»H απεργια των ολιγων

Tης Κατερινας Σωκου ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ

«Πρέπει να τους αφήσουμε να εφαρμόσουν τα σχέδιά τους. Δεν μπορείτε να αναμένετε από μία κυβέρνηση να είναι ικανή να φέρει τα πάνω κάτω στα δημόσια οικονομικά μέσα σε μερικές ημέρες. Αν σε λίγους μήνες υπάρχουν σημαντικές αποκλίσεις από το πρόγραμμα, είναι αρκετά πιθανό ότι θα προσαρμόσουμε ανάλογα την πιστοληπτική μας αξιολόγηση. Αν όμως η Ελλάδα ακολουθήσει πιστά τα μέτρα λιτότητας, τότε η Moody's μπορεί να σταθεροποιήσει την αξιολόγησή της στο A2».

Τάδη έφη, όχι βέβαια ο Ζαρατούστρα, αλλά ο ...επικεφαλής της Moody's για το δημόσιο χρέος. Πώς το αξιολόγησε η εφημερίδα Financial Times; Υπό τον τίτλο «Επεκτείνεται η ανησυχία για τα ελληνικά spread», που περιγράφει ορθά το χθεσινό κλίμα στις διεθνείς αγορές, το ρεπορτάζ ξεκινά γράφοντας ότι πρόκειται για τον δεύτερο οίκο πιστοληπτικής αξιολόγησης που προειδοποιεί για υποβάθμιση της Ελλάδας μέσα σε λίγες ημέρες. Η εφημερίδα επιλέγει να εστιάσει σ' ένα μέρος της απάντησης, αλλοιώνοντας όμως το νόημα της δήλωσης, που ήταν ισορροπημένη μεταξύ του ενδεχόμενου σταθεροποίησης ή νέας υποβάθμισης του ελληνικού χρέους. Πρόκειται για μία ακόμη εκδήλωση της έμφασης που δίνει η βρετανική οικονομική εφημερίδα στις ανησυχίες των αγορών για τη δημοσιονομική κρίση στην Ελλάδα - και σε ό,τι ενδεχομένως την επηρεάζει. Σε βάθμο υπερβολής, κάποιες φορές. Οπως το χθεσινό πρωτοσέλιδο της εφημερίδας, που είχε μία φωτογραφία από τις συγκρούσεις της αστυνομίας με τους διαδηλωτές κατά την απεργία της Τετάρτης. Ο βασικός της τίτλος έλεγε: «Οι Ελληνες ανθίστανται στα μέτρα λιτότητας». Ετσι ανθίστανται οι Ελληνες, με τα ξύλα στα χέρια; Η δημοσκόπηση που καταδεικνύει την υποστήριξη της ελληνικής κοινής γνώμης στα μέτρα δεν φαίνεται να έπεσε στην αντίληψή της εφημερίδας. Σίγουρα δεν την ανέφερε το σχετικό ρεπορτάζ.

Οσο για τη Wall Street Journal, που για την περίσταση «βάφτηκε κόκκινη», παραθέτοντας μία μεγάλη φωτογραφία με κόκκινα πανό και δηλώσεις στελεχών του ΠΑΜΕ, εκτιμούσε ότι οι 20.000 των διαδηλωτών είναι μεγάλος αριθμός για ελληνική διαδήλωση. Μπορεί αυτό να ισχύει αν υπολογίσει κανείς τον μεγάλο αριθμό των συγκεντρώσεων που κλείνουν τους δρόμους του κέντρου στην Αθήνα για να διαμαρτυρηθεί ακόμη και η πιο μικρή ομάδα, αλλά θεωρεί κανείς στα σοβαρά ότι μία διαδήλωση 20.000 ατόμων σε ημέρα απεργίας της ΓΣΕΕ και της ΑΔΕΔΥ, που αριθμούν δύο εκατομμύρια μέλη, είναι μεγάλη;

Την υπερβολική έμφαση στις απεργίες επισημαίνει ένας απρόβλεπτος παρατηρητής, η στήλη Καρλομάγνος του Economist. Οπως γράφει, «οι εφημερίδες σε όλο τον κόσμο είναι γεμάτες από απεργίες στην Ελλάδα, την Ισπανία και τη Γαλλία, από φωτογραφίες αναρχικών να συγκρούονται με αστυνομικούς στην Αθήνα... Θα μπορούσε κανείς να σχηματίσει την εντύπωση ότι ο μέσος εργαζόμενος της Ευρώπης είναι έτοιμος να εκραγεί με οργή, καθιστώντας αδύνατο για τις κυβερνήσεις τους να προωθήσουν τα επώδυνα μέτρα λιτότητας που απαιτούνται» (κάτι που φάνηκε να πιστεύει και ο αναλυτής της Standard & Poor's, που έσπευσε να προειδοποιήσει με νέα υποβάθμιση την ημέρα της απεργίας). Ερευνώντας το προφίλ των απεργών, όμως, ο Καρλομάγνος διαπιστώνει ότι «η πραγματικότητα στο έδαφος είναι διαφορετική». Οπως γράφει, πάρα πολλοί απ' όσους βρίσκονται στους δρόμους της Ευρώπης δεν μπορούν να χάσουν τη δουλειά τους, «γεγονός που τους καθιστά μια προνομιούχο μειοψηφία εν μέσω μιας άσχημης κρίσης». Στην περίπτωση της Ελλάδας, σημειώνει ότι περιλαμβάνουν προνομιούχους επαγγελματίες όπως οι εφοριακοί και οι τελωνειακοί. Ομως, οι περισσότεροι πολίτες έχουν συνειδητοποιήσει ότι αυτή είναι μία μεγάλη κρίση, γεγονός που δίνει στην κυβέρνηση την ευκαιρία να λάβει τα απαιτούμενα μέτρα - αρκεί να κατανείμει δίκαια το βάρος της, χωρίς να εξαιρέσει όσους φωνάζουν περισσότερο.