»Μην κοιταξεις πισω

ellispoint

Ένα κείμενο που ξεχειλίζει από σκέψεις και συναισθήματα ένα ημερολόγιο Κρίσης από φίλη αναγνώστρια του ellispoint στη Θεσσαλονίκη..την ευχαριστούμε γι’ αυτήν την κατάθεση ψυχής.

Όλα είχαν αρχίσει νωρίς το πρωί με το τηλεφώνημα που πήρα από την αδελφή μου: “Την απέλυσαν ύστερα από δέκα χρόνια δουλειάς. Θα πάρει ένα μόνο μέρος της ..
αποζημίωσης που δικαιούται και μετά θα γραφτεί στις ατέλειωτες λίστες ανέργων του ΟΑΕΔ. Μάλλον για πάντα.
-Μη στεναχωριέσαι, κάτι θα γίνει της είπα.

Δεν έπεισα κανέναν. Δεν μπορώ να τη βοηθήσω. Είμαι ήδη δύο μήνες απλήρωτη με δύο παιδιά και τα έξοδα τρέχουν. Ο μεγάλος ετοιμάζει βαλίτσες για το εξωτερικό. Θα φύγει για σπουδές. Θα φύγει (σχεδόν) για πάντα. Κρατώ τη θλίψη μου για μετά, δεν έχω χρόνο ούτε να σκεφτώ. Κάνω ασκήσεις θάρρους ή μάλλον αισιοδοξίας και προχωρώ στο πρόγραμμα της ημέρας.

Είμαι στην εκδήλωση ενός υποψήφιου πρύτανη. Είναι όλοι τους εδώ. Να δώσουν το παρόν. Κομματικό φυσικά. Γι’ αυτό είμαστε όλοι εδώ, έτσι δεν είναι; Να κόψουμε κίνηση, να μας δουν, να χαιρετηθούμε. “Καλά αποτελέσματα. Με τη νίκη”.

Ήταν όλοι εκεί. Πολλοί περισσότεροι απ’ όσους είχα αρχικά φανταστεί. Ο μηχανισμός κινήθηκε και πάλι. Λίγο σκουριασμένα στην αρχή, αλλά χρόνια τώρα οι διαδικασίες είναι γνωστές. Τι κι αν άλλαξε η Κυβέρνηση; Τα γρανάζια βλέπεις, έχουν ακόμη πολύ λάδι…


Έξω από το κτίριο της Πρυτανείας δύο ομάδες φοιτητών της ΠΑΣΠ πλακώνονται μεταξύ τους. Δεν έχω καταλάβει ακριβώς γιατί. Εκείνοι όμως έχουν. Γιατί υποστηρίζουν, στηρίζουν, επιμένουν και ανταποκρίνονται προσδοκώντας. Δεν είναι μόνο φοιτητές. Είναι υποστηρικτές. Στο τέλος είναι μόνο αυτό, αλλά μήπως χρειάζεται να είσαι και τίποτε άλλο;

Συνεχίζω για το Πανεπιστήμιο Μακεδονίας. Πρέπει να πάω. Αυτή είναι η δουλειά μου. Το υποψήφιο πρυτανικό σχήμα καταγγέλλει: Απλά πράγματα. Για να ψηφίσουν 15.000 φοιτητές θα στηθεί μία μόνο κάλπη και αυτή από τις 9 μέχρι τις 4 . Φυσικά δεν θα προλάβουν να ψηφίσουν όλοι και όπως φαίνεται θα ψηφίσουν αυτοί που ΠΡΕΠΕΙ. Πανεπιστημιακή Κοινότητα 2010 . Ελλάδα. Οι καταγγελίες για αναξιοκρατία, για κομματικοποίηση πέφτουν βροχή.

Όσοι μπορούν θα φύγουν. Σκέφτομαι το γιο μου.

Επιστρέφω σπίτι. Χτυπάει το τηλέφωνο. Ένας πρώην συμμαθητής του γιού μου μού διηγείται ότι ο 18χρονος που βρήκαν ετοιμοθάνατο στο ξύλο και τελικά πέθανε στο Ιπποκράτειο, ήταν κοινός φίλος τους . Τον σκότωσαν στο ξύλο γιατί αρνήθηκε να δώσει το κινητό και τα λεφτά του σε αυτούς που πήγαν να τον ληστέψουν.

-Πώς το ξέρεις; τον ρώτησα.

-Είχαν πλακώσει στο ξύλο και τον αδελφό μου, αλλά δεν πρόλαβαν να τον αποτελειώσουν. Τώρα πάει να καταθέσει εναντίον τους. Τάχει πάρει στο κρανίο. Η αστυνομία ξέρει ποιοι είναι.

Πόσα ακόμη δεν ξέρω; αναρωτήθηκα. Πόσα ακόμη; Κοιτάζω τα ρούχα στη ντουλάπα και κάνω υπολογισμούς. Πόσα θα χωρέσουν στη βαλίτσα του; “Να φύγεις, να φύγεις, να φύγεις” σκέφτομαι , σχεδόν ακούω τη φωνή μου.

Θα είμαι στο αεροδρόμιο συγκινημένη, θα σφίγγομαι να μην κλάψω μπροστά σου, θα ξέρω, θα εύχομαι να μη θέλεις να γυρίσεις πίσω, να μη σε νοιάζει τι άφησες, να βρεις τα καλύτερα. Και θα φωνάζω δυνατά “Μην κοιτάξεις πίσω” γιατί θα ξέρω ότι δεν έχουμε τίποτε να δεις…

Στ' αυτιά μου θ ακούγεται η αγαπημένη Janis Joplin με το δραματικό Cry Baby κι όταν το αεροπλάνο θα αρχίσει να τροχοδρομεί θα τραγουδώ κι εγώ μαζί της…κλαίγοντας.

Στελίνα Μαργαριτίδου, δημοσιογράφος

Υ.Γ Όλα , μα όλα τα γεγονότα που περιγράφονται είναι πραγματικά