»Κιτρινη πολη

της Μαρίας Χούκλη protagon.gr

Η πολη ηταν κιτρινη. Κιτρινη και μυριζε άμμο. Το σκηνικο σχεδόν μυστηριακό, αποκοσμο, ανησυχητικό, ταιριαστό με τη διάθεση των ανθρωπων της που βαδιζαν σαστισμένοι απο την αλλαγη γυρω τους.
Ηταν μεσημερι, αλλα δεν ξεχωριζε. Θα μπορουσε να ήταν πρωί ή δειλινο...Ολα είχαν γινει ωχρά, αχρονα , συθαμπα, αγνωριστα. “ O ουρανός αμίλητος και σταχτύς το ίδιο αδιάφορος και για τους νικητές και για τους νικημένους” θυμηθηκα τα λογια του Λειβαδίτη. Ολοι εμοιαζαν να αναρωτιουνται πού πάνε. Ζαλισμένοι απο την οσμη του θειαφιου. Μας ειχαν προειδοποιήσει για την επελαση της σκονης, θα καλύψει τα πάντα- μας είπαν , να... προσέχουμε -μας είπαν, ωστόσο αιφνιδιαστηκαμε .

Ολα στη θέση τους αλλά τίποτα ιδιο. Οι κινήσεις των περαστικων πιο αργές σαν η άμμος να σφηνωσε στις αρθρωσεις, τα περιγράμματα των κτηρίων αλλοιωμένα απο το βάρος της, τα φωτα των αυτοκινητων αναμένα αλλα ξεπνοα, αδυναμα να τη διαπεράσουν, οι πλανοδιοι σκέπαζαν με το σωμα τους την πραματεια να τη γλυτωσουν απο τα γεγονοτα που πλησιαζαν με βοή.


Η πολη είναι κιτρινη εδω και πολυ καιρό. Μουδιασμενη απο τις εκρηξεις των μυστικών που αναβάλλαμε τόσο καιρόν να αποκαλύψουμε . Ενα -ενα χάνει την περόνη του και σκάει και φαρμακώνει την κάθε μέρα μας. Μέχρι τώρα αλήθεια ήταν το ψευτικο ...Λεγαμε “αυριο θα αλλάξουμε” και εννοουσαμε ποτέ. Τωρα οι στιβαγμένες αναβολές -μας εκδικουνται και απαιτουν δικαιωση. Δεν μας αφήνουν σε ησυχία και δεν έχει νοημα -οχι αυτή τη φορά, αλλωστε δεν μπορουμε - να πουμε εφταιξαν οι άλλοι... “Ερχομαστε απο μέρες που πρέπει ν' αποσιωπηθούν, από νύχτες που θέλουμε να ξεχάσουμε ...με μεγάλα λόγια και μικρές πράξεις.....με χαμένα ονειρα και σκοτωμένη μουσική....με μυθους και λεηλασίες ” . Ηρθε λοιπόν η ωρα να λογαριαστουμε...


Χρειαζεται επειγοντως να βρουμε την έξοδο , να δουμε την έξοδο, δεν μπορεί...θα υπάρχει. Αν παραδοθουμε στη θλίψη που σκεπάζει σιγά σιγά δρόμους, ανθρωπους και σκέψεις, σε λίγο οι λέξεις ελπίδα και μέλλον θα ηχούν παραταιρα, σαν απαγορευμένες επιθυμίες...Ας χρησιμέψουν σε κάτι οι αμαρτίες μας...