»ΣΥΡΙΖΑ: ανανεωτικη η λαϊκιστικη Αριστερα;

ellispoint

Η παράδοση της Αριστεράς -και μάλιστα της ανανεωτικής Αριστεράς- στον πιο εύκολο, τον πιο ανέξοδο και τον πιο ανενδοίαστο λαϊκισμό συνιστά μια εξαιρετικής σημασίας μεταβολή των δεδομένων του πολιτικού συστήματος.
Ο Παναγιώτης Λαφαζάνης δεν είναι οποιοδήποτε στέλεχος. Είναι ο κεντρικός εκφραστής της ισχυρότερης από τις (έχω χάσει το μέτρημα...) «συνιστώσες» του ΣΥΡΙΖΑ, ή -για την ακρίβεια- της ισχυρότερης από τις...
(αρχίζω κι εδώ να χάνω το μέτρημα...) τάσεις στο εσωτερικό του Συνασπισμού, που είναι (για όσους δεν έχουν εξοικειωθεί με τα trivia του ενδοαριστερού παραλογισμού) η ισχυρότερη «συνιστώσα» του ΣΥΡΙΖΑ.

Ο κ. Λαφαζάνης, λοιπόν, στη Βουλή το είπε φόρα παρτίδα. Τι πρέπει να κάνει η κυβέρνηση με τους τεχνοκράτες του ΔΝΤ; «Να τους πετάξετε έξω», ήταν η προτροπή του. Έτσι νέτα-σκέτα. Να τους πετάξουμε έξω λες κι ήρθαν μόνοι τους, ή λες και μας παρακάλαγαν να έρθουν. Εμείς δεν τους καλέσαμε; Εμείς δεν έχουμε το πρόβλημα; Έχουμε αναλάβει κάποια υποχρέωση να προσφύγουμε σε αυτούς μετά τις διαβουλεύσεις; Όχι, καμμία. Μας ζορίζουν να πάρουμε τα λεφτά; Καθόλου. Απλώς βάζουν όρους για να τα δώσουν.

Πολύ κακώς φτάσαμε να τους χρειαζόμαστε και πολύ δυσάρεστο είναι να έρθουν οι συγκεκριμένοι του ΔΝΤ. Αλλά να τους «πετάξουμε έξω»; Όλα τα είχαμε, λίγη τζάμπα μαγκιά σε διεθνές επίπεδο μας έλειπε... Και η εθνική ανοησία και η τάση προς αυτοχειριασμό έχουν τα όριά τους.

Ο Αλέξης Τσίπρας, αυτός κι αν δεν είναι οποιοδήποτε στέλεχος. Είναι (προσοχή στις λεπτές αποχρώσεις - όχι «πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ», αλλά) πρόεδρος του Συνασπισμού (της μεγαλύτερης «συνιστώσας» που λέγαμε...) και επικεφαλής της Κοινοβουλευτικής Ομάδας του ΣΥΡΙΖΑ. Εν ολίγοις, είναι ο πρόεδρος - ό, τι τελοσπάντων μπορεί να σημαίνει η λέξη στο συγκεκριμένο σχηματισμό.

Και το είπε κι αυτός καθαρά και ξάστερα. Να γίνει δημοψήφισμα. Η πρόταση έχει πολιτική λογική. Γιατί πράγματι είναι ένα ερώτημα εάν η κυβέρνηση, έξι μήνες μετά τις εκλογές, έχει την πολιτική νομιμοποίηση και τη λαϊκή εντολή να παραβιάσει το πρόγραμμα που είχε παρουσιάσει διεκδικώντας την ψήφο στην έκταση και με τον τρόπο που συνεπάγεται η προσφυγή στο ΔΝΤ.

Αλλά η ανεπάρκεια της επεξεργασίας δείχνει και την ακραία ανεπάρκεια ενός κόμματος που αλλιώς είχε στηθεί, εξελιχθεί και κατοχυρώσει το ρόλο του. Προφανώς κανείς δεν σκέφθηκε τι σημαίνει δημοψήφισμα, ποιές είναι οι προϋποθέσεις του, πώς τίθεται το ερώτημα και από ποιόν, πώς επηρεάζει την κατάσταση της χώρας και μόνη η προκήρυξή του, τι πρακτικά συνεπάγεται για την Ελλάδα και τη ζωή των ανθρώπων, μερικοί από τους οποίους ψηφίζουν Συνασπισμό.

Όμως άλλη ήταν ιστορικά η ανανεωτική Αριστερά. Ήταν ο χώρος που ακριβώς απέφευγε τις ευκολίες και τον τιμούσε γι’αυτό με τη σταθερή υποστήριξή του ένα πολύ υποψιασμένο και δεκτικό σε πιο λεπτές επεξεργασίες κομμάτι της κοινωνίας. Ήταν ο χώρος που επώαζε τις «δύσκολες» νέες πολιτικές, μέχρι να γίνουν κοινό κτήμα και στα άλλα κόμματα - της Αριστεράς και όχι μόνο- που δεσμεύονταν από ένα πιο σχηματικό πολιτικό λόγο, ακριβώς για να απευθύνονται σε ευρύτερες εκλογικές μάζες.

Αυτή την ακριβή κατάκτηση, που σήμερα δίνει στο Συνασπισμό την απροσδόκητη ανθεκτικότητα του χώρου του, ποτέ δεν τη θυσίασε π.χ. το ΚΚΕ εσωτερικού, με αντίτιμο μια μεγαλύτερη απήχηση. Διεκδικούσε την απήχηση μένοντας σταθερά στις αρχές και τις διακηρυκτικές συντεταγμένες του χώρου.

Ο λαϊκισμός ήταν για το χώρο αυτό ο μεγαλύτερος εχθρός. Σήμερα είναι πιο φανερό παρά ποτέ γιατί όσοι πίστευαν αμετακίνητα στην απόρριψή του είχαν τόσο δίκιο για τη χώρα και τόσο, απελπιστικά, δίκιο για το χώρο.Φοίβος Καρζής