»Η διάσπαση του Συνασπισμού

Tου Διονυση Γουσετη /καθημερινη

Η διάσπαση του ΣΥΝ καθυστέρησε περίπου μια δεκαετία, τότε που τέθηκαν τα θεμέλια της «αριστερής στροφής», δηλαδή της στροφής προς τον λαϊκισμό, την ανευθυνότητα και τις δυναμικές μορφές διαμαρτυρίας. Ομως, η ηγεσία των ανανεωτικών αντί να αποχωρήσει από τον ΣΥΝ συνέβαλε και αυτή τότε στη δημιουργία του σχήματος ΣΥΡΙΖΑ. Σχήματος που τώρα κατέληξε μοιραίο για την..
παραμονή της. Ανέχτηκε τότε, χωρίς να αντιδράσει, την αποχώρηση της συγγενούς της τάσης «εκσυγχρονιστική πτέρυγα» του Νίκου Μπίστη και δεν υποψιάστηκε ότι έτσι βοήθησε στην αποφασιστική αλλαγή των κομματικών συσχετισμών και ενεγράφη αμετακλήτως στη μειοψηφία του ΣΥΝ. Μέχρι να έρθει αναπόδραστα η σειρά της, υποχρεώθηκε να υποστεί συνεχείς εξευτελισμούς της ιδεολογίας της. Υπέστη την υπεράσπιση από τον ΣΥΝ κάθε είδους συντεχνίας. Υπέστη την υπεράσπιση κάθε είδους επιδόματος σε προνομιούχους υπαλλήλους. Υπέστη τη συμμετοχή ή την κάλυψη κάθε είδους παραβατικότητας, ακόμη και βίαιων χουλιγκανισμών. Υπέστη τη μόνιμη και καθολική καταγγελία της Ε. Ε. Υπέστη την περιφρόνηση των θεσμών, με πρόσφατο δείγμα την άρνηση συμμετοχής στο συμβούλιο πολιτικών αρχηγών. Ολα αυτά τα υπέστη για την «ενότητα του κόμματος». Βέβαια, σε όλα τα κόμματα της χώρας, η συγκολλητική ουσία δεν είναι η κοινή ιδεολογία ή το κοινό πρόγραμμα (συνήθως δεν υπάρχει καν πρόγραμμα), αλλά η νομή της εξουσίας. Ωστόσο, η ιστορία της ανανεωτικής Αριστεράς, το θάρρος των πρωτοπόρων ανανεωτών και οι διωγμοί τους από τη σοβιετία στην εξορία στις χώρες του «υπαρκτού σοσιαλισμού», απαιτούσαν μια πιο υπεύθυνη στάση.

Θα επιβιώσει πολιτικά η ομάδα των ανανεωτικών; Αυτό θα εξαρτηθεί από τη ριζοσπαστικότητα και την καινοτομία των θέσεων που θα υποστηρίξουν. Για την ώρα φαίνονται ασαφείς. Στο μεν συνέδριο της διάσπασης ανέδειξαν τη διαφορά απόψεων, διακηρύσσοντας πως «η κρίση επιβεβαιώνει ότι απαιτείται περισσότερη Ευρώπη... Η απαλοιφή μέρους του χρέους, μπορεί να είναι αποδεκτή για χώρες του 3ου και 4ου κόσμου. Δεν θα είναι αποδεκτή από τους πιστωτές -στους οποίους και πάλι θα αναγκαστούμε να καταφύγουμε- για χώρες της Ευρωζώνης». Την ίδια στιγμή, ο εναπομείνας ΣΥΝ φρόντιζε να απαλλαγεί από κάθε ίχνος ευρωπαϊσμού, ξορκίζοντας ακόμη και την παλιότερη απόφαση του κόμματος για στήριξη της συνθήκης του Μάαστριχτ, δηλαδή της δημιουργίας της Ε. Ε. και της Ευρωζώνης. Εντούτοις, ο Φ. Κουβέλης φάνηκε σε συνέντευξή του να στηρίζει την άρνηση στη Συνθήκη της Λισσαβώνας, αλλά και στο μνημόνιο με το ΔΝΤ.

Θα αναγνωρίσουν οι ανανεωτικοί ότι στους εταίρους μας και στο ΔΝΤ χρωστάμε την καταβολή των μισθών και των συντάξεών μας ή θα ταυτιστούν με την άμορφη αριστερόστροφη μάζα που αρχίζει από τη Ν. Δ. και φθάνει μέχρι το ΚΚΕ και τους αριστεριστές, η οποία αρέσκεται στην καταγγελία και εργάζεται για τη χρεοκοπία της χώρας και την εξαθλίωση των χαμηλότερων στρωμάτων, αυτών που η Αριστερά παριστάνει τον προνομιακό προστάτη; Θα βοηθήσουν στον εξορθολογισμό και την ανάπτυξη ή θα εμμείνουν στην πεπατημένη της μιζέριας;