»Ο Αντωνης Σαμαρας στους ταξικους αγωνες

Tου Στεφανου Kασιματη ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ

Την Παρασκευή 7 του μηνός, την επομένη της υπερψήφισης του νομοσχεδίου για τη χρηματοδότηση της χώρας από τις χώρες της Ευρωζώνης και το ΔΝΤ, ο «Ριζοσπάστης» κυκλοφόρησε με τον υπέροχο τίτλο: «Δήμιοι του λαού ΠΑΣΟΚ - ΛΑ।Ο.Σ. με συμπαραστάτη τη ΝΔ εκτέλεσαν “εν ψυχρώ” στη Βουλή τις λαϊκές κατακτήσεις».
Από πού κι ώς πού «συμπαραστάτης η Ν.Δ.»; Αν η εφημερίδα του..
ΚΚΕ δεν ταυτίζει ολόκληρο το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης με τη μεμονωμένη περίπτωση της Ντόρας Μπακογιάννη (πράγμα απίθανο), τότε γνωρίζει κάτι περισσότερο από όλους μας για το πραγματικό νόημα της αρνητικής ψήφου της Ν.Δ. Κάτι περισσότερο, προφανώς, ακόμη και από αυτόν τον Αντώνη Σαμαρά, ο οποίος με τόσο σθένος υποστήριξε στη Βουλή, αλλά και στον ΣΕΒ, την απόφασή του να καταψηφίσει τη συμφωνία. Ελπίζω, ειλικρινά, να του το αποκαλύψει η κυρία Παπαρήγα, τη Δευτέρα, όταν θα συναντηθούν στο γραφείο του στη Ρηγίλλης.

Τι πραγματικά επιδιώκει ο πρόεδρος του κατ’ εξοχήν αστικού κόμματος από τη συνάντηση με τη γραμματέα του κατ’ εξοχήν σταλινικού κόμματος της σημερινής Ευρώπης, ένας Θεός το ξέρει - μολονότι και γι’ αυτό διατηρώ τις αμφιβολίες μου. Αν δεχθούμε καλόπιστα τις δηλώσεις του ως απολύτως ειλικρινείς, τότε πρέπει να εντάξουμε την αυριανή συνάντηση, καθώς και τη μεθαυριανή με τον Αλέξη Τσίπρα, στην επιδίωξή του να επιτύχει «την ελαχίστη συνεννόηση όλων των πολιτικών δυνάμεων απέναντι στην κρίση». Χαρά στο κουράγιο του, αν την περιμένει από το ΚΚΕ και τον ΣΥΡΙΖΑ!

Πιθανότερο είναι να επιθυμεί με τη συνάντηση να δείξει ότι «δεν μπορεί να ακούγεται στη χώρα ως μοναδική αντιπολίτευση η φωνή των διαδηλωτών στο πεζοδρόμιο», όπως είπε στον ΣΕΒ. Θα επιχειρήσει, δηλαδή, να προβάλει τις διαφορές της δικής του άρνησης από τον πάγιο και αντιδημοκρατικό αρνητισμό του ΚΚΕ, προσδοκώντας έτσι να τσιμπήσει κάποιες μονάδες στις δημοσκοπήσεις από τους δυσαρεστημένους με τα μέτρα. Δεν αποκλείεται να το πετύχει. Αλλά, και τι μ’ αυτό; Ακόμη και αν πετύχει να εδραιώσει την εικόνα της Ν.Δ. ως κόμματος περισσότερο «φιλολαϊκού» από το ΠΑΣΟΚ, ακόμη και αν σε ένα χρόνο από σήμερα ο Αντώνης Σαμαράς έχει γίνει πρωθυπουργός (οι σύμβουλοι του στενού περιβάλλοντός του το πιστεύουν...), θα έχει να υπερβεί εμπόδια μεγαλύτερα από αυτά που αντιμετωπίζει σήμερα το ΠΑΣΟΚ, λόγω της σοσιαλιστικής «φυσιογνωμίας» του. Θα πρέπει να διαψεύσει προσδοκίες ανώδυνων, μαγικών λύσεων, που θα τις έχει καλλιεργήσει ο ίδιος. Θα βρίσκεται στο ίδιο τέλμα όπου σήμερα είναι ο Γ. Παπανδρέου, αλλά ακόμη πιο βαθιά παγιδευμένος.

Ο δρόμος για το κατ’ εξοχήν αστικό κόμμα θα έπρεπε να είναι μπροστά· πιο μπροστά και από εκεί όπου βρίσκεται το ΠΑΣΟΚ, όχι επειδή το θέλησε ή το μπορεί, αλλά επειδή ως κυβέρνηση είναι υποχρεωμένο από τα γεγονότα. Ομως, η Ν.Δ. προτίμησε να κοιτάξει πίσω και, σαν τη γυναίκα του Λωτ, γύρισε να δει για τελευταία φορά την πόλη που θα χαθεί για πάντα. Το ηρωικό «όχι» της Ν.Δ. στη συμφωνία με την Ε.Ε. και το ΔΝΤ ήταν, στην πραγματικότητα, ένα εύκολο «ναι» σε ό,τι δεν μπορεί πια να συνεχίσει να υπάρχει μετά τις 23 Απριλίου. Ηταν μια στρατηγικά αδιέξοδη επιλογή, διότι έγινε μέσα στο πλαίσιο ενός κοινωνικού και οικονομικού μοντέλου που και ο ίδιος ο Αντώνης Σαμαράς γνωρίζει πολύ καλά ότι χρεοκόπησε. Συγχρόνως, έδωσε παράταση ζωής στο μεγαλύτερο πρόβλημα της Ν.Δ.: την κληρονομιά πέντε χρόνων κακοδιαχείρισης της κυβέρνησης Καραμανλή. Ισως ο πρόεδρος της Ν.Δ. καταφέρει να απαλλαγεί από τα πρόσωπα εκείνης της εποχής (τα βαρίδια...), όχι όμως και από τις αμαρτίες τους. Αυτές τις πήρε στους ώμους του στις 6 Μαΐου.

Λατρεμένη Ροδόπη

Εκτός από προτίμηση στα στακτοδοχεία Faberge, ο Ευριπίδης Στυλιανίδης λατρεύει και τη Ροδόπη. Σε ερώτηση τοπικής εφημερίδας για τους διορισμούς κατοίκων της περιοχής (και εν δυνάμει ψηφοφόρων του) σε οργανισμούς του υπουργείου Μεταφορών όσο ήταν υπουργός, απάντησε μεταξύ άλλων: «Εχουμε, σε ένα σύνολο 1.900 εργαζομένων, 30 άτομα που κατάγονται από τον νομό Ροδόπης και καλούνται αυτοί (σ.τ.σ.: ως μάρτυρες σε προκαταρκτική εξέταση). Αντιλαμβάνεσθε ότι δεν πρέπει να απολογηθώ εγώ γι’ αυτό, πρέπει να απολογηθεί το ελληνικό κράτος, που τα τελευταία 40 χρόνια δεν είχε ούτε έναν άνθρωπο από τη Ροδόπη σε τέτοιου είδους θέσεις εργασίας. Εκεί δεν βλέπουν κάποιοι την αδικία. Και βλέπουν την αδικία στο γεγονός ότι σήμερα βρέθηκε μια πολιτική φωνή από τη Ροδόπη να διεκδικεί και να δίνει τη δυνατότητα αντικειμενικής αξιολόγησης σε ανθρώπους που κατάγονται από εκεί». Στο τέλος της συνέντευξης ευχαρίστησε τον δημοσιογράφο, διότι «θα πρέπει να υπάρχει ενημέρωση αυτού του είδους στους ανθρώπους της περιοχής μας, για να ξέρουν πόσο επώδυνο και δύσκολο είναι οι άνθρωποι που τους εκπροσωπούν να τα βάζουν με τα σκληρά συμφέροντα των Αθηνών».

Με όλο τον σεβασμό στο λεπτό γούστο των Faberge στακτοδοχείων, να ρωτήσω σε τι διαφέρουν αυτά τα επιχειρήματα από το περίφημο «να βάλουμε πρώτα εμείς 500.000 δικά μας παιδιά και μετά κάνουμε αξιοκρατία», που είχε εκστομίσει ο Γιώργος Καρατζαφέρης (ως Ν.Δ. τότε) στην προεκλογική εκστρατεία του 2000...

Ενας Παπανδρέου

«Ο πρωθυπουργός έκρινε ότι η παρουσία ενός Παπανδρέου ήταν απαραίτητη» είχε πει με την απαράμιλλη φυσικότητα ενός πρίγκηπος ο Νίκος Παπανδρέου, όταν ερωτήθη για την συμμετοχή του σε παλαιότερη επίσκεψη υπουργικού κλιμακίου στο Αμπού Ντάμπι. Εικάζω ότι ο αεικίνητος πρωθυπουργός μας πρέπει να αισθάνεται πλέον απαραίτητη την παρουσία ενός Παπανδρέου παντού. Διότι μαθαίνω ότι οι επισκέπτες του Μαξίμου βρίσκουν συνεχώς να ξεφυτρώνει μπροστά τους ο Πρίγκηψ Νικόλαος, ο οποίος κινείται με τέτοια άνεση, ώστε θα έλεγε κανείς ότι έχει την πεποίθηση ότι μοιράζεται το πρωθυπουργικό αξίωμα με τον αδελφό του. Επειδή έχει αρχίσει να προκαλεί, ακόμη και να εκνευρίζει, αυτή η άνεση, μήπως θα ήταν καλό να κάνει τουλάχιστον την παρουσία του περισσότερο διακριτική; Παραδείγματος χάριν, μια μάσκα Γκράουτσο Μαρξ δεν θα ήταν κακή ιδέα...

Γκρόινκ;

Ηταν ένα γουρουνάκι, που του έλειπαν τα δύο πόδια, αλλά η οικογένεια που το είχε στο κτήμα της του είχε φτιάξει δυο ξύλινα, για να πηγαίνει το κακόμοιρο κουτσαίνοντας. Ενας επισκέπτης που το είδε και το λυπήθηκε είπε στον ιδιοκτήτη του: «Πρέπει να το αγαπάτε πολύ το γουρουνάκι σας, για να το έχετε φροντίσει έτσι». «Πάρα πολύ!», του είπε εκείνος. «Τόσο πολύ, ώστε το τρώμε λίγο λίγο». Νομίζω ότι το ανέκδοτο έχει κάποια σχέση με τα όσα υφίσταται η θεία Λούκα του Γιώργου, που πότε της αφαιρούν αρμοδιότητες, όπως της ποντοπόρου ναυτιλίας, και πότε της φοράνε καπέλο, όπως η σύσταση διυπουργικής επιτροπής για την έγκριση επενδύσεων...

Quiz

«Πάμε πολύ καλά! Τόσο καλά, ώστε αποκτήσαμε τον δικό μας Προκόπη Παυλόπουλο στην κυβέρνηση. Εχει όλα τα χαρακτηριστά του αυθεντικού: Λέει, ξελέει, κλαίει, είναι νομικός, είναι και καθηγητής». Μου το είπε στέλεχος της κυβέρνησης, αλλά όσο και αν τον ικέτευσα δεν έδωσε την απάντηση του αινίγματος...