»Η δημιουργικη μοναξια του Πακη

Tου Στεφανου Κασιματη / kassimatis@kathimerini.gr

Ούτε ένα βλέμμα, ούτε ένα χαμόγελο, ούτε μια κουβέντα δεν αντάλλαξαν χθες ο Προκόπης Παυλόπουλος με τον Μιχάλη Χρυσοχοΐδη, παρότι για μιάμιση ώρα κάθονταν ο ένας δίπλα στον άλλον, στην ημερίδα της «Διεθνούς Διαφάνειας», με θέμα «Κράτος και Διαφθορά».

Η αλήθεια είναι ότι ο Προκόπης (ψυχούλα μου...) έκανε ό,τι μπορούσε για να σπάσει τον πάγο. Λόγου χάριν, έγερνε -θαρρείς ασυναισθήτως- προς την πλευρά του.. Μιχάλη Χρυσοχοΐδη· του φώναζε, δηλαδή, με τη γλώσσα του σώματος «δείξε μου λίγη στοργή, το έχω ανάγκη!» Μια άλλη τεχνική που χρησιμοποίησε ήταν να στρέφει κάθε τόσο το κεφάλι προς το μέρος του υπουργού, αποφεύγοντας όμως να τον κοιτάζει ευθέως.

Τσάμπα ο κόπος. Διότι κάθε φορά όπου ο Μιχάλης Χρυσοχοΐδης το αντιλαμβανόταν, έστρεφε και εκείνος το κεφάλι προς την ίδια κατεύθυνση, ωσάν να προσπαθούσε να ανακαλύψει τι να ήταν αυτό που προσπαθούσε να δει ο Προκόπης στον τοίχο.

Το σκληρότερο όμως, εκείνο που δεν άφησε αμφιβολία στο ακροατήριο για τα αισθήματα τα οποία τρέφει ο υπουργός Προστασίας του Πολίτη προς τον τέως υπερυπουργό ήταν ότι, στην ομιλία του, αναφέρθηκε δύο ή τρεις φορές, φιλοφρόνως, στα όσα είχε πει προηγουμένως ο Προκόπης.

Εδειξε, με αυτό τον τρόπο, ότι σέβεται μεν την παρουσία του μέσα στα πλαίσια της συγκεκριμένης εκδήλωσης, αλλά, πέραν του σκοπού της εκδήλωσης και της στοιχειώδους ευγενείας προς τον οικοδεσπότη, δεν επιθυμούσε καμία επαφή...

Ωστόσο, φαίνεται ότι η μοναξιά που περιβάλλει τον Προκόπη μετά την πτώση του, ασκεί επίδραση δημιουργική στο πνεύμα του. Η ομιλία του ήταν ένα κράμα εμβριθείας και λυρισμού. Προκάλεσε τον θαυμασμό, λ.χ., όταν είπε ότι «η διαφθορά είναι μέγεθος οριακό, διότι συνδέεται με τη φύση της κοινωνικής και πολιτικής ζωής», κάτι που ελάχιστοι κατάλαβαν (και, δυστυχώς, έλειπε και ο Ευάγγελος Βενιζέλος από το πάνελ ώστε να το εξηγήσει προς χάριν των αδαών...). Επίσης όμως άγγιξε και τις ψυχές των ακροατών του, κλείνοντας την ομιλία του με στίχους του Μιχάλη Κατσαρού από το ποίημα του «Η διαθήκη μου». Nα σας μεταφέρω κάποιους από αυτούς, διότι νομίζω ότι αποδίδουν απολύτως το ήθος χάρις στο οποίο διέπρεψε στον δημόσιο βίο του τόπου ο καθηγητής Προκόπης Παυλόπουλος: «Στον πρόεδρο του Εφετείου αντισταθείτε / στις μουσικές τα τούμπανα και τις παράτες / σ’ όλα τα ανώτερα συνέδρια που φλυαρούνε / πίνουν καφέδες σύνεδροι συμβουλατόροι / σ’ όλους που γράφουν λόγους για την εποχή / δίπλα στη χειμωνιάτικη θερμάστρα / στις κολακείες τις ευχές τις τόσες υποκλίσεις / από γραφιάδες και δειλούς για το σοφό αρχηγό τους».

Παπαμιμίκος

O Αντώνης Σαμαράς φρόντισε με πολλή προσοχή να μην ανακατευθεί στην εκλογή αρχηγού της ΟΝΝΕΔ. Δεν ίσχυσε το ίδιο όμως για την ετερόκλητη ομάδα των συνεργατών του, οι οποίοι είχαν χωρισθεί σε δύο πλευρές, μεταξύ των οποίων σοβούσε υπόγειος πόλεμος το διάστημα του τελευταίου μηνός. Οι σοβαροί ήθελαν σφόδρα τον εκλεγέντα Ανδρέα Παπαμιμίκο (ως το μη χείρον...), ενώ οι άλλοι τον Κώστα Χατζή, εκλεκτό του Βασίλη Μιχαλολιάκου και εκφραστή θέσεων οι οποίες θα έκαναν τον Γ. Καρατζαφέρη να δακρύσει από συγκίνηση. Μετά το αποτέλεσμα της περασμένης Κυριακής, διερωτώμαι τι θα έχουν να πουν όσοι προσπαθούσαν να φορτώσουν τον Κ. Χατζή στον Σαμαρά και οι οποίοι τώρα θα έπρεπε να βρουν τρόπους για να εξωραΐσουν αυτό που θα ισοδυναμούσε με την πρώτη εσωκομματική ήττα του...

Πάντως, στη χθεσινή συνάντηση του νέου προέδρου της κομματικής νεολαίας με τον πρόεδρο, ο καθένας μπορούσε να εκτιμήσει την αστική αγωγή του Αντώνη Σαμαρά. Λόγω της τεράστιας διαφοράς ύψους από τον Α. Παπαμιμίκο, προσπαθούσε να γέρνει προς το μέρος του νεοεκλεγέντος - όσο του ήταν δυνατόν, βεβαίως, ώστε να μην είναι το θέαμα αφύσικο. Από την πλευρά του ο Α. Παπαμιμίκος στεκόταν κορδωμένος, σε μια απέλπιδα απόπειρα να καλύψει την απόσταση προς τα επάνω. Η διαφορά ήταν μεγάλη και δεν συναντήθηκαν. Αλλά η προσπάθεια ήταν αρκετή...

Στοργή και προστασία

Με αφορμή την υποτιμητική αναφορά στο πρόσωπό της από τον βουλευτή του ΣΥΡΙΖΑ Δημήτρη Παπαδημούλη, η καλλιτέχνις Τζούλια Αλεξανδράτου απέστειλε χθες επιστολή στον πρόεδρο της Βουλής Φίλιππο Πετσάλνικο, με την οποία του ζητεί: «Ενδιαφέρον και στοργή [...] και να με περιβάλλετε με αγάπη, προστατεύοντάς με παράλληλα και ως επαγγελματία που προσπαθώ καθημερινά να προάγω την τέχνη». Από υφολογικής πλευράς, το μέρος της επιστολής με το μεγαλύτερο ενδιαφέρον είναι η πρώτη παράγραφος: «Βιώνοντας κι εγώ, όπως όλοι οι Ελληνες, τις δραματικές εξελίξεις με την κατάσταση της ελληνικής οικονομίας, αλλά και τις αγωνιώδεις προσπάθειές σας για την καλύτερη δυνατή στήριξη και επίλυση των προβλημάτων που αντιμετωπίζουμε από την Ε.Ε. και το ΔΝΤ, έκπληκτη παρακολούθησα την ομιλία ενώπιον του ελληνικού Κοινοβουλίου του βουλευτή του ΣΥΡΙΖΑ, κου Δ. Παπαδημούλη». Προσέξετε πώς η Τζούλια αποσπά αμέσως το ενδιαφέρον του αναγνώστη, χρησιμοποιώντας τέσσερις δυνατές εικόνες στην πρώτη κιόλας παράγραφο:

Α) Η Τζούλια βιώνει τις δραματικές εξελίξεις.

Β) Η Τζούλια συμμερίζεται την αγωνία του Πετσάλνικου.

Γ) Η Τζούλια πιστεύει ότι τα προβλήματά μας προέρχονται από την Ε.Ε. και το ΔΝΤ.

Δ) Η Τζούλια κάθεται μπροστά στην τηλεόραση και την ανοίγει για να παρακολουθήσει τη συζήτηση στη Βουλή για την οικονομία. Πρόκειται οπωσδήποτε για έργο «καλλιτέχνου λίαν δυνατού». Οι δε ισχυρισμοί ορισμένων ότι δήθεν είναι αδύνατον να έχει γράψει η ίδια την επιστολή προς τον Φ. Πετσάλνικο δεν ευσταθούν. Το αποδεικνύει το ότι χαρακτηρίζει τη Βουλή «ύψιστο και ανώτερο ναό της δημοκρατίας»...