»Πτωχευση της πολιτικης

Tου Αλεξη Παπαχελα
Από την ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ

Ενα βασικό αξίωμα της πολιτικής είναι πως μια χώρα, ιδιαίτερα σε στιγμές κρίσης, χρειάζεται μια καλή αντιπολίτευση όσο και μια καλή κυβέρνηση. Δυστυχώς, στην Ελλάδα, έχουμε συνηθίσει στην ιδέα μιας αξιωματικής αντιπολίτευσης η οποία λέει συνεχώς «όχι», έστω και αν ξέρει ότι έτσι κάνει σχεδόν αδύνατη τη διακυβέρνηση της χώρας όταν θα έλθει η σειρά της να κυβερνήσει. Σκεφθείτε πόσο μπροστά θα είχε πάει η Ελλάδα στον τομέα της Παιδείας αν ο κ. Παπανδρέου δεν «πουλούσε» τις πεποιθήσεις του και συμφωνούσε στην αναθεώρηση του άρθρου 16. Η Τουρκία και η Κύπρος έχουν αυτήν τη στιγμή εξαιρετικά μη κερδοσκοπικά πανεπιστήμια που θα ζήλευε κάθε Ελληνας φοιτητής...

Ας πάρουμε όμως και τα ζητήματα της οικονομίας. Το ΠΑΣΟΚ φώναζε συνεχώς «εκλογές, εκλογές τώρα» ως αντιπολίτευση λες και αυτή ήταν η λύση στα προβλήματα της χώρας. Κέρδισε τις εκλογές και από τη χίμαιρα της πράσινης ανάπτυξης προσγειώθηκε στη στάση πληρωμών.

Αναρωτιέμαι μερικές φορές πόσο καλύτερα θα ήμασταν ως χώρα αν ο κ. Καραμανλής είχε βρει το θάρρος να πάρει σκληρά δημοσιονομικά μέτρα πέρυσι το καλοκαίρι. Πέραν του ότι θα μπορούσε τώρα να έχει το πάνω χέρι, εμφανιζόμενος στη Βουλή, η χώρα θα είχε αποφύγει ένα μεγάλο μέρος της τωρινής της περιπέτειας. Καμιά φορά ονειρεύομαι λίγο παραπάνω και σκέπτομαι πόσο καλύτερο και από αυτό θα ήταν το σενάριο να είχαν συμφωνήσει οι κ. Καραμανλής και Παπανδρέου την εξάντληση της τετραετίας ή τη διενέργεια εκλογών τον περασμένο Μάρτιο. Αυτό, βεβαίως, θα προϋπέθετε μια σιωπηλή συμφωνία για την εφαρμογή μιας σκληρής δημοσιονομικής προσαρμογής. Ο κ. Παπανδρέου θα κέρδιζε ούτως ή άλλως τις εκλογές, θα είχε επωμισθεί πολύ λιγότερο πολιτικό κόστος και δεν θα είχε βρεθεί στη δίνη των αγορών τόσο απροετοίμαστος.

Επικράτησε όμως η δίψα για την εξουσία και η λογική του ώριμου φρούτου. Η ιστορία θα δείξει αν ο κ. Παπανδρέου θα μετανιώσει γι’ αυτές του τις επιλογές χρεωνόμενος εντέλει μια πτώχευση.

Το κακό είναι πως ο κ. Σαμαράς μοιάζει να έχει πάρει το ίδιο manual αντιπολίτευσης και να το ακολουθεί κατά γράμμα. «Οχι» στα μέτρα, «όχι» στο ασφαλιστικό, «όχι»... Και αν συμβεί κάτι απρόοπτο το φθινόπωρο και γίνουν εκλογές, και αν έλθουν τα πάνω - κάτω και κερδίσει η Ν.Δ., πώς θα κυβερνήσει; Δεν θα υιοθετήσει το Μνημόνιο, δεν θα τηρήσει τους όρους της δανειακής σύμβασης; Μήπως έχει βρει πουθενά καμιά λύση που κανείς άλλος δεν έχει φαντασθεί για το πώς το κράτος θα πληρώνει συντάξεις και μισθούς; Και όμως ακολουθείται πάλι η τακτική του ώριμου φρούτου και της άρνησης.

Βεβαίως, η συναίνεση δεν βοηθιέται από την πλειάδα των εξεταστικών που επέλεξε η κυβέρνηση ούτε από το γεγονός πως στη συζήτηση για τα κορυφαία προβλήματα της χώρας αρχίζει η κουβέντα περί κουρτινών. Η διαφθορά σε αυτή τη χώρα δεν έχει ούτε μπλε ούτε πράσινο χρώμα. Το σαράκι της είχε αχρωματοψία όταν εξαπλώθηκε στο DNA των κομμάτων και στον κρατικό μηχανισμό. Τώρα μάλιστα που άνοιξαν οι ντουλάπες είναι προφανές πως λίγοι μπορούν να ισχυρισθούν ότι δεν έχουν σκελετούς...

Με άλλα λόγια, οι πολιτικοί μας ηγέτες «βγάζουν τα μάτια τους» στο τέλος. Η πατρίδα μας περνάει τη μεγαλύτερη κρίση μετά τη χούντα και αν στο τέλος πτωχεύσει, θα πτωχεύσουν και αυτοί μαζί, όλοι.

Η Ελλάδα έχει σήμερα μια μεγάλη ευκαιρία, να θεραπεύσει αμαρτίες και παθογένειες δεκαετιών και να πάρει τον δρόμο μιας σύγχρονης ευρωπαϊκής οικονομίας. Προς το παρόν βλέπουμε μια κυβέρνηση που, με 2 - 3 εξαιρέσεις, δεν θεωρεί ότι είναι δικό της αυτό το στοίχημα και βάζει τρικλοποδιές στον εαυτό της και στη χώρα. Και μια αντιπολίτευση που θυμίζει φοιτητική παράταξη σε αμφιθέατρο και όχι κόμμα εξουσίας σε στιγμές ιστορικής κρίσης. Αφήνω για μιαν άλλη φορά πώς πρέπει να μοιάζει όλο αυτό σε αυτούς που μας παρακολουθούν έξω...