»Eπρεπε να κανουν διακοπες;

Της Calpicon Ltd protagon.gr

Συνεχίζω να φιλοσοφώ και καταθέτω το απλό και επίκαιρο ερώτημα: Όταν υπάρχουν ζόρια, υπάρχει καιρός ή όρεξη για διακοπές;

Απαντώ ο ίδιος χωρίς να σκεφτώ ιδιαίτερα. Σαφώς και όχι.

Ο μαγαζάτορας είδε τον τζίρο του να κατρακυλά. Κάποτε έβλεπε την τράπεζα σαν στοργική αγκαλιά που «χρηματοδοτεί τις ..επενδύσεις και τα όνειρά σας». Τώρα τη βλέπει σαν τεράστια νυχτερίδα βαμπίρ που προσδοκά να πιει και το δικό του αίμα και της επιχείρησής του. Εχει αυτός ο άνθρωπος καιρό ή όρεξη για διακοπές;
Όχι βέβαια. Θα μείνει στο μαγαζάκι του και θα προσπαθήσει με νύχια και με δόντια να το σώσει. Θα κάνει οικονομία σε ότι μπορεί, ακόμα και σε ασήμαντα πράγματα της καθημερινότητας, θα λειτουργήσει η φαντασία και θα εμφανίσει μπροστά του μικροδιεξόδους για μικροπροβλήματα, ακόμα και οι βιολογικές αντοχές του θα αυξηθούν υπό το καθεστώς της πίεσης. Υπάρχει όμως και μια περίπτωση που θα τα παρατήσει όλα, θα καθαρίσει το μυαλό του από το άγχος της σωτηρίας του μαγαζιού και θα πάει διακοπές! Πότε θα συμβεί αυτό; Μα όταν πια το έχει πάρει απόφαση ότι το μαγαζί είναι χαμένο ό,τι και να γίνει. Κάτι σαν επιθανάτιος ρόγχος. Το σκηνικό έρχεται σαν εικόνα με κομμάτια από παλιές ταινίες. Μουσική υπόκρουση το «βρέχει φωτιά στη στράτα μου». Η εικόνα ασπρόμαυρη. Ο μαγαζάτορας έχει φορτωμένο το αυτοκίνητο με την οικογένεια (οι φάτσες των παιδιών είναι το μόνο έγχρωμο κομμάτι), ρίχνει μια τελευταία ματιά στο μαγαζί, πετά το αναμμένο σπίρτο για να το κάνει στάχτη μαζί με τα όνειρά του και φεύγει για διακοπές χωρίς καν να γυρίσει να κοιτάξει…

Ο δημόσιος υπάλληλος που ένιωσε ένα πρωί να ελαφρώνει η τσέπη του από το ένα πέμπτο του μισθού του και που τελευταία νιώθει ότι ετοιμάζεται να ελαφρώσει κι άλλο, έχει καιρό ή διάθεση για διακοπές; Επίσης όχι.

Το μόνο πράγμα που θα σκεφθεί είναι μόλις πάρει την άδειά του να ψαχτεί για κανένα μεροκάματο, μήπως και καλύψει καμιά τρύπα. Έρχονται δύσκολες μέρες. Βεβαίως κι εδώ μια μόνο περίπτωση υπάρχει να χαλαρώσει και πάει διακοπές. Να το έχει πάρει απόφαση ότι από το Σεπτέμβρη και μετά το επίπεδο ζωής του θα αλλάξει. Να είναι πια έτοιμος ψυχολογικά να μάθει να ζει με συνθήκες που μόνο θεωρητικά γνώριζε. Να πιστεύει ότι προλαβαίνει δεν προλαβαίνει να ζήσει κάτι που στο κοντινό μέλλον, αύριο κιόλας, θα είναι άπιαστο όνειρο. Τότε ναι, ίσως χαλαρώσει και πάει διακοπές. Λογικές αντιδράσεις και στις δυο περιπτώσεις θα μου πείτε, χωρίς βέβαια τίποτα απ αυτά να είναι απόλυτο.

Ξαναρωτώ λοιπόν. Πως γίνεται οι υπουργοί και οι βουλευτές, που υποτίθεται ότι οι μεν κυβερνούν και οι δε ελέγχουν και νομοθετούν αυτό τον τόπο, να την έχουνε πέσει όλο το καλοκαίρι από παραλία σε παραλία και από ολιγοήμερο σε νέο ολιγοήμερο; Δεν υποτίθεται ότι ως χώρα περνάμε μεγάλα ζόρια; Δεν έχουμε να μπαλώσουμε τη μεγάλη μαύρη τρύπα στην οικονομία μας; Μήνες τώρα δεν έχουμε ξεσκιστεί να ψάχνουμε για δανεικά για να πληρώσουμε άλλα δανεικά που τα πήραμε και κάποιοι τα κατασπατάλησαν; Δεν ωρύονται κάθε βράδυ στα δελτία «ειδήσεων» οι επίσημοι και ανεπίσημοι προπαγανδιστές του κράτους ότι πρέπει όλοι να σφίξουμε το ζωνάρι όσο δεν πάει, να «βάλουμε πλάτη»για να σωθούμε από το ναυάγιο;

Και διερωτώμαι εγώ με τον απλοϊκότερο τρόπο του κόσμου, σχεδόν με παιδική αθωότητα: Όταν το καράβι κινδυνεύει ο καπετάνιος και το πλήρωμα πάνε διακοπές; Είναι δυνατό να περνάει καν από το μυαλό τους υποψία διακοπών; Υπάρχει επιτέλους κάποια λογική σ αυτό τον τόπο; Είναι δυνατό να μη βρέθηκε έστω ένας από τους 300 να ζητήσει να μην κλείσει φέτος το καλοκαίρι η Βουλή; Να το πει έστω για το θεαθήναι, για την κυρά-Μαρία, που τώρα που δεν έχει Τατιάνα και Λαμπίρη, αναγκάζεται και παρακολουθεί «ειδήσεις» στο Star για να ενημερώνεται. Τίποτα….

Ρε Γιώργο, εσύ δεν φώναζες «ή αλλάζουμε, ή βουλιάζουμε»; Μήπως εγώ δεν κατάλαβα κάτι καλά; Γιατί αν θεωρείς αλλαγή να την πέφτει η ηγεσία του τόπου σε φυσιολατρικές βόλτες με κανό αντί να κάνει χάι σκορ στο πλέι-στέισον, με συγχωρείς αλλά είχα καταλάβει λάθος.

Όσο κι αν προσπαθώ, με τα δικά μου ράθυμα μέτρα και ρυθμούς βεβαίως, λογικές απαντήσεις δε μπορώ να δώσω κι ας κοντεύω να πιστέψω ότι ζούμε όχι σε «απέραντο φρενοκομείο» όπως είχε πει ο «μεγάλος», αλλά στη χώρα της απόλυτης αφασίας.

Εκτός κι αν οι «άρχοντες» του τόπου θεωρούν δεδομένο το φαλιμέντο οπότε εξηγούνται όλα…

Τέλος η φιλοσοφία, αναμένω γνώμες…