»Τελος εποχης: Μαιος 2010

του Άρη Δαβαράκη protagon .gr

Κάθε φορά που οι κοινωνίες αλλάζουνε δυναμικά γιατί πεθαίνει μια εποχή, πρέπει, πράγματι, ο καθένας απο μας να βρεί μονάχος του την άκρη της κλωστής – κι αν είναι τυχερός να ξεκινήσει πάλι. Η Αναστασία Λαμπρία μας το θύμισε αυτό διακριτικά αλλά και αποφασιστικά – γιατί κι εκείνη προφανώς ψάχνει και ψάχνεται όπως όλοι μας αυτές τις μέρες. Το «Δύχτι» του Ξαρχάκου και του Γκάτσου που χρησιμοποίησε για να μοιρολογήσει, ευγενικά, το Τέλος Εποχής που ζούμε ήτανε το..

καλύτερο soundtrack για την Πανσέληνο του Μαΐου 2010. Διαβάζοντας το κείμενό της πραγματικά η ψυχή μου «φτεροκόπησε ακόμα πιο δυνατά» με αποτέλεσμα, λόγω αγάπης, να βγεί ξανά απο τη φυλακή της και να δραπετεύσει μονάχη της, προς την ελευθερία του λόγου.


Τι θα πει, αλήθεια, «ελευθερία του λόγου»; Για μένα είναι μια στάση ζωής βασισμένη στην ελεύθερη σκέψη που σου επιτρέπει, συνειρμό το συνειρμό, να βγείς στο δικό σου ξέφωτο και να φτερουγήσεις ελεύθερα. Ο άνθρωπος είναι ζώο σκεπτόμενο και ειδικά κάτω απο συνθήκες ακραίες σαν αυτές που ζούμε τους τελευταίους μήνες έχει ανάγκη να χρησιμοποιεί το μυαλό του – για να ξεφύγει απο το «Δύχτι» - και να βρεί «την άκρη της κλωστής». Ελευθερία του λόγου λοιπόν σημαίνει να μην ντρέπεσαι να σκέπτεσαι φωναχτά – αφού αυτό σημαίνει οτι οι δικές σου σκέψεις «ζυμώνονται» με του συνανθρώπου σου και έτσι μπορεί να προκύψει ένα νέο πνεύμα, μια άλλη νοοτροπία ζωής.



Δυστυχώς η γενιά της μεταπολίτευσης και όσοι χειραγώγησαν την κοινωνία τα τελευταία 30 χρόνια, χρησιμοποίησαν κάθε είδους τρομοκρατία, σαν κράτος, σαν εξουσία, σαν ΜΜΕ, για να επιτύχουν να εγκαθιδρύσουν, στην θέση της χουντικής λογοκρισίας, την εξοντωτική – για τους ανθρώπους που είχαν μάθει να εκφράζονται ελεύθερα – πρακτική της αυτολογοκρισίας. Μεθοδικά και προσεκτικά διαπλεκόμενοι εκδότες, επιχειρηματίες, κόμματα αλλά και «μεγαλοδημοσιογράφοι», μια κοινωνία ολόκληρη που θησαύριζε παρέα με τους διορισμένους και ευγνώμονες «ανθρώπους της» στην ραχοκοκκαλιά του κράτους καταφερανε ή να εξαγοράσουνε ή να «ψαρώσουνε» κάθε ελεύθερη φωνή που τους ενοχλούσε. Αυτοί (και όχι «όλοι εμείς μαζί»), μεταμόρφωσαν την χώρα σ΄ ένα απέραντο πλιάτσικο – που κυριολεκτικά σάπισε μέσα στην ασυδοσία του, δημιούργησε μια κοινωνία χωρίς αρχές και χωρίς μπούσουλα, και τελικά οδήγησε την χώρα μεχρι και στην χρεωκοπία και το οικονομικό αδιέξοδο το οποίο χρωστάμε σε συγκεκριμένα κέντρα εξουσίας και πρόσωπα, «αυλές» και κόμματα. Τούς ξέρουμε όλοι - και αυτούς και τούς μαφιόζους τους, σε όλη την Ελλάδα.



Για όσους απο μας μπορούμε να το διακρίνουμε αυτό και έχουμε και την πολυτέλεια να μην συνδεόμαστε κατα κανέναν τρόπο με το «σκληρό» αλλά και με τον ευρύτερο πυρήνα αυτής της θρασύτατης αλλά υπερκομματικής ομερτά, η τριακονταετία της μεταπολίτευσης που συνέπεσε με «τα καλύτερά μας χρόνια», θα μείνει στη μνήμη μας σαν μια περίοδος πολύ θλιβερή για ο,τι αφορά αξίες σαν την Δημοκρατία, την Ελευθερία και την αγάπη του αληθινού, του Δίκαιου και του αυθεντικού. Και είναι φυσικό και ανθρώπινο να χαιρόμαστε που το «κράτος της μεταπολίτευσης» καταρρέει μπροστά στα μάτια μας και τα δυό μεγάλα κόμματα που το στηρίξανε διαλύονται, παραπαίουν και τρώνε τις ίδιες τους τις σάρκες βουλιάζοντας μέσα στον βούρκο που φτιάξανε. Είναι, τελικά, ένα αισιόδοξο μύνημα για πολλούς απο μας αυτή η κατάληξη.



Οσο για τίς κινδυνολογίες περί «γενικέυσεων» και «συνολικής απαξίωσης της κοινοβουλευτικής Δημοκρατίας μας», μη μασάτε, τα λένε αυτοί που έχουν βρεμμένη τη φωλιά τους. Η Δημοκρατία έχει ανοσιοποιητικό σύστημα και τα ζωντανά, τα υγιή κύτταρα της κοινωνίας μας, μπορεί να είναι ακόμα «εξω απο το παιχνίδι» αλλά είναι και πανέτοιμα να αναλάβουν τις ευθύνες τους ανα πάσαν στιγμήν. Οσο για όλους αυτούς που πλουτίσανε τριάντα χρόνια τώρα αδιαφορώντας κυνικώτατα για τη τύχη του τόπου μας, ειλικρινά εύχομαι να απολαύσουνε τούς καρπούς των κόπων τους – φτάνει να μας αδείασουν τη γωνιά και να μην μπλέκονται στα πόδια όσων έχουνε βρεί «την άκρη της κλωστής» για άλλη μια φορά και ξεκινάνε πάλι για ωραία, γελαστά και φωτεινά ταξίδια.

Μακάρι όλο αυτό το μακρύ, υποκριτικό και βαρετό πιά φινάλε της εποχής των «σκανδάλων», της Siemens, των Βατοπεδίων, των «νόμων περι ευθύνης υπουργών» και των κατασκευαστικών τους εταιρειών ( του μεγάλου σόου όλων των παραβατικών παιδιών που το καταδιασκεδάσανε τις τρείς τελευταίες δεκαετίες δηλαδή) να λήξει γρήγορα για να πιάσουνε επιτέλους δουλειά οι ενθουσιώδεις νεότεροι – και όσοι απο μας τούς παλιούς έχουμε ακόμα δυνάμεις και θέλουμε να συμβάλλουμε, όσο και όπως μπορούμε, στην αναδιαμόρφωση της Ελληνικής κοινωνίας και της επιστροφής του χαμόγελου και της εντιμότητας στον κοινό μας βίο.