»Κανε κι εσυ μια απεργια, προλαβαινεις (...το ΔΝΤ)

ellispoint

Ο Αντρέ Μπρετόν έλεγε πως η φωνή του σουρρεαλισμού είναι «αυτή που συνεχίζει το κήρυγμα την παραμονή του θανάτου και πάνω από τις καταιγίδες». Δεν έζησε για να δει μια χώρα να κάνει το όνειρό του πολιτική πράξη...

Ακόμα και σήμερα, ακόμα και στο χείλος του γκρεμού, νομίζει κανείς μερικές φορές πως ζει στη Μπελ Επόκ – που για την Ελλάδα ήταν η δεκαετία του 80. Αντί για «καφέ σαντάν» είχαμε τοπικές και κλαδικές, αντί για τανγκό και πάσο ντόμπλε είχαμε ανασχηματισμούς και υποτιμήσεις. Αλλά η ουσία ήταν η ίδια. Πολλοί –και κυρίως βολεμένοι- εκείνης της εποχής, ζουν σήμερα «λες και..
ήταν χθες»…

Πάρτε παράδειγμα την ΟΛΜΕ. Εκπροσωπεί τους καθηγητές, επαγγελματική τάξη οικονομικά πιεσμένη και κοινωνικά απαξιωμένη, που έχει ανταλλάξει την αξιοπρέπειά της με τα «στραβά μάτια» του κράτους στα απογευματινά «ιδιαίτερα». Αλλά, πάντως, τάξη εργαζομένων που υφίστανται τις συνέπειες της κρίσης σήμερα και θα τις υποστούν κατεξοχήν κι ακόμη χειρότερα αύριο, αν συνεχιστεί το «σπιράλ θανάτου» της χώρας, που λέει και ο Σόρος.

Ήρθε ένα νέο νομοσχέδιο. Διαφωνούν για τις προσλήψεις. Εντάξει, σύμφωνοι. Διαφωνούν. Ποια ήταν η πρώτη συνδικαλιστική αντίδραση; Απεργία. Και μάλιστα απεργία μέσα στις εξετάσεις. Δηλαδή το πιο ακραίο όπλο που έχουν στη διάθεσή τους οι καθηγητές. Κάτι που θα έπρεπε να σκεφτούν μόνο στο μη περαιτέρω. Είναι αυτό το μέγιστο ζήτημά τους; Είναι τα πράγματα στο όριο; Είναι αυτό το χειρότερο νομοσχέδιο που θα μπορούσε να φτιάξει το υπουργείο Παιδείας;

Ασφαλώς όχι. Αλλά έχουμε εθιστεί στην ακρότητα. Κάνουμε την τελευταία ερώτηση, πρώτη. Έτσι, όμως, καταργείται κάθε έννοια κοινωνικής διαβούλευσης. Νομοσχέδιο εσύ; Απεργία εγώ.

Και οι καθηγητές, και οι δικηγόροι, και οι συμβολαιογράφοι, και οι δημοτικοί υπάλληλοι, και η ΑΔΕΔΥ, και η ΓΣΕΕ, και φυσικά ο ΟΛΠ, η ΔΕΗ, ο ΟΣΕ και ο κάθε πικραμένος εκτός ιδιωτικού τομέα – όπου η ζωή είναι σκληρή και οι άνθρωποι ζουν την πραγματικότητα χωρίς το σκληρό τσόφλι της δημόσιας κατοχύρωσης.

Κάθε μέρα μια απεργία, κάθε ώρα μια πορεία. Για το φορολογικό, για το εκπαιδευτικό, για το ασφαλιστικό. Και, φυσικά, ο κίνδυνος δεν είναι να αποτύχουν οι απεργίες. Είναι να πετύχουν, όπως μας θυμίζει η ιστορία του ασφαλιστικού Γιαννίτση, που αν μας το έδιναν σήμερα θα υπήρχε πανελλήνιο πάρτυ με δωρεάν είσοδο και dj Παναγόπουλο-Παπασπύρο.

Μια μικρή γερμανική ιστορία. Μια φορά κι έναν καιρό ο Χανς ξεκίνησε από το χωράφι του για να πάει στην πόλη, για να πουλήσει στο πανηγύρι την αγελάδα της οικογένειας. Στο πρώτο χωριό συνάντησε έναν άλλο χωρικό. «Δεν είναι σόι η γελάδα σου», του είπε. «Δε μου τη δίνεις, αρρωστιάρα που φαίνεται, να σου δώσω την ωραία μου κατσίκα;». Το σκέφτηκε ο Χανς, πείστηκε και συμφώνησε. Στο άλλο χωριό, ένας διαβάτης του πρότεινε να του δώσει ένα υπέροχο κουνέλι, αντί για την κατσίκα. Ο Χανς, μετά από μια σειρά τέτοιες ανταλλαγές, που έβρισκε πολύ συμφέρουσες, έφτασε στο πανηγύρι κρατώντας μια καρφίτσα…