»Η διψα της κοινωνιας

Του Αλεξη Παπαχελα ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ

Ενα μεγάλο κομμάτι του πολιτικού μας κόσμου, στην κυβέρνηση και την αντιπολίτευση, περιμένει με αγωνία να ανοίξει μια από τις επόμενες ημέρες ένα e-mail που θα γράφει: «Συγχαρητήρια, κερδίσατε ένα δωρεάν μηχανισμό διάσωσης, θα δανεισθείτε με 3,75% για τη δεκαετία, θα σας σβήσουμε και ένα κομμάτι του χρέους και μπορείτε να συνεχίσετε να κυβερνάτε τη χώρα όπως τα τελευταία χρόνια». Ακόμη και αν πάρουν ένα τέτοιο ή παρόμοιο e-mail ελπίζω να αντιληφθούν ότι πρόκειται για..
spam, δηλαδή για ένα ακόμη «σκουπίδι» γραμμένο από απατεώνες. Πολύ θα θέλαμε όλοι να είναι αληθινά τα e-mails για τον «πρώην υπουργό Οικονομικών της Γκάνας που έχει αφήσει 2 δισ. δολάρια για ξέπλυμα», αλλά πού τέτοια τύχη... Και οι πολιτικοί μας θα ήθελαν να βρεθεί η μαγική λύση για τα προβλήματά μας, αλλά δεν υπάρχει.

Ο κόσμος αρχίζει να το καταλαβαίνει αυτό, με μεγάλη καθυστέρηση είναι η αλήθεια. Και τώρα έχει θυμώσει πολύ με τους πολιτικούς. Προσωπικά μού έκανε τεράστια εντύπωση το μεγάλο ενδιαφέρον για το τι θα έλεγε και πώς θα κινηθεί στο μέλλον ο Ανδρέας Βγενόπουλος, με αφορμή την προχθεσινή του τηλεοπτική συνέντευξη. Δεν έχω ιδέα αν ο κ. Βγενόπουλος θα ήθελε να μπλέξει κάποτε στην πολιτική ή όχι και δεν είναι το πρόσωπο που ενδιαφέρει τόσο, όσο το φαινόμενο. Οταν συναντάς εντελώς άσχετους ανθρώπους που περιμένουν με αγωνία μια συνέντευξη και όταν ακόμη ακούς από τα πιο έμπειρα πολιτικά μυαλά της χώρας πως «τετέλεσται το πολιτικό σύστημα όπως το ξέραμε», τότε πρέπει να είσαι πολύ αφελής για να μην καταλάβεις ότι κάτι σοβαρό συμβαίνει. Ο κόσμος διψάει για δημόσια πρόσωπα που τα λένε «χύμα», που μοιάζουν έτοιμα να σπάσουν αυγά και έχουν μια πλατφόρμα πολιτικής κάθαρσης.

Οι κ. Παπανδρέου και Σαμαράς έχουν ο καθένας από μια τελευταία ευκαιρία να σώσουν την παρτίδα. Ο μεν κ. Παπανδρέου αν υπερβεί εαυτόν και ΠΑΣΟΚ και τα αλλάξει όλα, ο δε κ. Σαμαράς αν σταματήσει να μοιάζει με τον ηγέτη της περεστρόικα της Ν.Δ. περιβαλλόμενος από όλους τους Σουσλώφ του παρελθόντος. Και οι δύο πρέπει να καταλάβουν ότι έχουν πολύ λίγο χρόνο στη διάθεσή τους. Ο θυμός της μεσαίας τάξης είναι σήμερα βουβός, αλλά το φθινόπωρο θα γίνει οξύς και κανείς δεν ξέρει πώς θα εκδηλωθεί.

Κάποιοι έμπειροι πιστεύουν ότι τον επόμενο χειμώνα θα είναι λίγοι οι ενεργοί πολιτικοί που θα μπορούν να κυκλοφορούν στον δρόμο χωρίς τον κίνδυνο του προπηλακισμού.

Κανείς δεν ισχυρίζεται πως αυτά τα φαινόμενα είναι απαραίτητα υγιή και θα πρέπει να ξεχωρίσουμε το σιτάρι από την ήρα.

Υπάρχουν πολιτικοί που δουλεύουν σκληρά, δεν κλέβουν, είναι αποτελεσματικοί και νοιάζονται πραγματικά για τον τόπο. Δεν είναι πολλοί, αλλά υπάρχουν. Το ερώτημα είναι το αν αποτελούν κρίσιμη και ικανή μάζα που θα βγάλει πέρα το σισύφειο έργο των επόμενων τριών ετών ή αν θα τους πάρουν σβάρνα οι εξελίξεις.

Με άλλα λόγια, ο κ. Βγενόπουλος μπορεί να κάνει ή να μην κάνει για το αφόρητο καμίνι της ελληνικής πολιτικής ζωής, μπορεί να πείθει ή να ακούγεται μονοδιάστατος και απλοϊκός, αλλά αυτό που έχει σημασία είναι η δίψα της κοινωνίας για νέα πρόσωπα που είναι ή δείχνουν ότι είναι έτοιμα να τα βάλουν με το υπάρχον σύστημα και να εκφράσουν έναν μη ξύλινο κομματικό λόγο.