»Το δημοκρατικο ευρωχαος

Του ΘΑΝΑΣΗ ΤΕΓΟΠΟΥΛΟΥ
από την ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ

ΗΤΑΝ ΕΝΤΥΠΩΣΙΑΚΗ η δήλωση του υπουργού των Οικονομικών στο Ρόιτερς.
Μίλησε για το ενδεχόμενο προσφυγής της Ελλάδας στο Διεθνές Νομισματικό Ταμείο. Είπε, ωστόσο, ότι αποκλείεται από τους κανόνες της ευρωζώνης. Αλλά «η δυνατότητα υπάρχει κάπου στον ορίζοντα». Εντυπωσιακή μεν, αντιφατική δε, άρα ακατανόητη, σε πρώτη ανάγνωση, η υπουργική δήλωση.ΣΤΟΝ ΚΟΣΜΟ των εντυπώσεων που ζούμε, η θέση του κ. Παπακωνσταντίνου πυροδότησε αντιδράσεις ακόμη και στο εσωτερικό της κυβέρνησης και φυσικά από τον αρχηγό της αξιωματικής αντιπολίτευσης. Είχε, όμως, και υποστήριξη, με το εξής επιχείρημα: Τα μέτρα που αξιώνει να λάβουμε η Επιτροπή και το Ecofin είναι περίπου τα ίδια με εκείνα που έχει επιβάλει το ΔΝΤ στις χώρες που προσέφυγαν σ' αυτό (με ολέθριες, βέβαια, συνέπειες, που λησμονούνται)...
...Είναι το ίδιο αντιλαϊκά, αντικοινωνικά αλλά και αντιαναπτυξιακά. Εχουν τον ίδιο τιμωρητικό χαρακτήρα. Μόνο που το ΔΝΤ συνοδεύει τις παρεμβάσεις του με ασφαλή και άνετη χρηματοδότηση, πράγμα που δεν συμβαίνει στην Ενωση.

Η ΔΗΛΩΣΗ του υπουργού γίνεται κατανοητή, σε δεύτερη ανάγνωση, μόνο ως είδος έμμεσης απειλής προς το eurogroup και το Ecofin, δεδομένου ότι η προσφυγή της Ελλάδας στο ΔΝΤ θα είχει πρόδηλες επιπτώσεις στο ευρώ. Η απειλή είναι βέβαια ισχνή και δεν άξιζε τον κόπο. Και είναι δικαιολογημένες οι αρνητικές αντιδράσεις και από τη συμπολίτευση και από την αντιπολίτευση.

ΣΗΜΑΣΙΑ ΕΧΕΙ το επιχείρημα προς υποστήριξή της -γι' αυτό τη σχολιάζουμε: Η ισοδυναμία των σταθεροποιητικών μέτρων που επιβάλλει το ΔΝΤ με αξιόχρεο αντάλλαγμα και εκείνων που αξιώνει το Ecofin με αόριστες υποσχέσεις στήριξης. Για να μας προστατεύσει -τάχα- αλλά και το ευρώ από την τρομοκρατία των «αγορών». Μόνο που απαιτώντας αντιλαϊκά, αντικοινωνικά, αντιδημοκρατικά και σε τελευταία ανάλυση αντιοικονομικά μέτρα σε περίοδο ύφεσης και ανεργίας, τροφοδοτεί τις κερδοσκοπικές απειλές. Οπως τις ενισχύουν και οι δηλώσεις των δικών μας κυβερνητικών παραγόντων. Η αυτοκριτική της αναξιοπιστίας μας και η υπόσχεση ολοκληρωτικής αλλαγής, που δεν πείθουν τους άλλους, ιδίως αυτούς που δεν θέλουν να πεισθούν.

ΤΟ ΕΠΙΧΕΙΡΗΜΑ της ισοδυναμίας των μέτρων είναι βάσιμο και κρίσιμο. Η

τεχνογνωσία του ΔΝΤ, για την οποία μιλούσε ο Γιώργος Παπανδρέου, υιοθετείται από την Ενωση και γίνεται αποδεκτή από την ελληνική κυβέρνηση. Οι καταστροφικές συνέπειες για το λαό αγνοούνται. Οι Βρυξέλλες είναι το άλλοθι της κυβέρνησης για τη λήψη των αντιλαϊκών μέτρων.

Η ΕΠΙΣΠΕΥΣΗ στη λήψη τους δικαιολογείται για λόγους «εθνικής αξιοπρέπειας». Να τα πάρουμε, πριν μας τα επιβάλλουν. Παρερμηνεύοντας τους όρους της Λισαβόνας, υποστηρίζεται ότι, σύμφωνα με το άρθρο 126 παρ. 13, μπορεί το Ecofin να τα εφαρμόσει απευθείας, χωρίς τη συναίνεσή μας.

Μετά την αυτοκριτική, η αυτοτιμωρία. Το ζήτημα, βέβαια, δεν είναι νομικό. Οι Βρυξέλλες δεν μπορούν να μας επιβάλουν τίποτε. Οι κυρώσεις της Συνθήκης δεν είναι σημαντικές. Ούτε βέβαιες. Αλλά θα μας τιμωρήσουν οι «αγορές». Αρα, ας προλάβουμε...

Η ΕΛΛΑΔΑ, το 3% περίπου της ευρωζώνης, δεν ευθύνεται για το ευρωχάος. Το αναλύει ο νομπελίστας Paul Krugman στους «New York Times» που αναδημοσιεύουμε σήμερα, στη σελίδα 2 της ελληνικής έκδοσής τους. Μολονότι η προηγούμενη κυβέρνηση συμπεριφέρθηκε ανεύθυνα, όπως λέει ο αρθρογράφος. Στις εκλογές, όμως, ο λαός την αποδοκίμασε. Οπως και τις προηγούμενες. Ο Κρούγκμαν αποδίδει το ευρωχάος στην έλλειψη πολιτικής ενοποίησης. Η έλλειψη δημοκρατίας είναι, όμως, το χειρότερο. Το δημοκρατικό κενό της Ενωσης αντανακλάται στο εσωτερικό των κρατών-μελών. Η ομολογία της κυβέρνησης, που εξισώνει τα μέτρα του ΔΝΤ με εκείνα του Ecofin, τα οποία εσπευσμένα υιοθετεί, το αποδεικνύει.