»Τρικυμια και... νιρβανα

Γράφει ο Xρήστος Μαχαίρας «E» 5/2

ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΟ απ’ όλες τις υπόλοιπες πολιτικές δυνάμεις, η Αριστερά υπήρξε ιστορικά, τόσο στην Ελλάδα όσο και διεθνώς, ο χώρος που επεδίωκε την αλλαγή. Ακόμα και σε στιγμές όπου ο συσχετισμός ήταν εξαιρετικά δυσμενής, τα αριστερά κόμματα λειτουργούσαν ως πόλος έκφρασης των αναγκών της κοινωνίας να γυρίσει σελίδα. Κάπως έτσι η Αριστερά συνδέθηκε με την καινοτομία, διεκδίκησε την ανατροπή, μπήκε μπροστά σε όλες τις προσπάθειες να ανοίξει η κοινωνία τον βηματισμό της για μια καλύτερη ζωή.

Η ΡΗΤΟΡΙΚΗ της ανατροπής εξακολουθεί να...
είναι παρούσα και σήμερα. Η ίδια η Αριστερά, ωστόσο, κλεισμένη στους αγέρωχους μύθους της, μοιάζει να έχει χάσει τον δημιουργικό πλούτο που την έφερνε πάντοτε στην πρωτοπορία των κοινωνικών αγώνων. Στην περίπτωση της δημοσιονομικής κρίσης που μαστίζει τη χώρα, η στάση της είναι αμυντική, σχεδόν αντανακλαστική, οι παρεμβάσεις της προβλέψιμες, ιδεολογικά φορτισμένες, χωρίς σχέδιο και αίσθηση της ειδικής συγκυρίας που αντιμετωπίζουμε.

ΠΡΟΦΑΝΩΣ, κανείς δεν έχει την απαίτηση από τα αριστερά κόμματα να αυτοκαταργηθούν χειροκροτώντας την πολιτική του ΠΑΣΟΚ ή να αποδεχθούν μέτρα που θίγουν τον πυρήνα της συλλογιστικής τους. Αυτό που αναμένει η κοινή γνώμη -ή, τουλάχιστον, το τμήμα της εκείνο που μετακινείται στο εσωτερικό της Κεντροαριστεράς- είναι μια δέσμη ιδεών, που θα ξεκαθαρίζουν τι ακριβώς προτείνει ο ΣΥΡΙΖΑ ή το ΚΚΕ για την αντιμετώπιση της κρίσης και για το γεγονός της δημοσιονομικής κατάρρευσης.

ΑΝΤΙ ΠΡΟΤΑΣΕΩΝ, ωστόσο, η ανάγνωση που επιχειρεί η Αριστερά περιέχει, κυρίως, συνθήματα και αφορισμούς. Προσεγγίζει μάλιστα κρίσιμες εξελίξεις -όπως είναι η απειλή της χρεοκοπίας ή η κερδοσκοπική επίθεση που υφίσταται η χώρα- περισσότερο ως μεθοδεύσεις και τεχνάσματα για να θιγούν τα συμφέροντα των εργαζομένων και λιγότερο ως διαστάσεις μιας εξαιρετικά σκληρής και πολύπλοκης πραγματικότητας. Για ακόμα μία φορά, στο όνομα της προόδου, ανακυκλώνεται η γνωστή αντίληψη: οι πολιτικές δεν ταξινομούνται επί τη βάσει των προτάσεων που μεταφέρουν, αλλά με γνώμονα εικαζόμενες προθέσεις, προεξοφλήσεις, ακόμα και δαιμονοποιήσεις.

ΑΝ ΜΗ ΤΙ ΑΛΛΟ, είναι επικίνδυνο... Γιατί, όταν το πλοίο βυθίζεται, δεν επιμένεις να σχολιάζεις τον καιρό. Ψάχνεις σωσίβιο. Εκτός, φυσικά, και εάν δεν είσαι μέσα. Αλλά, στην περίπτωσή μας, μεσοπέλαγα είμαστε όλοι. Συμβιβασμένοι και ασυμβίβαστοι...