙΖΑ και τον ΣΥΝ και δεν καταλαβαίνω τίποτα! Προσπαθώ να ερμηνεύσω πολιτικά τα τεκταινόμενα και δεν προκύπτει όχι μόνο σοβαρός, αλλά έστω κάποιος σαφής πολιτικός συλλογισμός. Υποτίθεται ότι είναι ένας συμμαχικός χώρος της Αριστεράς, με κάποιες κοινές θέσεις και..
πολιτικές αναφορές.

Επίσης όλοι έχουν μία κοινή στάση κατά του «μνημονίου» και της «τρόικας» όπως επίσης και την ίδια γραμμή «υπερπολιτικοποίησης» των περιφερειακών και δημαρχιακών εκλογών του Νοεμβρίου, με επίκεντρο την «αντιμνημονιακή στάση». Αρα πρόβλημα θέσεων και πολιτικής ουσίας δεν προβάλλεται. Υπάρχει βέβαια το θέμα της συνεργασίας με τους διαφωνούντες του «σοσιαλιστικού χώρου».

Αλλά και επ’ αυτού ο Αλαβάνος δεν έχει πολιτική αντίρρηση, σύμφωνα με αυτά που δηλώνει. Αρα ποιο είναι το πρόβλημα; Συμφωνούν γενικά πολιτικά και οδηγούνται σε μια τραγική για όλους διάλυση γιατί δεν τα βρίσκουν στα «πρόσωπα»; Περίεργο... Η Αριστερά, γύρω από θέσεις και αρχές συνήθως διεσπάτο, όχι γύρω από επιλογές προσώπων σε... περιφερειακές μάλιστα εκλογές! Κάτι άλλο πρέπει να υπάρχει, αλλά τι ακριβώς;


Και παλαιότερα υπήρχαν στα «ηγετικά στελέχη» της Αριστεράς προσωπικά «μίση και πάθη». Αλλά τουλάχιστον «ενεδύοντο» έναν «πολιτικό μανδύα». Εστω για τα προσχήματα! Εδώ ούτε αυτό γίνεται...

Δυστυχώς προ του αδιεξόδου μιας πολιτικής ερμηνείας για τα συμβαίνοντα στον χώρο του ΣΥΝ-ΣΥΡΙΖΑ είμαι υποχρεωμένος να... εκπέσω σε «ποταπούς» και «ευτελείς» συλλογισμούς, που εντάσσονται στον χώρο της «ψυχαναλυτικής προσέγγισης».

Ο Αλαβάνος έδωσε το «δαχτυλίδι» της διαδοχής και επέβαλε τον Τσίπρα στον ΣΥΝ. Μετά άλλαξε γνώμη για την «επιλογή του», καθώς ο Τσίπρας τον αμφισβήτησε και ακολούθησε τη δική του πορεία, οπότε ο Αλαβάνος συγκρότησε «άλλο μέτωπο» με βάση τον ΣΥΡΙΖΑ και τώρα μέσω των περιφερειακών εκλογών ζητάει να πάρει τη «ρεβάνς»!

Μήπως τελικά δεν είναι η έλλειψη «προσώπων» ούτε η διαφορά στις «πολιτικές θέσεις» αλλά η αδιέξοδη σύγκρουση Αλαβάνου - Τσίπρα που οδηγεί στη ρήξη.

Εντυπωσιακό αν είναι έτσι... όσο κι αν είναι γνωστό ότι η «εμφύλια διαμάχη» είναι η πιο παράλογη και σκληρή απ’ όλες τις άλλες. Ο Αλαβάνος «διαλύει» ό,τι με τη δική του καθοριστική συμβολή έγινε κάποια στιγμή ο ΣΥΡΙΖΑ και ο Τσίπρας καταφέρνει στο όνομα της «ενότητας» μια αμφίπλευρη διάσπαση και με την Ανανεωτική Αριστερά και με τον ΣΥΡΙΖΑ!

Τέλεια...