»Ο επιδειξιας

της Ρέας Βιτάλη protagon.gr

Eίχα πάει στην Αράχωβα για το πανηγύρι του Αη Γιώργη. Είδα τα φιλαράκια μου, ήπιαμε τσίπουρο, ευχαριστηθήκαμε βόλτες. Λατρεύω να βλέπω τις σκεπές των σπιτιών όπως φαίνονται από ψηλά και το Δελφικό τοπίο να ξεδιπλώνεται. Χόρτασα περπάτημα στα στενά!

Σ΄ένα τέτοιο στενό τον είδα… Γνωστός πολιτικός της ΝΔ με τη φόρμα του ανέμελος. «Ξένοιαστος περιδιαβαίνει! Τι ανάγκη έχει;» είπα με.. νόημα στη φίλη μου «Όλο το χειμώνα περιδιαβαίνει» τόνισε εκείνη «Εδώ ξεχειμώνιασε. Και μάλιστα είχε μαζί ιδιαιτέρα, οδηγό, σωματοφύλακα. Ένας βουλευτής αντιπολίτευσης! Μπορείς να μου πεις γιατί πρέπει να πληρώνουμε εμείς τη συνοδεία του στο βουνό τα Σαββατοκύριακα;» Αιώνιοι πολιτικοί! Σαν ξεπουπουλιασμένα κοκόρια πλέον. Με όλες τις μανιέρες του επαγγέλματος αναγνωρίσιμες. Χαμόγελο ακόμα κι αν τον φτύνεις, χαιρετούρα, ανήσυχο βλέμμα για την πολιτική κατάσταση, χτύπημα στην πλάτη του ψηφοφόρου ότι και να λέει, κοινοτοπίες… Και τι αίγλη είχε κάποτε το επάγγελμα! Τα προνόμια βέβαια, είτε ξέπεσε το επάγγελμα είτε όχι…Τα ίδια! Μη και αγγίξει κανείς τα προνόμια αυτών και των υπαλλήλων της βουλής μας. Δεν πάει να χτυπήσει το καράβι σε ξέρα. Δεν πάει να ναυαγούμε. Έχουμε τις ιερές αγελάδες να περιδιαβαίνουν…


Για φαντάσου! Κάθε πρώτη του μήνα ο Καραμανλής εισπράττει μισθό για την εργασία που πρόσφερε στο έθνος! Αναφέρω τον συγκεκριμένο, ως τον τελευταίο απόλυτο γνώστη της κατάστασης… Και κοντά σ΄αυτόν… Κόσμος και κοσμάκης εις υγείαν των κορόιδων.

Έχω θυμό! Για όλους πια. Κι ας αδικώ μερικούς, ελάχιστους. Κι ας γνωρίζω ότι κοντά στα ξερά καίω και τα χλωρά. Κι ας νιώθω άδικη για τη γενίκευση. Νιώθω μόνο οργή! Ή μάλλον όχι…


Θα σας διηγηθώ μια ιστορία. Ήμουν μικρή…Πέντε, έξη, κάπου εκεί. Ήταν Κυριακή. Ο πατέρας μου δούλευε στο γραφείο της επιχείρησής του. Μια ζωή…. «Πέντε λεπτάκια και θα φύγουμε, στο υπόσχομαι…» έλεγε στη μάνα μου. Τα πέντε λεπτάκια του πατέρα μου… Κι εγώ, μην έχοντας και πώς να περάσω την ώρα μου, άρχισα το αγαπημένο παιχνίδι μου. Μπήκα σ΄ένα αυτοκίνητο της έκθεσης αυτοκινήτων και προσποιούμουν ότι οδηγώ… Από τότε με πήγαιναν σ΄ωραίους τόπους οι διαδρομές της φαντασίας… Έστριβα το τιμόνι, πάταγα δήθεν τα πεντάλ, τράβαγα κι από καμιά κόρνα, κατέβαζα το παράθυρο (σαφώς όχι αυτόματο)…Ώσπου ξαφνικά, στη βιτρίνα της έκθεσης, είδα έναν άνθρωπο μεγάλης ηλικίας να κοιτάζει περίεργα. Φορούσε ένα παλτό. Κοντοστάθηκε η ματιά μου, χαμογέλασα αμήχανα και μετά το χαμόγελο πάγωσε. Άνοιξε το παλτό του και μου έδειχνε τα γεννητικά του όργανα. Επιδειξίας έμαθα αργότερα, ονομάζονταν το κουσούρι του. Θυμάμαι, έριξα το κεφάλι στο κάθισμα. Έκρυψα το πρόσωπό μου. Ανακατεύτηκα, μα πιο πολύ ένιωσα ντροπή. Απέραντη ντροπή! Πολλές φορές στη συνέχεια της ζωής μου ξανάφερα στο μυαλό τη συγκεκριμένη σκηνή… Προσπαθώντας να την αποκωδικοποιήσω.

Με παραξένευε η ντροπή που κουβάλησα για κάτι που δεν αναλογούσε σε μένα…Ντρεπόμουν εγώ για εκείνον! Για την κατάντια του. Ναι αυτό είναι το συναίσθημα για όλα αυτά τα ανθρωπάκια που καταχρώνται την εμπιστοσύνη, την ευκολοπιστία , την ανοχή ψηφοφόρων… Κι ας μπερδεύεται καμιά φορά περίεργα ο θύτης με το θύμα. Ένοχοι και οι δυο. Ο ένας για την πράξη, ο άλλος για τη σιωπή, την ανοχή…Κι αν δεν αποκαλύπτω το όνομα του πολιτικού είναι γιατί θ΄«αδικήσω» πολλούς από την μη αναφορά τους στη λίστα της ντροπής. Κι άλλωστε δεν είναι αυτό το ζητούμενο. Οι καιροί αλλάζουν και τα παιδάκια πια μιλάνε. Μόνο που ο τρόπος που τα μεγαλώνουν οι γονείς και τα μορφώνει ο τόπος είναι για να μιλάνε άναρχα, αμόρφωτα και κακομαθημένα… Που θα πάει…

Ονειρεύομαι κάποτε η οργή να μετουσιωθεί σε λόγο. Κατασταλαγμένο, οριοθετημένο, σαφή, γόνιμο, ώριμο που να οδηγεί σε πράξη… Τα παιδάκια που δεν είναι πια παιδιά γιατί τους κλέψαμε βίαια την παιδικότητα, την αθωότητα. Τα ξυπνήσαμε απότομα…Ή μάλλον ξυπνήσαμε μαζί τους απότομα. Τα παιδιά…