»Aλλο σπουδες, αλλο διοικηση

Γράφει ο Ερρίκος Μπαρτζινόπουλος «E» 29/9

Θυμάμαι ήταν λίγο μετά τις εκλογές του ‘81 και την άνοδο του ΠΑΣΟΚ στην εξουσία. Πρεσβευτής της χώρας μας στο Παρίσι είχε τοποθετηθεί ένας φίλος, ο Χρήστος Ροκόφυλλος, και μια από τις ιδέες που είχε ήταν να οργανώσει μια βραδιά στην πρεσβεία με καλεσμένους μέλη της ελληνικής ακαδημαϊκής παροικίας στη Γαλλία. Θα τους πρότεινε να συμμετάσχουν στην προσπάθεια για μια διαφορετική Ελλάδα, αποδεχόμενοι κάποιο τρόπο συνεργασίας τους, για..

μικρότερο ή μεγαλύτερο χρονικό διάστημα, με τα ελληνικά πανεπιστήμια.

Eτυχε να βρίσκομαι στο Παρίσι, ο Ροκόφυλλος το ήξερε και με κάλεσε να παρακολουθήσω την εκδήλωση. Δυστυχώς δεν εξελίχθηκε όπως ήθελε. Δεν θυμάμαι αν υπήρξαν ένας ή δύο που να αποδέχθηκαν την πρόκληση, αλλά στη συζήτηση που έγινε το κλίμα ήταν βαρύ και αρνητικό. Και μία από τις βασικότερες αιτιάσεις, αν όχι η βασικότερη, για τα ισχύοντα στα ελληνικά πανεπιστήμια ήταν οι αρμοδιότητες που είχαν εκχωρηθεί στους φοιτητές. «Δεν έχω καμιά διάθεση να τεθώ υπό την κρίση κάποιων που δεν διαθέτουν την επιστημονική γνώση για να με κρίνουν», είχε δηλώσει κοφτά κάποιος.


Φυσικά, τότε ήταν ακόμη νωπό το πρόβλημα της αποχουντοποίησης των ΑΕΙ και αναπόφευκτη ως έναν βαθμό η συμμετοχή των φοιτητών στην επίλυσή του. Αλλά από τότε έχουν περάσει 30 χρόνια. Και στο διάστημα αυτό δεν θυμάμαι να βρέθηκε κανένας από τον πολιτικό κόσμο ή την ακαδημαϊκή κοινότητα που να επιχείρησε έναν ειλικρινή απολογισμό της συμμετοχής αυτής.


Αν το έκανε, θα όφειλε να δηλώσει ότι το σύστημα απέτυχε οικτρά. Ακραία κομματικοποίηση, συναλλαγή για τη διαμόρφωση θυλάκων εξουσίας, ακόμη και συμμετοχή σε πράξεις και συμπεριφορές που παραβιάζουν ευθέως την ποινική νομοθεσία θα καταγράψει όποιος ανατρέξει στα πεπραγμένα του «φοιτητικού κινήματος». Και φυσικά το άκρο άωτο της γελοιότητας: την ανικανότητα να κάνουν εκλογές και να βγάλουν κοινά αποδεκτά αποτελέσματα.


Διάβασα χθες τη δήλωση ενός φοιτητή. Διαφωνεί με το νέο σχέδιο για την Παιδεία. Θέλει, λέει, όχι μείωση αλλά ενίσχυση του ρόλου των φοιτητών στην εκπαιδευτική διαδικασία. Και δεν αμφιβάλλω ότι θα βρεθούν αρκετοί που θα συμφωνήσουν μαζί του. Βλέπετε, στη μακάρια αυτή χώρα τα 18χρονα δεν μπαίνουν στα ΑΕΙ για να σπουδάσουν, αλλά για να τα διοικήσουν