»Έκθεση ιδεων: 25η Μαρτιου 2010

Της ΕΛΕΝΑΣ ΑΚΡΙΤΑ ΝΕΑ

ΕΜΕΙΣ ΦΕΤΟΣ δεν πήγαμε στην παρέλαση.
Πέρσι που πήγαμε, του μπαμπά μου του κλέψανε το πορτοφόλι και δεν το ξαναβρήκαμε ποτέ. Δίπλα στον μπαμπά μου στεκόταν μια Γερμανίδα με μαλλί ταβανόπροκα που όλο φώναζε «raus, raus!» και γι΄ αυτό ο μπαμπάς μου υποψιάζεται ότι του το έκλεψε η Μέρκελ! Η μαμά μου ήθελε να ξαναπάμε στην παρέλαση αλλά ο μπαμπάς μου της λέει «αν μου ξανακλέψουνε το πορτοφόλι;».
Κι η μαμά μου του είπε «δεν πα να στο κλέψουνε; Έτσι που γίναμε τι θα βρούνε μέσα; Την απόδειξη απ΄ τα διόδια!». Αλλά ο μπαμπάς μου είπε «καλύτερα να μείνουμε όλοι εδώ οικογενειακά και να περάσουμε λίγο.. quality time»! Κι η μαμά μου είπε «τι του λείπει του ψωριάρη, quality με μαργαριτάρι!».
Στο σπίτι μας «quality time» σημαίνει ότι καθόμαστε όλοι μαζί στο σαλόνι και βλέπουμε τηλεόραση. Και έπειτα από πέντε λεπτά ο μπαμπάς μου κι η μαμά μου αρχίζουν να τσακώνονται ψιθυρίζοντας ο ένας στον άλλον. Και έπειτα από επτά λεπτά λένε «πάμε στην κουζίνα, μη μας ακούνε τα παιδιά!». Και έπειτα από οκτώ λεπτά πάνε στην κουζίνα κι αρχίζουν να ουρλιάζουν- κι έτσι κι εμείς τους ακούμε πολύ καλύτερα! Και μετά περνάει η ώρα του quality time και κανένας δεν μιλάει σε κανέναν. Και μες στη σιωπή ακούγεται η γιαγιά που λέει «βαρύς σαν να μου ΄πεσε ο μπακαλιάρος!».
Φέτος, στο quality time κάτσαμε στην τηλεόραση και είδαμε τον κύριο Παπαφλέσσα. Και η μαμά μου μού είπε να μην τον λέω «κύριο» γιατί πέθανε. Και ο μπαμπάς μου είπε «ναι, όποιος ζει είναι κύριος, όποιος πεθαίνει λαμόγιο!». Αλλά ο κύριος Παπαφλέσσας δεν ήταν λαμόγιο γιατί πέθανε για την πατρίδα. Και το έργο είναι πολύ ωραίο γιατί τον Παπαφλέσσα τον ερωτεύεται η Κάτια Δανδουλάκη που τη βλέπω στην τηλεόραση. Αλλά δεν μπορεί να τον παντρευτεί και όλο κλαίει. Και μετά που πεθαίνει αυτός, αυτή κλαίει ακόμα περισσότερο και μετά κλαίμε κι εμείς και μετά τελειώνει το έργο και μπαίνουν οι διαφημίσεις για τα σερβιετάκια!
ΕΜΕΝΑ ΠΙΟ πολύ από τον κύριο Παπαφλέσσα μου αρέσει η «Μαντώ Μαυρογένους» γιατί έχει καλύτερο styling! Μπορεί να έχει δώσει όλα τα λεφτά της στον αγώνα αλλά της έχουν μείνει κάτι ρούχα σούπερ, κεντημένα με χρυσή κλωστή, με λαμέ και στρας. Η Μαντώ Μαυρογένους πήγε κι έκανε αγώνα στη Μύκονο- πολύ πριν πάει εκεί το σκυλάκι του κυρίου Κωστέτσου.
Αυτή αγαπάει τον κύριο Υψηλάντη (δεν θυμάμαι ποιον, είναι δυο- τρεις αυτοί, κούκλοι, ομορφόσογο!) αλλά ούτε αυτοί παντρεύονται στο τέλος κι πάλι εμείς κλαίμε! Γενικά σ΄ όλα αυτά τα έργα για το 1821 κανένας δεν σταυρώνει γκόμενα!
Στο σχολείο εμείς δεν μαθαίνουμε τίποτα απ΄ όλα αυτά! Sorry κιόλας, κυρία, αλλά μας ξεπετάτε με δυο- τρία κεφάλαια! Εγώ έχω μπερδευτεί τόσο πολύ που νομίζω ότι ο Παλαιών Πατρών Γερμανός ανέβηκε στην Ακρόπολη και κατέβασε τη σημαία των γερμανών κατακτητών. Ότι ο Κολοκοτρώνης πέθανε στον αλβανικό πόλεμο και ο Μανώλης Γλέζος κατέλαβε το Μανιάκι. Ο αδελφός μου, που είναι ακόμα πιο ηλίθιος, επιμένει ότι ο Λεωνίδας και οι 300 πήγαν στα βουνά της Πίνδου και κουβάλαγαν πολεμοφόδια ντυμένοι γυναίκες! Τώρα που το σκέφτομαι το μάθημα Ιστορίας στα ελληνικά σχολεία... ναι, σαν να μου ΄πεσε βαρύς ο μπακαλιάρος!
ΚΙ ΕΠΕΙΔΗ η 25η Μαρτίου πέφτει μαζί με του Ευαγγελισμού ο μπαμπάς μου ψάχνει στο ευρετήριο του κινητού του αν έχουν κανέναν να του ευχηθούν. Και η μαμά λέει «τον Βαγγέλη τον Σταματίου» και ο μπαμπάς λέει «σιγά μην πω χρόνια πολλά στον αρχιμαλάκα!». Κι η μαμά λέει «πρόσεχε πως μιλάς μπροστά στα παιδιά!». Κι ο μπαμπάς λέει «εδώ εσύ είπες "Μέρκελ", το "αρχιμαλάκας" σε πείραξε;».
Και μετά τσακωνόμαστε όλοι μαζί κι ο αδελφός μου μού ρίχνει μια σφαλιάρα κι εγώ του βάζω τρικλοποδιά και πέφτει κάτω και γελάω, κι η μαμά μου με μαλώνει κι ο αδελφός μου κλαίει, κι ο μπαμπάς μου βρίζει κι η γιαγιά μου βρίζει τον πεθαμένο μπακαλιάρο. Κι έτσι τελειώνει ευχάριστα η 25η Μαρτίου και το υπέροχο οικογενειακό μας quality time!
Πάντα τέτοια και του χρόνου!