»Τι μπορει να κανει το Χαρβαρντ για τα Κατω Πατησια;

ellispoint

Ένα εντατικό σεμινάριο εγκληματικότητας περνάμε τώρα τελευταία, μετά τα σεμινάρια οικονομικής ύφεσης.
Ποια είναι η διαφορά της εγκληματικότητας από το έγκλημα. Η πρώτη είναι ένα φαινόμενο που γεμίζει βιβλία και σεμινάρια επιμόρφωσης, σελίδες αναλύσεων στις εφημερίδες και περιοδικά, τηλεοπτικούς διαλόγους ανάμεσα σε ειδικούς και μη, και το άλλο είναι η σκληρή πραγματικότητα, το γεγονός.
Τώρα τελευταία μαθαίνουμε, σε ένα εντατικό σεμινάριο πραγματικότητας ανάμεσα σε πολλά τέτοια γεγονότα, σε εγκλήματα που το ένα πίσω από το άλλο σχηματίζουν την αλυσίδα του φόβου σε περιοχές που άλλοτε, το πάλαι ποτέ ήταν..

αστικές περιοχές της Αθήνας.

Τώρα είναι τόποι κατοικίας κυνηγημένων μεταναστών και φοβισμένων μικροαστών. Τώρα είναι τοπία φόβου για το μέλλον και οργής για το παρελθόν. Οργή για τις πολιτικές που έκαναν την Αθήνα αυτό που είναι, ένα καζάνι που βράζει και συχνά πλέον σκάει.

Η τυφλή τρομοκρατία που ανέμενε να ξεσπάσει ο υπουργός Προστασίας του Πολίτη δεν είναι τόσο τυφλή τελικά. Η ανάληψη της ευθύνης για την έκρηξη της βόμβας στα χέρια του άτυχου νεαρού μετανάστη, από Εθνικοσοσιαλιστές (με κάθε επιφύλαξη) φαίνεται ανοίγει ένα νέο κεφάλαιο στην υπόθεση Τρομοκρατία που πλέον μπαίνει κάτω από την ομπρέλα του εθνικισμού. Λίγες μέρες μετά την συγνώμη του Ελληνα πρέσβη στην Αλβανία για τα συνθήματα των ΟΥΚ του Λιμενικού, μια βόμβα λέει "έξω οι ξένοι".

Κρατάμε την ψυχραιμία μας για να καταλάβουμε τι συμβαίνει. Να ξεχωρίσουμε το οργανωμένο από το τυχαίο, τη σύμπτωση από τη "σύμπτωση", το μοιραίο από το προσυμφωνημένο. Τα ανακλαστικά μιας οργανωμένης κοινωνίας απέναντι σε ένα τέτοιο φαινόμενο πρέπει να λειτουργήσουν θετικά στο μέγιστο βαθμό, γιατί οι καιροί είναι δύσκολοι και γίνονται εύκολα λεία κάθε είδους προθέσεων.

Η Αθήνα δεν είναι η πρωτεύουσα της Ελλάδας αυτές τις μέρες. Είναι η πρωτεύουσα του φόβου. Πώς το είπε ο καθηγητής του Χάρβαρντ που παραδίδει σεμινάρια στην κυβέρνηση: «Το κρίσιμο σε μια κρίση δεν είναι μόνο πώς θα την αντιμετωπίσεις όταν σημειωθεί, αλλά το πώς θα τη διαχειριστείς στη συνέχεια». Ναι αυτό είναι το πιο σημαντικό. Δεν μπορούμε άλλο να ανοιγοκλείνουμε τα μάτια έτσι για να αποκομίζουμε ένα ενσταντανέ της κρίσης. Χρειάζεται να κρατήσουμε ανοιχτά για να καταλάβουμε. Πού πάει αυτή η χώρα, πού πηγαίνουμε.