»Κωνσταντοπουλος ο "Παναθηναϊκος"

Κωνσταντόπουλος ο "Παναθηναϊκός"
του Άρη Δαβαράκη Protagon.gr

Να λοιπόν που στα 58 μου συνεχίζω να εντυπωσιάζομαι. Ο κ. Κωνσταντόπουλος στον Παναθηναϊκό π.χ, με εντυπωσιάζει. Δεν καταλαβαίνω. Ημουν 14 όταν έγινε το πραξικόπημα το 1967 και 21 όταν ήρθε ο Κωνσταντίνος Καραμανλής και ξανάβαλε τα πράγματα σε τάξη, το 1974. Ο Διονύσης Σαββόπουλος τραγουδούσε σ΄όλη μου την..
εφηβεία τον στίχο «στα γήπεδα η Ελλάδα αναστενάζει» και η «φωτισμένη αριστερά», στην οποιάν ανήκε σαφώς και ο κ.Κωνσταντόπουλος, μας εξηγούσε πως η Χούντα έστελνε τον λαό στα γήπεδα, (εξ΄ού και είχε δώσει τόσο μεγάλο βάρος στη νίκη του ΠΑΟ στο Wembley), για να εκτονώνεται εκεί «και να μην ασχολείται με τα πολιτικά και κοινωνικά ζητήματα». Το «γήπεδο» και το «ποδόσφαιρο» για κάθε προοδευτικό, αντιστασιακό, ανοιχτόμυαλο, δημοκράτη, διανοούμενο, καλλιτέχνη, «ελέυθερα σκεπτόμενο πολίτη», ήτανε ντροπή και ανάθεμα. Εκεί πηγαίνανε αυτοί που ακολουθούσαν τις ορδές των ποτισμένων απο το «όπιο του λαού», που τότε, πολύ περισσότερο απο την Θρησκεία, ήτανε «Οι Ομάδες». Είναι δυνατόν η χώρα να στρατοκρατείται, να βρίσκεται δηλαδή σε μέγα πρόβλημα, και η νεολαία της να τρέχει στα γήπεδα και να αποθεώνει τη μπάλλα και αυτούς που την κλωτσάνε;


Οι ισντρούχτορες της αριστεράς, με την ευρύτερη έννοια, φρόντιζαν να εξηγήσουν σ΄εμάς τούς νεώτερους πως οι στρατοκράτες της χούντας δεν θέλανε μια νεολαία ανοιχτόμυαλη που να ενημερώνεται, να διαβάζει, να ασχολείται με το Μπέρκλεϋ και τον Μάη του 68, ν΄ακούει Θεοδωράκη, να διαβάζει Ρίτσο και Σεφέρη. Το φασισταριό ήθελε τους νέους μαστουρωμένους με τη μπάλλα, να φοράνε την φανέλλα «Παναθηναϊκός» ή «Ολυμπιακός» ή «ΑΕΚ» ή «Πανιώνιος» με καμάρι – για να μην ασχοληθούν ποτέ με την «Νομική» ή το «Πολυτεχνείο». Και είχαν δίκηο. Γιατί όταν οι νέοι, κάποια στιγμή, αναπόφευκτα ασχολήθηκαν με «τα κοινά» και ακούστηκε η φωνούλα που έλεγε «Εδώ Πολυτεχνείο, εδώ Πολυτεχνείο», την έρριξαν την χούντα, την ανατρέψανε – της πέταξαν τα μάτια έξω. Γιατί έτσι έπεσε η χούντα, απο την δίκαιη οργή των νέων που ανάγκασαν τούς άλλους μηχανισμούς, τούς πιό πολύπλοκους, Κίσσιγκερ, Ζισκάρ Ντ΄Εσταίν και λοιπά και λοιπά, να κινητοποιηθούν άμεσα. Ετσι επιστρέψαμε σ΄έναν, αναβαθμισμένο πιά, «κοινοβουλευτισμό», με νομιμοποιημένο επιτέλους το Κ.Κ.Ε και με κατοχυρωμένες συνταγματικά ελευθερίες όπως αυτή του Λόγου, του εκλέγειν, του εκλέγεσθαι – και όλα τα άλλα συνταγματικά κατοχυρωμένα μας δικαιώματα. Αν οι νέοι ασχολιόντουσαν με τον Παναθηναϊκό και με τον Ολυμπιακό και δεν μοιραζόντουσαν την αγωνία για την πατρίδα, για το κοινό μας μέλλον, για το τι θα γίνει αύριο, μπορεί ακόμα να ήταν ο στρατός στην εξουσία – ή κάποιες μαριονέττες του, όπως συμβαίνει, ακόμα, σε πολλές χώρες του κόσμου.


Είναι λοιπόν αξιοπερίεργο πώς ένας καθαρόαιμος «αριστερός», αντί να καλέσει τους νέους να αντισταθούν, να «αντιδράσουν», τούς προτείνει μια ποδοσφαιρική ταυτότητα - με το ΔΝΤ στη χώρα και το μέλλον της Ελλάδας να κρέμεται απο μιά κλωστή. Αξιοπερίεργο και θλιβερό.


Υ.Γ: Δημοσιεύτηκε στο φύλλο του Σαββάτου 17 Ιουλίου της εφημερίδας «Αποκαλύψεις» της οποίας είμαι μόνιμος συνεργάτης. Οπως η νέα εφημερίδα δεν έχει αποκτήσει ακόμα δικό της ιντερνετικό site, η δημοσίευση του κειμένου και στο Protagon.gr πιστεύω και ελπίζω οτι δεν παραβαίνει κανέναν, «νόμιμο» ή «ηθικό» κανόνα δεοντολογίας, γραμμένο ή «άγραφο»!