»Παγωμενοι στο Polokwane

του Κώστα Γιαννακίδη
Protagon.gr

Εχουμε παγώσει. Λίγο πριν τελειώσει το ημίχρονο η θερμοκρασία έχει πέσει στους πέντε βαθμούς, αλλά το ηθικό ακολουθεί την ελπίδα πάνω από τους προβολείς του γηπέδου στο Polokwane. Εντάξει, ας μην ήταν σε μέρα ο Τζόρβας και εγώ θα άφηνα τα γλαφυρά και μία κουβέρτα στους Αργεντίνους, παρακολουθώντας το υπόλοιπο του παιχνιδιού από την τηλεόραση των λεωφορείων. Ομως είμαστε εκεί, στην κερκίδα. Εχουμε παγώσει και αυτό το κάνει πιο ηρωικό. Η ομάδα αντιστέκεται, εμείς στην κερκίδα αντέχουμε, οι Αργεντίνοι δίπλα μας είναι μάλλον άνετοι και η Νιγηρία κάνει το.. καθήκον της.


Οταν η Αργεντινή πέτυχε το πρώτο γκολ η ελληνική κερκίδα δεν κοίταξε απογοητευμένη τον ουρανό, δεν έδωσε ούτε καν μία κλωτσιά στο μπροστινό καρεκλάκι. Χτύπησε μόνο με δύναμη το πόδι στο τσιμέντο, γύρισε την πλάτη στο γήπεδο, άνοιξε τα χέρια, βλαστήμησε ελληνικά και αποδέχθηκε το μοιραίο. Μεταξύ μας, το ξέραμε ότι θα έρθει. Και αμέσως είπαμε στον διπλανό μας ότι η πρόκριση χάθηκε στο παιχνίδι με την Κορέα που θα μας στοιχειώνει για καιρό. Είδα το παιχνίδι από ψηλά. Ακριβώς δίπλα στην τεράστια ελληνική σημαία που άνοιξε στο γήπεδο.

Δεν είμασταν και πολλοί σε σχέση με τους Αργεντίνους. Περίπου 6.000 Ελληνες σε ένα γήπεδο που έκοψε 38.000 ακριβά εισιτήρια. Και αν μπορώ να κρίνω αντικειμενικά, θα σας πω ότι δεν είχαμε ούτε τον παλμό που μας έδωσε φωνή στο παιχνίδι με τη Νιγηρία. Πιθανότατα επειδή γνωρίζαμε ότι τα θαύματα δεν φυτρώνουν στις πόλεις της Νοτίου Αφρικής με μεγάλο υψόμετρο. Για να το θέσω περισσότερο σχηματικά, στον αγώνα με τη Νιγηρία η κερκίδα μπήκε στο γήπεδο για να πάρει τη νίκη. Στο παιχνίδι με την Αργεντινή στήθηκε για να μοιραστεί την αγωνία της εθνικής, έχοντας και ένα αυτί στην αναμέτρηση της Νιγηρίας με την Κορέα.

Πως μας φάνηκαν οι Αργεντίνοι στην κερκίδα; Μάλλον σνομπ, εφοδιασμένοι με την άνεση του φαβορί και την υπεροχή της μεγάλης ομάδας. Είδα αρκετούς Ελληνες θαυμαστές της Αργεντινής, με ελληνική σημαία και γαλάζια φανέλα ή το αντίθετο, φανέλα με το εθνόσημο και γαλάζιο κασκόλ. Δεν νομίζω να υπήρχε στο γήπεδο Αργεντίνος με ελληνικά χρώματα, ούτε καν με περικεφαλαία. Εχοντας αποδεχθεί, λοιπόν, το μοιραίο, αρχίζω πλέον και ασχολούμαι με τον Μέσι. Θα βάλει γκολ; Οπως τον παρακολουθώ από την κερκίδα αισθάνομαι ότι έχει πεισμώσει ψάχνοντας ένα γκολ που δεν έρχεται επειδή υπάρχει ο Τζόρβας, υπάρχει και το δοκάρι του. Τον αντιμετωπίζω με μία άδικη χαιρεκακία. Λες και περίμενα αλληλεγγύη μεταξύ των χρεοκοπημένων, συμπάθεια ανάμεσα στους απελπισμένους συνδρομητές του ΔΝΤ.

Τελείωσε ο αγώνας και δεν ήξερα αν αυτό που ακούγεται είναι κατσαρόλα ή βουβουζέλα. Φτάσαμε στο αεροδρόμιο με αυτόν τον ήχο στα αυτιά. Στην παγωμένη πίστα συναντήσαμε την εθνική ομάδα. Λέξη δεν έλεγαν. Μόνο κάτι κουρασμένα χαμόγελα, ότι πρέπει για έναν μελαγχολικό αποχαιρετισμό.