»3D: καντε μου τα τρια, δυο (παρακαλω)

Της Ρίκας Βαγιάνη
από το protagon.gr

Δεν λέω, ωραιότατος ο Κάμερον με το Αβαταρ, σαχλ-άβαταρ, πώς το λέγανε. Τους έβαλε τα γυαλιά. Μετά μας έβαλε κι εμάς τα γυαλιά, υποχρεωτικά, για να δούμε το έργο του τρισδιάστατο. Περάσαμε τρέλα. Και μετά το ξεφτιλίσαμε.Τους έπιασε όλους μια τρελή κωλοπιλάλα με το 3d. Λίγες εβδομάδες αργότερα έβρεχε τρισδιάστατα έργα, καρεκλοπόδαρα, ακόμα και κεφτέδες. (Το παιδικό «βρέχει κεφτέδες» παρουσιάστηκε επίσης σε βερσιόν με γυαλιά: Να σου ’ρχεται ο μακαρονο-κυκλώνας κατακούτελα, να σε παίρνει ξυστά το ιπτάμενο τσίζμπεργκερ και να σκουπίζεις μουστάρδες με κέτσαπ από τα ματοτσίνορα. Επίσης περάσαμε τρέλα...
...Τώρα μαθαίνω ότι νέες 3d ταινίες γυρίζονται μανιωδώς, παραγωγές ολόκληρες έχουν μπει στο συρτάρι για να ξανα-σερβιριστούν τρισδιάστατες, και ότι γυρίζονται τηλεοπτικές σειρές με την ίδια τεχνολογία. Επίσης, πληροφορούμαι είναι (σχεδόν) έτοιμες οι πρώτες 3D τηλεοράσεις, και σε λίγο όλοι θα κυκλοφορούμε στο σπίτι με κράνη, να μη μας πάρουν τα στούκας του Τράγκα, έτσι όπως θα τα εκτοξεύει ωμά καταμεσής της μοκέτας μας.


Το κερασάκι στην τούρτα, ήταν το δημοσίευμα στον χτεσινό «Ταχυδρόμο». Έγιναν και οι πρώτες επιδείξεις μόδας 3D. Που πάει να πει φοράς τη γυαλούμπα, πάς ντεφιλέ, και βλέπεις τις μοντέλες στην πασαρέλα τρισδιάστατες! Πράγμα εντελώς σουρεαλιστικό και αδιανόητα περιττό. Στις κολεξιόν του εξωτερικού όλοι όσοι είναι κάποιοι φοράνε μαύρα γυαλιά (για να μην τους αναγνωρίζουν) και όλοι όσοι δεν είναι τίποτα επίσης φοράνε μαύρα γυαλιά για να τους αναγνωρίζουν σαν κάποιους που είναι κάποιοι. Όσο για τις μοντέλες, δεν τις βλέπεις τρισδιάστατες, όχι γυαλιά να βάλεις, ούτε με ένθετο μικροτσίπ στον εγκέφαλο. Τα κορίτσια αυτά βγαίνουν σε μία μόνο διάσταση: το ύψος τους. Ούτε βάρος, ούτε βάθος, ούτε (Χριστός κι ανορέξια) πλάτος. Τι σκατά να το κάνεις το 3d; Μη χάσεις κανένα ρεγκλάν;
Θα μου πείτε, έτσι, το κάνουν, για την ατραξιόν. Στα λόγια μου έρχεστε. Η τρισδιάστατη ψυχαγωγία για μένα έχει νόημα ως ατραξιόν, μια στις τόσες, που λένε. Δεν είναι για χόρταση. Αμα θέλω να ξεσκάσω, ανοίγω μια τηλεόραση, πάω έναν κινηματογράφο, χαζεύω κάτι, περνάει η ώρα και ξεχνιέμαι. Από τι; Από την πραγματικότητα, φυσικά! Η οποία είναι απολύτως, συνεχώς και σε ενοχλητικό βαθμό, τρισδιάστατη.

Αμα θέλω να δω κάτι σε 3D, κάθομαι σπίτι μου, πάω στο γραφείο ή σαπίζω χαζεύοντας τον κόσμο να περνάει στο μπαλκόνι. Η κανονική ζωή, αν έχετε υπόψη σας; Αυτή. Και δεν χρειάζομαι γυαλιά προκειμένου να την ανακαλύψω, την τρώω στη μάπα, ό,τι και να κάνω. Για τη διασκέδασή μου όμως, παρακαλώ, προτιμώ να παραμείνουν τα τρία (νταϊμένσιονς) δύο. Με το συμπάθιο…