»Τι σημαινει "δημοσιογραφος";

του Άρη Δαβαράκη Protagon.gr

Δεν μου φταίει βέβαια κανένας, το ξερό μου το κεφάλι φταίει που πάει και κολλάει σε κάτι ερωτήματα πολύ εκνευριστικά. Όπως το απλό ερώτημα : «Τι θα πει Δημοσιογράφος τελικά;». Πώς περιγράφεται πώς καθορίζεται και πώς οριοθετείται αυτή η «Τετάρτη εξουσία», που σε καιρούς σαν και τους δικούς μας αναβαθμίζεται σε Πρώτη και, συχνότατα, στην μία και Απόλυτη, Εξουσία;

Το ερώτημα είναι δύσκολο αλλά και... το protagon.gr είναι ζόρικη προσπάθεια. Δεν «γεννήθηκε» στις 13 Οκτωβρίου του 2009, για να μαζέψει όση διαφήμιση παραπάνω μπορεί και να βγάλει λεφτά για να αγοράσουν οι μέτοχοί του και άλλα μαγιό και t-shirt Nautica, ή κρέμες Skin Conditioning “FLORIS” για βελούδινο δέρμα μετά το ξύρισμα. Ξεκίνησε πάνω στα μεγάλα ζόρια και προσπαθεί, κρατώντας πάντα την ευαίσθητη ισορροπία ανάμεσα στην κοσμιότητα και το «θα λέμε τα σύκα-σύκα και τη σκάφη-σκάφη», να παρακολουθήσει και να καταγράψει τις ραγδαίες αλλαγές που συντελούνται στον παγκόσμιο και τον Ελληνικό κοινό βίο, συγκεντρώνοντας σε ένα site πολλές και αντικρουόμενες συχνά απόψεις και σχόλια αναγνωστών.


Μέρες τώρα το μυαλό μου το τριβελίζει το ερώτημα «τι είναι τελικά ένας δημοσιογράφος», επί της ουσίας βέβαια, ως πρόσωπο που «δημόσιο-γραφεί», δηλαδή γράφει δημόσια. Και θέλω τη γνώμη σας. Εδώ, στα σχόλια. Σήμερα Πέμπτη και όλο το Σαββατοκύριακο θα μπορούσα να στηθώ πολλές ώρες μπροστά στο λαπ-τοπ μου για να συντονίσω μια κουβέντα που μπορεί να τα περιλαμβάνει όλα : Μπορεί και πρέπει ο δημοσιογράφος να αποκρύπτει τις πηγές του αν αποκαλύπτει δημοσίως κάτι πολύ σοβαρό, ένα μεγάλο πολιτικό, οικονομικό ή κοινωνικό σκάνδαλο ας πούμε; Οι παρουσιαστές των τηλεοπτικών δελτίων και τα «παραθυράκια-συνεργάτες» τους, είναι δημοσιογράφοι ή απλοί εκφωνητές; Οφείλει ή δεν επιτρέπεται η Όλγα Τρέμη πχ (την διαλέγω σαν παράδειγμα γιατί μου αρέσει πολύ και την συμπαθώ ιδιαίτερα) να έχει προσωπική γνώμη πάνω σε ένα σοβαρό ή λιγότερο σοβαρό θέμα που απασχολεί το δελτίο της;

Οι δημοσιογράφοι οι εργαζόμενοι σε συγκροτήματα με μεγάλα οικονομικά συμφέροντα, μπορούν να απολαύσουν της εκτίμησής μας αν οι απόψεις τους διαμορφώνονται από τα συμφέροντα των εργοδοτών τους; Οι εργαζόμενοι στα κρατικά κανάλια οφείλουν να αναπαράγουν ότι τους υπαγορεύει το γραφείο Τύπου της εκάστοτε κυβερνήσεως, ή θα μπορούσε ο αρχισυντάκτης του δελτίου να πει «όχι, διαφωνώ, θα ιεραρχήσω αλλιώς το δελτίο μου»;


Με λίγα λόγια, για να μην φλυαρώ ασκόπως, ελάτε αν θέλετε να κουβεντιάσουμε αυτές τις μέρες, χωρίς ύβρεις, χωρίς εμπάθειες, όσο πιο πολιτισμένα γίνεται το μέγα ερώτημα : Υπάρχει αληθινή δημοσιογραφία ελεύθερη και ανεπηρέαστη από τα ισχυρά (παγκοσμίως) κέντρα εξουσίας στις μέρες μας; Τι πιστεύετε εσείς και γιατί; Ότι μαθαίνουμε από τα ισχυρά ΜΜΕ, τηλεοράσεις, ραδιόφωνα, ιντερνετικούς τόπους γνωστών εκδοτικών συγκροτημάτων είναι ελεγχόμενα και εξυπηρετούν συγκεκριμένα σχέδια ή υπάρχουν και ΜΜΕ που φιλοξενούν φωνές «ελεύθερες» προσπαθώντας να φωτίσουν ένα, απελπιστικά θολό πια, τοπίο;

Εν ολίγοις : Ζούμε μια «μηντιακή χούντα» που μας καθοδηγεί σοφά προς την εξυπηρέτηση των συμφερόντων της αδιαφορώντας για κάθε ανθρώπινη ή εθνική συνέπεια, ή η «δημοσιογραφία» είναι τελικά μια δύναμη που παλεύει να μας «υποδείξει», έστω και διακριτικά, έστω και με έμμεσο τρόπο, που θα βρούμε την Αριάδνη μας, να μας δώσει τη άκρη της κλωστής για να βγούμε από τον φριχτό λαβύρινθο της, κυριολεκτικά αβάσταχτα σκληρής, καθημερινότητάς μας;


Στη σούμα : Σας προσκαλώ προσωπικά να κάνουμε (εδώ από κάτω , στα «σχόλια») τις επόμενες μέρες ένα ψύχραιμο, ειλικρινή, πολιτισμένο διάλογο γύρω από το ερώτημα «Τι Σημαίνει Δημοσιογράφος σήμερα», Αύγουστο του 2010, στην Ελλάδα – με όλα τα προβλήματά της.


Ελπίζω να ανταποκριθείτε, αν βρείτε λίγα λεπτά να ασχοληθείτε με το ερώτημα αυτό - που προσωπικά εμένα τουλάχιστον, με «καίει». Όπως είμαστε ήδη με το ένα πόδι στο ιντερνέτ και τις ανεξέλεγκτες υπερβολές του και με το άλλο, το παλιό, στις εφημερίδες και τα τηλεοπτικά κανάλια, έχει νομίζω σημασία να επαναπροσδιορίσουμε ποιος είναι ο ρόλος του «σωστού» δημοσιογράφου : Να εξασφαλίσει για τον εαυτό του και τους δικούς τους ένα «δυνατό» εργοδότη ή να συγκροτήσει (με σκληρούς αγώνες οπωσδήποτε) μια προσωπικότητα ακέραια που θα εκτιμούν όλοι, εργοδότες και αναγνώστες, αποδέκτες των κόπων του.