»ΔΗΜΟΣΙΟΣ ΠΛΟΥΤΟΣ

TOY ΣΤΑΥΡΟΥ ΨΥΧΑΡΗ
ΑΠΟ ΤΟ ΒΗΜΑ
Ας πάρουμε για παράδειγμα την Ολυμπιακή Αεροπορία. Επί εποχής Ωνάση ήταν αδιανόητο υπουργός να ζητήσει εγγράφως τη χορήγηση έστω και ενός εισιτηρίου για οποιονδήποτε κρατικό λειτουργό, πολύ περισσότερο φίλο ή ψηφοφόρο του. Οταν η Ολυμπιακή πέρασε στην ιδιοκτησία του κράτους, τα σημειώματα του εκάστοτε επιβλέποντος υπουργού για χορήγηση δωρεάν εισιτηρίων έγιναν καθημερινή ρουτίνα...
Και όταν ο υπουργός χαρίζει εισιτήρια για ταξιδάκια στους φίλους, τότε η διαφθορά φθάνει στο σημείο ώστε οι εργαζόμενοι στη θυγατρική Ολυμπιακή Κέιτερινγκ να απέρχονται της εργασίας των συναποκομίζοντες μερικά κιλά ζαμπόν...
... (Για... κεκτημένο δικαίωμα μίλησε μια κυρία η οποία, όταν υπεβλήθη σε έλεγχο κατά την έξοδο από τα εργαστήρια της εταιρείας τη δεκαετία του 1990, βρέθηκε με ένα μπούτι ζαμπόν τυλιγμένο στην τσάντα της!)

Βεβαίως στην πλειονότητά τους οι εργαζόμενοι στην Ολυμπιακή ήσαν έντιμοι άνθρωποι και δεν ευθύνονται για τα αδιέξοδα στα οποία οδήγησαν την εταιρεία οι κακές επιλογές των κατά καιρούς ανευθυνοϋπευθύνων.

Διότι αυτό ακριβώς ήταν το πρώτο πρόβλημα. Την τυπική ευθύνη φέρουν οι εκάστοτε διοικούντες τις δημόσιες επιχειρήσεις, αλλά την ουσιαστική εξουσία έχουν οι επιβλέποντες υπουργοί που διορίζουν τους διοικητές...

Θα αρκούσε αυτός και μόνον ο λόγος, η προφανής αδυναμία του κράτους να διοικήσει μεγάλες επιχειρήσεις, για να μείνει μακριά από επικίνδυνες ατραπούς το Δημόσιο.

Το σημαντικότερο ίσως είναι ότι καθημερινώς αποδεικνύεται πως το Δημόσιο εισπράττει χρήματα όταν εκχωρεί δικαιώματά του σε ιδιώτες, ενώ χάνει χρήματα όταν... αξιοποιεί αυτά τα δικαιώματά του!

Δεν χρειάζεται να αναφερθούν παραδείγματα. Τα έχει επισημάνει ο ίδιος ο Πρωθυπουργός και παλαιότερα και στην τελευταία ομιλία του προς τους υπουργούς του.

Εκείνο που ελπίζεται ότι έγινε κατανοητό από όλα τα μέλη της κυβερνήσεως είναι πως όποιος διαφωνεί με τις αποφάσεις του Πρωθυπουργού καλύτερα είναι τα κατέβει εγκαίρως μόνος του από το τρένο.