»Ανθρωποι και σκουπιδια (junk και οχι μονον...)

Έλλης Point

Όταν οι αριθμοί αποκτούν πρόσωπο. Σε μια βόλτα στην Αθήνα...
Βράδυ, περπάτημα και περισυλλογή στο κέντρο της πόλης. Στα όμορφα πεζοδρομημένα κομμάτια του Θησείου μέχρι τη Δ. Αρεοπαγίτου. Έχει ανάγκη το σώμα μας να μην περιβάλλεται συνέχεια από αρνητικές αύρες αστικών θορύβων και τεράστιων όγκων κτιρίων , τουλάχιστον ό «όγκος» στα δεξιά είναι η Ακρόπολη και ίσια..
μπροστά , του Φιλοπάππου. Έχει ανάγκη το μυαλό μου να μην γλιστρήσει άλλο πάνω στα ίδια θέματα, τις ίδιες λέξεις, που δεν παράγουν πια νόημα , αφού δεν παράγουν θετικό αποτέλεσμα και καταλήγουν τις σκέψεις μου ίδιες με τα περίφημα junk bonds (τα περίφημα σκουπιδο-ομολογα μας ,βάσει των διεθνών αγορών).

Ποτέ άλλοτε ο δημοσιογραφικός μου εγκέφαλος δεν αντιδρούσε τόσο αρνητικά στην απορρόφηση πληροφοριών , ώστε να μπορέσει να αναμεταδώσει, να κρίνει και να συμπεράνει , έγκυρα, (αυτή πρέπει να είναι στ αλήθεια η δουλειά μας, σύνθετη, υπεύθυνη αλλά πρόσφατα μας πρόεκυψε και πολύ…τοξική). Πολλοί , πάρα πολλοί αριθμοί, πολύ ΔΝΤ, πολλή Τρόικα (δεν κλίνεται η λέξη , όπως καταλήξαμε διερωτώμενοι και μπερδεμένοι με τον υπουργό Εργασίας, τον Ανδρέα Λοβέρδο μιλώντας live στον ραδιοφωνικό αέρα..) αλλά μας κλείνει αυτή συνεχώς το μάτι , τόσο που κοντεύαμε όλοι να καταντήσουμε, αλλήθωροι. Κυριολεκτικά και μεταφορικά...

Έτσι, η διαφυγή γίνεται εμμονή στο μυαλό και η πλησιέστερη έξοδος έμοιαζε η βόλτα ,city alone …Και ενώ σκεφτόμουν τον Πορτογάλο νομπελίστα Ζοζε Σαραμαγκου (πέθανε πριν λίγες μέρες) που πρόλαβε στα 85 του χρόνια να γίνει ένας από τους πλέον εύστοχους bloggers με τα «τετράδια του στο internet» , βλέπω μπροστά μου τα σκουπίδια. Για την ακρίβεια τον κάδο των σκουπιδιών και την ανθρώπινη φιγούρα που ανοίγει το καπάκι και ψάχνει. Γρήγορα το κλείνει, περπατώντας αργά , έτσι βλέπω πως είναι ένας ηλικιωμένος άνδρας , από αυτούς που λες αξιοπρεπείς, στην όψη, στην κίνηση και στα καθαρα, λιτα ρούχα. Πάει στον επόμενο κάδο και κάνει τις ίδιες κινήσεις, ψάχνει, κλείνει το καπάκι. « Τι ψάχνετε?» Ανόητη η ερώτηση , αλλά ξεκινάει την κουβέντα. «Πεινάω» η απάντηση, που κλείνει την κουβέντα. Τι ειπώθηκε ακόμα και τι απέγινε δεν έχει μεγάλη σημασία.

Στο δρόμο του γυρισμού, βασάνιζα απλώς το μυαλό μου , με πόσους αξιοπρεπείς υποφέροντες συμπολίτες μας μπορεί να συναντηθείς τυχαία μια νύχτα. Και να σου κάνουν αυτό το μεγάλο δώρο. Να ξεφύγεις από τη λαγνεία των αριθμών , να ξεμπλοκάρεις το κεφάλι σου από τα κάθε είδους σκουπίδια. Και να δεις καθαρά εικόνες όπως αυτές μόνο: Των κάδων και των ανθρώπων μας , και όχι τα κατασκευασμένα Junk bonds τα οποία αναλύουμε καθημερινά «αμέριμνοι». Αν κάτι ήθελα πράγματι να κάνω πολύ αυτή την περίοδο ,θα ήταν μια «οργάνωση φροντίδας του πολίτη» με άμεση αναφορά και ευθύνη, όμως, στους κυβερνώντες, . Ώστε οι αριθμοί να έχουν και πρόσωπα ,όπως αυτό του αξιοπρεπή ηλικιωμένου στη βόλτα city alone...Έτσι μπορεί και να ..ελληνοποιηθεί η Τρόικα και να κλίνεται κιόλας , την τρόικα ,ω, τρόικα ,αγαπητέ Ανδρέα….

Έλλη Στάη