»Ο εκτροχιασμος

Ι. Κ. Πρετεντέρης ΒΗΜΑ

Είναι χρήσιμο να μην υπάρχει καμία παρανόηση. Ο εκτροχιασμός της χώρας έχει ημερομηνία:

7 Μαρτίου 2004, όταν τις εκλογές κέρδισε η ΝΔ. Πέντε χρόνια αργότερα η ίδια παράταξη παρέδωσε τη χώρα σε κλίμα διάλυσης και σε κατάσταση χρεοκοπίας. Αντιλαμβάνομαι την ανάγκη της αξιωματικής αντιπολίτευσης να μιλάει για «διαχρονικές ευθύνες». Ακόμη, όμως, και αν τέτοιες ευθύνες υπάρχουν, είναι ασήμαντες μπροστά στο βάρος των ευθυνών που φέρουν οι κυβερνήσεις Καραμανλή. Και αυτό δεν νομίζω να αμφισβητείται από κανένα σοβαρό άνθρωπο.

Αρκεί να υπενθυμίσω ότι ούτε ένας οικονομικός δείκτης του 2009 δεν είναι καλύτερος από αυτούς που παρέλαβε η ΝΔ το 2004. Ούτε ένας! Για την ακρίβεια, είναι όλοι πολύ χειρότεροι. Αρκεί να υπενθυμίσω ότι, ακόμη και... μετά τη διαβόητη «αναθεώρηση» του Αλογοσκούφη, το δημόσιο έλλειμμα του 2003 έφθασε στο 4,6% του ΑΕΠ- έχει καμία σχέση με το 12,7% του 2009;

Αρκεί να υπενθυμίσω ότι μεταξύ 2007 και 2009 μόνο οι δημόσιες δαπάνες αυξήθηκαν κατά 20 δισ. ευρώ, χωρίς παράλληλη αύξηση των φορολογικών εσόδων.

Είναι ακριβώς τα χρήματα που ψάχνει σήμερα να βρει το Πρόγραμμα Σταθερότητας.

Πρώτη ανοησία, λοιπόν: Φταίμε (ή φταίνε...) όλοι! Ε, λοιπόν, δεν φταίμε όλοι. Φταίνε αυτοί που κυβέρνησαν από το 2004 ως το 2009, οι οποίοι ήλθαν να μας σώσουν από τη διαφθορά και τη διαπλοκή και τελικώς ξεχαρβάλωσαν τη χώρα.

Δεύτερη ανοησία: Τα λεφτά χάθηκαν διότι κάποιοι τα έχουν κλέψει. Και αρκεί να τους τα πάρουμε πίσω για να βγούμε από την κρίση. Ε, λοιπόν, ούτε είναι βέβαιο ότι κλάπηκαν ούτε είναι πιθανό να τα ξαναβρούμε.

Αρκεί να υπενθυμίσω ότι μέσα στη δεκαετία οι μισθολογικές δαπάνες του Δημοσίου διπλασιάστηκαν. Ηταν 7,2 δισ. ευρώ το 2001. Εφθασαν τα 13,7 δισ. ευρώ το 2009. Αυτά, όμως, τα λεφτά δεν τα έκλεψε κανείς. Πήγαν σε επιδόματα, σε υπερωρίες, σε επιτροπές, στις τσέπες κάποιων «δικών μας» και κάποιων «άλλων παιδιών». Εφτιαξαν ένα κράτος ακριβότερο χωρίς να το κάνουν καλύτερο.

Αυτή είναι η ωμή πραγματικότητα. Και αυτή την πραγματικότητα αντιμετωπίζουμε σήμερα. Καμία αντίρρηση, λοιπόν, να βάλουμε όλοι μαζί πλάτη για να μην πέσουμε στον γκρεμό. Αλλά όχι και να φταίμε όλοι μαζί επειδή μάς έφεραν στον γκρεμό σηκωτούς!