»Μυαλα μικρου παιδιου

Παντελής Καψής Κυριακή 7 Φεβρουαρίου 2010 ΒΗΜΑ

ΑΡΓΗΣΑΝ τα μέτρα; Ασφαλώς. Αν η κυβέρνηση τα είχε λάβει την επομένη των εκλογών, τότε πράγματι θα είχαμε ίσως αποφύγει όλη αυτή την περιπέτεια με τον δανεισμό που μας κόστισε κάποια δισ. ευρώ χάρη στα περίφημα «σπρεντ».
ΔΥΣΤΥΧΩΣ ο χρόνος της οικονομίας για μία ακόμη φορά δεν συνέπεσε με τον πολιτικό χρόνο. Ετσι, τόσο το ΠαΣοΚ όσο και οι πολίτες φανήκαμε ανέτοιμοι για δύσκολες αποφάσεις. ΧΡΕΙΑΣΤΗΚΕ ένας μικρός πανικός στο Μαξίμου αλλά και το όργιο κερδοσκοπίας σε βάρος της Ελλάδας για να πειστούμε, θέλοντας και... μη, ότι κάτι πρέπει να γίνει.
ΟΙ θεωρίες ότι θα συνεχίσουμε να δανειζόμαστε και ότι θα ξεφύγουμε από το αδιέξοδο με την πράσινη ανάπτυξη απλώς έδειξαν πως υπήρχε σαφές πρόβλημα κατανόησης της πραγματικότητας στις διεθνείς αγορές.

ΩΣ το τέλος βέβαια υπήρχαν φωνές αντίστασης. Κορυφαία στελέχη της κυβέρνησης ακόμη και σήμερα μοιάζει να πιστεύουν ότι θα ήταν προτιμότερο να χρεοκοπήσουμε και να προσφύγουμε στο Διεθνές Νομισματικό Ταμείο από το να πάρουμε μέτρα που έτσι κι αλλιώς μπορεί να αποτύχουν.

ΠΑΡΑΔΟΞΩΣ οι τελευταίες εξελίξεις τούς προσφέρουν επιχειρήματα. Αν οι κερδοσκόποι έχουν βάλει τώρα στο στόχαστρο το ίδιο το ευρώ και οικονομίες με το μέγεθος της Ισπανίας, τότε βέβαια τα δικά μας περιθώρια αντίδρασης είναι πολύ περιορισμένα.

ΣΤΗΝ πραγματικότητα αυτό που συμβαίνει είναι η γενίκευση του πανικού καθώς οι αγορές αμφισβητούν πλέον συνολικά- και όχι μόνο για την Ελλάδα- ότι θα μπορέσουν ποτέ να εξοφλήσουν τα χρέη τους μια σειρά από χώρες μέσα και έξω από την Ευρώπη. ΟΡΙΣΜΕΝΟΙ αναλυτές υποστήριζαν από την αρχή ότι μόνο αν η κρίση της Ελλάδας γίνει κρίση της Ευρώπης μπορεί και να τη γλιτώσουμε. Αυτό λοιπόν δεν μπορεί πια να θεωρείται εντελώς απίθανο.

ΓΙΑ την Ευρώπη μάλιστα η γενίκευδη του προβλήματος ίσως να λειτουργήσει και θετικά. Αν υποχρεωθεί να υιοθετήσει κοινές πολιτικές που θα απαντούν στις κερδοσκοπικές επιθέσεις, τότε θα έχει κάνει ένα μεγάλο βήμα προς την κατεύθυνση της ενοποίησης. Ο γίγας με το μυαλό μικρού παιδιού θα αρχίσει επιτέλους να ενηλικιώνεται.

ΔΥΣΤΥΧΩΣ όμως και πάλι μια τέτοια εξέλιξη δεν διασφαλίζει την Ελλάδα. Οι Γερμανοί, όπως είναι γνωστό, αντιδρούν φανατικά σε κάθε λύση που θα τους υποχρεώσει με τον ένα ή τον άλλο τρόπο να αναλάβουν ευθύνες για τα χρέη τρίτων χωρών.

ΑΝ τα πράγματα φτάσουν στο απροχώρητο βέβαια θα υποχρεωθούν και αυτοί να δουν την πραγματικότητα. Θα χρειαστεί μια καταστροφή για να πειστούν; Ισως. Αρκεί να μη χρησιμοποιηθεί η Ελλάδα ως εξιλαστήριο θύμα