»Το «κολπο» του καθρεφτη

ΓΡΑΦΕΙ O XΡΗΣΤΟΣ ΜΑΧΑΙΡΑΣ «E» 26/2

ΤΕΛΙΚΑ, ΥΠΑΡΧΕΙ ή δεν υπάρχει η κρίση; Είναι, όντως, ένα βήμα πριν από τη χρεοκοπία η ελληνική οικονομία ή η όλη υπόθεση δεν είναι τίποτα άλλο παρά μια φάρσα των αγορών; Το ερώτημα αρχίζει και αφορά όλο και περισσότερους, καθώς, το τελευταίο διάστημα, πληθαίνουν οι φωνές που καλούν τις λαϊκές τάξεις να αρνηθούν «τα πλαστά διλήμματα του δικομματισμού» και να γυρίσουν την πλάτη στις «καπιταλιστικές προτεραιότητες».

ΑΝ ΚΑΙ ΔΕΝ ΕΧΕΙ εξηγηθεί ακόμα τι ακριβώς καλούνται να κάνουν οι.. εργαζόμενοι, καθώς όταν χρωστάς το μόνο δίλημμα -πλαστό ή μη- που αντιλαμβάνεται η τράπεζα είναι αν θα πληρώσεις ή δεν θα πληρώσεις τη δόση, η θέση που αντιμετωπίζει την κρίση ως ένα colpo grosso του καπιταλισμού αρχίζει -μισοαστεία, μισοσοβαρά- και βρίσκει το κοινό της.

ΚΑΙ ΕΙΝΑΙ ΕΠΙΚΙΝΔΥΝΟ. Διότι, αν για μία ακόμα φορά, αντί να προβληματιστούμε με την όψη μας, σωριάσουμε κάτω τον καθρέφτη, ούτε ο παγκόσμιος καπιταλισμός θα πάθει τίποτα ούτε οι αγορές θα ταραχτούν. Στην καλύτερη περίπτωση, θα συνεχίσουμε τον βαθύ ύπνο μας, ατάραχοι και παραπλανημένοι μέσα στις μεγαλοπρεπείς φαντασιώσεις μας, την ώρα που η φωτιά θα έχει ζώσει την αυλή μας. Στη χειρότερη, απλώς θα καούμε.

ΓΙΑ ΝΑ ΣΟΒΑΡΕΥΤΟΥΜΕ, η κρίση δεν είναι ούτε «κόλπο» της πλουτοκρατίας ούτε σενάριο των «ντόπιων και ξένων κερδοσκόπων». Είναι η ίδια η πραγματικότητα, την οποία μπορεί να σχολιάζουμε, να αναλύουμε και να αποτιμούμε, δεν μπορούμε ωστόσο να αρνηθούμε. Διότι, αν η χώρα πτωχεύσει, δεν θα πτωχεύσει ούτε ο δικομματισμός ούτε το κεφάλαιο... Θα χρεοκοπήσει η ίδια η κοινωνία, που θα υποβληθεί σε ακόμα μεγαλύτερες θυσίες, σε ακόμα πιο ασφυκτικές πολιτικές.

ΤΡΙΑΝΤΑ ΠΕΝΤΕ ΧΡΟΝΙΑ τώρα, με ευθύνη όχι μόνο του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ, αλλά και της ίδιας της Αριστεράς, μάθαμε να αναπαυόμαστε στη θαλπωρή των βολικών μεταπολιτευτικών μύθων. Ενας από τους ανθεκτικότερους ήταν η διαρκής υπόμνηση της ευθύνης των άλλων. Μόνο που το παραμύθι τέλειωσε. Τώρα πια, ο δράκος δεν απειλεί μόνο τους φτωχούς και τους ανέργους, αλλά την κοινωνία των δύο τρίτων, που τόσα χρόνια ζέσταινε τη φούσκα της ευημερίας. Δηλαδή, όλους μας. Οσο γρηγορότερα το αντιληφθούμε τόσο περισσότερες ελπίδες θα έχουμε να αντιδράσουμε... Διαφορετικά, ας παραδοθούμε στη μοίρα μας και στην εκδικητικότητα των εταίρων και των αγορών.