»Μανωλης Αναγνωστακης: 5 χρονια απουσιας

της Γιούλας Ράπτη Protagon.gr

Ήταν ξημερώματα 23ης Ιουνίου του 2005 και ο Μανώλης Αναγνωστάκης αναχωρούσε αφήνοντάς μας πιο μόνους «μες στη φοβερή ερημία του πλήθους». Τον αποκάλεσαν «ποιητή της ήττας»- αυτόν που την πίστη του στην Αριστερά τον έφτασε μέχρι την καταδίκη του από έκτακτο στρατοδικείο σε θάνατο.

Είναι αλήθεια ότι μας μίλησε «για τα τελευταία σαλπίσματα των νικημένων στρατιωτών, για τα κουρέλια από τα γιορτινά μας φορέματα» αλλά και..
μας θύμισε με πολλούς τρόπους τι να αποφεύγουμε: «όχι αυταπάτες προπαντός»…

Πώς να μιλήσεις για έναν από τους κορυφαίους ποιητές της πρώτης μεταπολεμικής γενιάς, τον σπουδαγμένο ακτινολόγο στη Βιέννη, το στέλεχος της ΕΠΟΝ, την φυλάκισή του, το έκτακτο στρατοδικείο, τον αρθρογράφο της Αυγής, το μέλος της συντακτικής ομάδας των «Δεκαοχτώ Κειμένων», των «Νέων Κειμένων», του περιοδικού «Συνέχεια».Πώς να μιλήσεις όταν «Σαν πρόκες πρέπει να καρφώνονται οι λέξεις. Να μην τις παίρνει ο άνεμος»...

Με το σταγονόμετρο μας έδωσε την ακριβή του ποίηση - 88 μόλις ποιήματα μέσα σε 30 χρόνια (1941-1971), με τελευταίο το αυτοβιογραφικό σχόλιο «Υ.Γ» που κυκλοφόρησε ιδιωτικά, το 1983, προαναγγέλοντας τη σιωπή του, ως το τέλος.


Το είχε ήδη πει από παλιότερα «Το θέμα είναι τώρα τι λες…Καλά τη φέραμε τη ζωή μας ως εδώ. Μικροζημίες και μικροκέρδη συμψηφίζοντας. Το θέμα είναι τώρα τι λες» ..
Έκτοτε, παρέμεινε ένας μεγάλος Σιωπηλός. Ούτε ποιήματα, ούτε εμφανίσεις, ούτε συνεντεύξεις.

Σε μια από τις σπάνιες φορές που μίλησε δημόσια είπε ότι «η ποίηση είναι έργο της νεότητας. Χρειάζεται ενθουσιασμό, αυταπάτες, ψευδαισθήσεις. Όσο μεγαλώνεις, κατέχεις καλύτερα τα μέσα σου. Γίνεσαι τεχνίτης, αλλά ένα ποίημα δεν χρειάζεται να είναι τέλειο για να είναι καλό».

Μεταφράστηκε, μελοποιήθηκε, τιμήθηκε με βραβεία, μα πάνω απ΄ όλα αγαπήθηκε πολύ.

Για τη βαθιά υπαρξιακή αγωνία όταν «Δε βρίσκεις καθρέφτες να φωνάξεις τ' όνομά σου»,
για την ιδιαίτερη τρυφερή του προτροπή «Έλα να παίξουμε… θα σου χαρίσω τη βασίλισσά μου»,

για την πικρά σοφή του διαπίστωση ότι «η αγάπη είναι ο φόβος που μας ενώνει με τους άλλους».


5 χρόνια, σήμερα, χωρίς τον Μανώλη Αναγνωστάκη