»Ενα προβλημα ειτε το λυνεις ειτε το καταργεις

/ kassimatis@kathimerini.gr

Ο Μπερλουσκόνι δεν σπούδασε στο Amherst και είναι αμφίβολο αν έχει περάσει έστω και έξω από το Tufts. Εν αντιθέσει όμως με διάσημους αποφοίτους φημισμένων αμερικανικών πανεπιστημίων, οι οποίοι διαχειρίσθηκαν -και εξακολουθούν να διαχειρίζονται- τις τύχες της χώρας μας, ο Μπερλουσκόνι ξεκίνησε να εργάζεται και να κερδίζει χρήματα από τα χρόνια του σχολείου. Συνέχισε και στα πανεπιστημιακά του χρόνια ως φοιτητής της Νομικής στο Μιλάνο και η πείρα της αγοράς, που την..
απέκτησε από νωρίς στη ζωή, του ήταν ίσως χρησιμότερη από τις νομικές σπουδές. Το αποδεικνύει, ασφαλώς, η επιτυχία του στις επιχειρήσεις, αλλά και ο επιδέξιος τρόπος με τον οποίο χειρίσθηκε κυβερνητικά προβλήματα που βρήκε μπροστά του αργότερα ως πρωθυπουργός.

Ενα από αυτά (όχι πολύ διαφορετικό από προβλήματα που καλείται να λύσει σήμερα ο ημέτερος απόφοιτος του Amherst) ήταν η απελευθέρωση της αγοράς των μεταφορών. Για τα φορτηγά Δημοσίας Χρήσεως στην Ιταλία ίσχυε ό,τι ακριβώς και στην Ελλάδα: ο αριθμός των αδειών ήταν κλειστός, με αποτέλεσμα οι τιμές τους στην αγορά να βρίσκονται σε δυσθεώρητα ύψη. Ο Μπερλουσκόνι κάλεσε τους φορτηγατζήδες, τους κολάκευσε για τη μεγάλη προσφορά τους στην ιταλική οικονομία και τους επιβράβευσε χαρίζοντας στον καθένα κάτοχο αδείας φορτηγού Δ.Χ. άλλη μία. Οι ιδιοκτήτες φορτηγών δέχθηκαν το δώρο ασμένως, διότι παρά τη μείωση της τιμής που επέφερε η απότομη αύξηση του αριθμού των αδειών, ο διπλασιασμός και πάλι άφηνε τον καθένα τους κερδισμένο. Ομως, ο αναπόφευκτος πολλαπλασιασμός του αριθμού των φορτηγών ενέτεινε τον ανταγωνισμό και το αποτέλεσμα ήταν οι τιμές των ναύλων να πέσουν. Οταν η κατάσταση είχε φθάσει σε αυτό το σημείο, ο Μπερλουσκόνι τους χάρισε από μία ακόμη, οπότε η τιμή της αδείας αυτομάτως μηδενίσθηκε και το πρόβλημα είχε λυθεί.

Στις αρχές της προεδρίας του, ο τεσσαρακοστός πρόεδρος των ΗΠΑ Ρόναλντ Ρέιγκαν βρέθηκε αντιμέτωπος με την απεργία των ελεγκτών εναερίου κυκλοφορίας. Παρά τη δικαστική απαγόρευση, περίπου δεκατρείς από τις δεκαεπτά χιλιάδες των ελεγκτών κήρυξαν απεργία, τον Αύγουστο του 1981, την περίοδο αιχμής των αεροπορικών μεταφορών. Οι ετήσιες αμοιβές τους, τότε, κυμαίνονταν μεταξύ 20.000 και 50.000 δολαρίων. Ζητούσαν, ωστόσο, αύξηση ετησίων αποδοχών, για όλους ανεξαιρέτως, κατά 10.000 δολάρια, εργάσιμη εβδομάδα τεσσάρων ημερών, καθώς και πλήρη συνταξιοδότηση έπειτα από 20 χρόνια εργασίας. (Με άλλα λόγια, ζητούσαν -έστω και αν δεν είχαν επίγνωση- να γίνουν Ελληνες...) Η κυβέρνηση Ρέιγκαν τους έδωσε προθεσμία 48 ωρών για να επανέλθουν στις θέσεις τους και όταν οι απεργοί δεν συμμορφώθηκαν, τους απέλυσε όλους. Σημειωτέον ότι η ομοσπονδία των ελεγκτών ήταν από τις ελάχιστες που είχαν υποστηρίξει την υποψηφιότητα του Ρέιγκαν για την προεδρία. Η κοινή γνώμη, εξαντλημένη από τη θλιβερή αναποφασιστικότητα του προκατόχου του στην προεδρία, τάχθηκε με το μέρος του Ρέιγκαν.

Το συμπέρασμα είναι ότι τα προβλήματα είτε τα λύνεις, όπως στην περίπτωση του Μπερλουσκόνι, είτε τα καταργείς, όπως έκανε ο Ρέιγκαν. Το βέβαιον είναι, πάντως, ότι δεν αντιμετωπίζονται με ευχολόγια, γλυκανάλατες ομιλίες, ατέρμονες διαβουλεύσεις και συμβολισμούς...

Κλεγκ και Λεμπέσης

Σχετικώς με την «ευπιστία» του Νικ Κλεγκ, στην οποία αναφερόταν η στήλη της περασμένης Κυριακής, ο κ. Νίκος Δήμου μας θυμίζει δύο συναφή με το ζήτημα αποσπάσματα από το κλασικό έργο του Ευαγγέλου Λεμπέση «Η τεράστια κοινωνική σημασία των βλακών εν τω συγχρόνω βίω». Πέραν της συγκεκριμένης αφορμής όμως, η σκέψη του Λεμπέση εξηγεί και την άνθηση της συνωμοσιολογίας, που παρατηρείται τον τελευταίο καιρό μεταξύ πολλών συμπολιτών μας, στην προσπάθειά τους να εξηγήσουν τον ρόλο του διεθνούς παράγοντος στην επαπειλούμενη χρεοκοπία της χώρας:

«Ο βλαξ, ως πλησιέστερος προς το ζωικόν βασίλειον, έχει την ένστικτον καχυποψίαν ούτω ανεπτυγμένην, ώστε να αδυνατή να διαγνώση ή να εννοήση συλλογισμούς και λογικούς υπολογισμούς του ευφυούς, βασιζομένους όχι εις το ένστικτον αλλά εις την διάνοιαν. Αοπλος και ανυπεράσπιστος έναντι των ψυχρών υπολογισμών της ξένης διανοίας, ης ο μηχανισμός τυγχάνει εις αυτόν νοητικώς απροσπέλαστος, μίαν μόνην άμυναν διαθέτει, ακριβώς όπως το ζώον και ο πρωτόγονος άνθρωπος: ένστικτον καχυποψίαν. Ούτω εξηγείται και η φυσική και πνευματική κατωτερότης των λαών, οίτινες εμπνέονται βασικώς υπό της καχυποψίας, ην αυταρέσκως εκλαμβάνουν ως ευφυΐαν - έναντι των Ευρωπαίων οίτινες ουδεμίαν ανάγκην έχουν αυτής, ως αντιλαμβανόμενοι νοητικώς τον κόσμον. [...] όσον υψηλότερον επί των βαθμίδων της ευφυΐας και του πολιτισμού ίσταται εν άτομον ή εις λαός (οι Ευρωπαίοι εν σχέσει προς τους Ανατολίτας) τόσον περισσότερον εύπιστος είναι. Ο τελευταίος των βλακών θα ηδύνατο να εξαπατήση έναν Καντ ή έναν Μπετόβεν και ο τελευταίος των Ελλήνων έναν Ευρωπαίον...».

Περισσότερο Ελληνες!

Το βράδυ του Σαββάτου η Θεσσαλονίκη είχε φωταγωγηθεί, προς τιμήν της ποδοσφαιρικής ομάδας του Αρη, που αγωνιζόταν στην Αθήνα εναντίον του Παναθηναϊκού, για το κύπελο. Φαίνεται ότι η δόξα -και μάλιστα αυτού του επιπέδου, η ποδοσφαιρική- μετράει περισσότερο για τον δήμο της συμπρωτεύουσας παρά το ενδεχόμενο της χρεοκοπίας. Ευτυχώς, η Αθήνα δεν φωταγωγήθηκε, μολονότι ο Παναθηναϊκός ανεδείχθη νικητής. Υπό την έννοια αυτή, λοιπόν, οι Θεσσαλονικείς, με το «κιμπαριλίκι» τους, αποδεικνύονται περισσότερο Ελληνες από τους Αθηναίους...