»Διτροχε εχθρε μου, αδελφε μου...

της Χριστίνας Πουλίδου Protagon.gr

Τα δίτροχα είναι ο μεγάλος μου εχθρός. Ο πόλεμός μου με κάθε μορφής δίτροχο, από τα αθώα ποδήλατα, τα ταπεινά παπάκια ως τις αλαζονικές μηχανές μεγάλου κυβισμού, είναι καθημερινός, επίπονος και αμείλικτος. Έχω τσακωθεί με αγαπημένους μου φίλους που με θεωρούν «συμβατική», «ξενέρωτη» και..
«σχολαστική». Θυμώνω μαζί τους, γιατί συνειδητά παραμερίζουν την αλήθεια που λέει, πως αυτή η «γλυκειά παρανομία» που τους ελκύει, είναι αντικοινωνική, επικίνδυνη (για όλους) και τελικά απατηλή.

Εξοργίζομαι, γιατί με υποχρεώνουν νάχω πολλά ζευγάρια μάτια τριγύρω μου - για να φυλαχτώ και να τους προφυλάξω - έτσι όπως ξεφυτρώνουν σαν μύγες απ΄τα πιο απίθανα μέρη. Εξοργίζομαι, γιατί οδηγούν στην ανάποδη φορά όταν θέλουν να κόψουν δρόμο, γιατί όταν τους βολεύει γίνονται πεζοί και καβαλάν τα πεζοδρόμια, γιατί οδηγούν με το κράνος α λα μπρατσέτα, γιατί κάνουν οχτάρια κρατώντας το κινητό με το χέρι, γιατί παρκάρουν στις ράμπες (που έχουν ακριβώς τις διαστάσεις μιας μηχανής) και γιατί φορτώνουν και το παιδί τους – σαν γνήσιος γονιός που θέλει να μοιραστεί με το βλαστάρι του το κέφι του.

Θυμώνω με την αφοπλιστικότητα της παραδοχής, πώς πήραν μηχανή για να κάνουν ακριβώς αυτά, μάλλον τα μισά απ΄αυτά - καθώς κανείς τους δεν παραδέχεται ότι τα κάνει όλα. Θυμώνω από την αξίωσή τους να τους χωρέσω στην κατανόησή μου και - κυρίως – στην ανοχή μου. Θυμώνω που καμώνονται πως δεν καταλαβαίνουν την αντικοινωνικότητα της συμπεριφοράς τους – διότι, αν τους ελκύει το «ζειν επικινδύνως», ας επιλέξουν κάτι που ο κίνδυνος θα τους αφορά προσωπικά και δεν θα διαχέεται συλλογικά. Θυμώνω που μου απαντούν «κι εσύ καπνίζεις», μολονότι ξέρουν πως είμαι πιστή στους κοινωνικούς περιορισμούς. Θυμώνω που δεν καταλαβαίνουν την αγωνία μου, ότι κάθε φορά που τους βλέπω να κάνουν γκαζωμένοι σφήνες σκέφτομαι ότι αστεία-αστεία, θεωρητικά είμαι με το ένα πόδι στο νοσοκομείο και με το άλλο στη φυλακή – ή στο «ντιβάνι»...

Θυμώνω με το esprit de corps που επιδεικνύουν, με την αλληλεγγύη της παρανομίας, με το «υπεράνω» ύφος του (τάχα μου) εναλλακτικού. Και θέλω να τους πώ, ότι αν είναι να λαχταρούν μια ντουζίνα ανθρώπους στο πέρασμά τους, είναι τζάμπα μάγκες. Ότι αν θέλουν να πάνε κόντρα στον άνεμο ας τρέξουν, ότι η απελευθέρωση δεν είναι δίτροχη, ούτε η φυγή έχει καρούλια.