»Μεταξυ «πιεσης» και «παροτρυνσης»

Από τον Παναγιώτη Δ. Παναγιώτου «E» 25/8

Η μεταρρύθμιση του κράτους και η αλλαγή του παραγωγικού μοντέλου της χώρας είναι τα δύο κρίσιμα ζητούμενα αυτής της περιόδου. Χωρίς αυτά, οι περιοριστικές πολιτικές του «μνημονίου» δεν πρόκειται από μόνες τους να οδηγήσουν πουθενά και η έξοδος από την κρίση ίσως αποδειχθεί «σισύφεια προσπάθεια». Οι περιοριστικές πολιτικές, ως μέρος ενός «μείγματος» οικονομικών επιλογών, στο χείλος της..
χρεοκοπίας που έφτασε η χώρα, είναι αναγκαίες, όχι όμως και επαρκείς για να πάει η χώρα σ’ ένα καλύτερο επίπεδο. Υπό προϋποθέσεις, όμως, μπορούν να βοηθήσουν προς αυτήν την κατεύθυνση. Κριτήριο των εξελίξεων στην ελληνική οικονομία είναι το εύρος και η επιτυχία των διαρθρωτικών αλλαγών και των μεταρρυθμίσεων. Εδώ υπάρχουν δύο προβλήματα: Το πρώτο είναι οι αντιστάσεις ενός παρωχημένου λαϊκισμού στις τομές που απαιτούνται. Το δεύτερο, ένας δογματικός νεοφιλελευθερισμός, που είναι έτοιμος να «ξεπουλήσει» τα πάντα, ευκαιρίας δοθείσης... Ακόμα και τον «αέρα που αναπνέουμε»!

Αρα χρειάζονται κριτήρια. Για παράδειγμα οι αποκρατικοποιήσεις - όπου χρειαστεί να γίνουν- να φέρνουν όντως νέες επενδύσεις, να δημιουργούν αληθή ανταγωνισμό, να αναβαθμίζουν τις υπηρεσίες που παρέχουν στους πολίτες, και οι τιμές να πέφτουν.

Δηλαδή να χρησιμοποιούνται σαν μηχανισμός πραγματικής αναδιάρθρωσης και εξυγίανσης του συγκεκριμένου τομέα στον οποίο αναφέρονται και να μην πρόκειται για ξεπούλημα κυρίως κερδοφόρων επιχειρήσεων (φιλέτων) του Δημοσίου, που τελικά θα διευκολύνουν ολιγοπωλιακές στρεβλώσεις και αυξήσεις εις βάρος των πολιτών, χωρίς κανένα δημόσιο όφελος.

Οι διαρθρωτικές αλλαγές πρέπει να γίνουν με τέτοιον τρόπο που να προσελκύουν επενδύσεις, με στόχο να αυξηθεί η απασχόληση, να ευνοείται ο καταναλωτής και να μεγαλώνει τελικά το εθνικό προϊόν. Αρα χρειάζονται σχέδιο και σωστές επιλογές. Δεν πρέπει να υποκλιθούμε άκριτα στις δογματικές παραινέσεις μιας συγκυριακής νεοφιλελεύθερης εξτρεμιστικής λογικής περί πωλήσεων των πάντων, για να σωθεί τάχατες η οικονομία μας. Απελευθέρωση ναι. Αλλά με σχέδιο, όρους και μέτρο.

Οπου πρέπει και όπως πρέπει, σ’ ένα σύστημα ισορροπίας δημόσιου και ιδιωτικού τομέα, μ’ ένα ενιαίο θεσμικό πλαίσιο. Τέτοιο που θα διευκολύνει την επιχειρηματικότητα (την πραγματική) από τους διάφορους γραφειοκρατικούς περιορισμούς, που επιβάλλει το Δημόσιο.

Δεν θα μοιράζει «φιλέτα», αλλά θα δημιουργεί καθαρές προϋποθέσεις προσέλκυσης επενδύσεων σοβαρών επιχειρηματιών. Το κράτος δεν μπορεί και δεν πρέπει να υποκαθιστά τον ρόλο τους. Απλώς πρέπει να προσδιορίσει 4-5 τομείς αιχμής και να δημιουργήσει τις κατάλληλες προϋποθέσεις προσέλκυσης νέων επενδύσεων. Οι διαρθρωτικές αλλαγές και οι μεταρρυθμίσεις, αυτές τις λογικές πρέπει να υπηρετούν. Αυτό είναι το «στοίχημα» της νέας περιόδου.

Παναγιώτης Δ. Παναγιώτου