»Πορνογεροι

Protagon.gr

Παίδες εγώ δεν κρύφτηκα ποτέ. Σας το είπα ανοιχτά από την πρώτη στιγμή με κίνδυνο να απομονωθώ κοινωνικά και να χάσω την κόλουμν μου: είμαι άτομο υψηλής μορφώσεως και βαρυτάτης κουλτούρας. Δεν αφήνω φεστιβάλ (των αγροτοτουριστικών της Επιδαύρου μη εξαιρουμένων) , παρουσίαση βιβλίου, πρεμιέρα θεάτρου και βερνισάζ που να μην τιμήσω με την παρουσία μου (μέχρι στο ΔΗΠΕΘΕ Ρόδου έχω φτάσει σε μια στιγμή πολιτιστικής απόγνωσης!) Τις ελεύθερες ώρες μου.. δε, δηλαδή όλες, μελετώ.



Έχω μάλιστα και τα θέματα μου κι εγώ, τις αδυναμίες μου. Γουστάρω ας πούμε με τρέλα τον Ροθ. Όταν πρωτοδιάβασα προ 8ετίας το απίστευτο βιβλιαράκι του «Η νόσος του Πορτνοϊ» είχα πάθει την πλάκα μου θυμάμαι. Είναι η ιστορία ενός εβραιόπουλου που μπαίνει στα γλιστερά μονοπάτια της εφηβείας καταδιωκόμενος σταθερά από τη μάνα(τζερ) του μ΄ ένα ηθικό σκουπόξυλο. Αυτός γουστάρει τις σεξογκόμενες, φαντασιώνεται αχαλίνωτα όργια, αμαρτωλά τρίγωνα και παρτούζες κλειδωμένος στην τουαλέτα όπου εξασκείται εντατικά στο γνωστό χειροποίητο σπορ. Αυτή βαράει απ΄ έξω οργισμένη την πόρτα κάνοντας εβραϊκά ευχέλαια για να τον εξαγνίσει. Υπάρχει δε μια σκηνή που τη θυμάμαι ακόμα και γελάω μόνη μου (ειδικά κάτι περιόδους σαν τη σημερινή που έχω κάψει φλάτζες...) Είναι η σκηνή που τον στέλνει η μάνα στον κοσέρ χασάπη να της αγοράσει μια συκωταριά κι αυτός πριν τη φέρει στο σπίτι την πηδάει! (ε, ναι, έχει φαντασία ο Ροθ, τι σας λέω τόση ώρα;) Μετά τρώει την ερωμένη του ψητή ήσυχα ήσυχα μαζί με όλη την οικογένεια!


Αφού έγινα φαν με τη μία, συνέχισα μετά να ψάχνω τα βιβλιοπωλεία για το επόμενο. Στο Λονδίνο τα ξαναδιάβασα στην original εκδοχή τους. Επιστρέφοντας συνεχίζω ακάθεκτη διότι κι αυτός συνεχίζει ακάθεκτος. Ο τύπος έχει καβατζάρει προ πολλού τα εβδομήντα και γράφει ένα βιβλίο το χρόνο σχεδόν! (Τι να πω, το χουν τα γηραιά εβραιόπουλα; Μήπως ο Γούντυ Αλλεν αυτό δεν κάνει;) Αλλά σήμερα τα πήρα παίδες, όπως τα πήρα και με τον Γούντυ. Το ξέραμε ότι αμφότερα τα παιδιά αυτά είχαν μάτι που έπαιζε. Έβλεπαν βυζί και ανέβαζαν το κοντέρ στα κόκκινα. Καλή και η κουλτούρα, σου λέει, αλλά ένα καλό βυζί αξίζει σαν όλους τους τόμους της μπριτάνικα. Οκ, πάμε πάσο, δεν μας πέφτει λόγος. Αλλά αγόρια έχω νέα για σας: Γεράσατε! Μην μας μοστράρετε λοιπόν τις φαντασιώσεις σας στη μάπα γιατί θα σας στείλουμε κι εμείς εικονογραφημένα τα δικά μας θέματα και δεν θα σας αρέσει!


Γούντυ, αγάπη μου, και νέος ήσουν σαν το ανάποδο γαμώτο, τώρα έγινες σαν λιαστή ντομάτα από τη ζάρα! Άσε πια τη Σκάρλετ Γιόχανσεν για κανένα αγοράκι με στομάχι φέτες, δεν είναι για τη μασέλα σου μωρό μου. Και η Σουν Γιν Παμ πολύ σου πέφτει εδώ που τα λέμε. Κι εσύ Φίλιπ αγάπη μου μην ξαναγράψεις άλλο βιβλίο για έναν παππού που δεν έχει πια δουλειά (η σύνταξη βλέπετε), στύση (η ηλικία βλέπετε), φίλους (πέθαναν βλέπετε) και για να καταπολεμήσει την κατάθλιψη του ερωτεύτηκε μια εικοσάχρονη με καυτό πάθος. Το χειρότερο είναι πως όσο πας το χοντραίνεις το πράμα. Μόλις διάβασα την «Ταπείνωση». Εκεί ρε αγόρι μου αφού πήδηξες όλες τις στρειτ γκόμενες Αμερικής και περιχώρων , περιέλαβες και τις λεσβίες! Έλεος! Αφήστε την gay community στην ησυχία της πορνόγεροι. Ανησυχώ. Αν ζήσετε καμιά δεκαριά χρόνια ακόμα –ζωή να χετε- θα γράψετε και γεροντικό ειδύλλιο με κατσίκα -ειδικά τη Φιλίτσα που είναι πιο αποδοτικιά;του κοριτσιού του διπλανού portal