»Η νικη της πολιτικης

Αντώνης Καρακούσης Σάββατο 13 Φεβρουαρίου 2010

Ο κ. Παπανδρέου έκανε τελικώς το θαύμα του, διαψεύδοντας τους πάντες και ιδιαιτέρως τους παραδομένους στη δύναμη των αγορών.

Μπορεί να καθυστέρησε, όπως όλοι λέγαμε, να λάβει τα μέτρα, μπορεί όντως να ανέλαβε υψηλό ρίσκο, αντιπαραθέτοντας στην πίεση των αδηφάγων κερδοσκόπων το όπλο της πολιτικής, αλλά στο τέλος κέρδισε τη μάχη. Σηκώνοντας και αντέχοντας όλα τα βάρη της αναξιοπιστίας των προηγούμενων, επέμεινε από την αρχή στην ελληνική μέθοδο αντιμετώπισης της κρίσης, εμπιστευόμενος περισσότερο απ΄ όλα την εγχώρια γνώση για τον τρόπο και τα μέτρα αντιμετώπισης του πολυπαραγοντικού οικονομικού προβλήματος της... χώρας.

Αρνήθηκε από την αρχή την ιρλανδική συνταγή, συγκρούστηκε με τους πάντες και τα πάντα, στάθηκε απέναντι στην ηθικά κλονισμένη και καθολικά αμφισβητούμενη πρακτική των αγορών, αγνόησε τα εξευτελισμένα από την κρίση γκρίζα κοστούμια των οίκων αξιολόγησης και απαίτησε την ευρωπαϊκή αλληλεγγύη και στήριξη.

Και παρά τις πολλές αντιστάσεις και τις ακόμη εντονότερες επικρίσεις του αγγλοσαξονικού αλλά και του ευρωπαϊκού Τύπου, επέμεινε στη διεκδίκηση της ευρωπαϊκής λύσης.

Κάπως έτσι κατέδειξε ότι το υπαρκτό, είναι αλήθεια, ελληνικό πρόβλημα είναι και ευρωπαϊκό, και ακόμη έπεισε ότι η επίθεση προς την Ελλάδα είναι και επίθεση εναντίον της Ευρώπης.

Οσο κι αν πολλοί δεν μπορούν ή δεν θέλουν να το πιστέψουν, ο κ. Παπανδρέου κατάφερε να κινητοποιήσει την εδώ και καιρό απαθή πολιτική Ευρώπη και να την αναγκάσει να κινηθεί έξω από τις ατελείς και μονοσήμαντες, όπως απεδείχθη, προβλέψεις της Συνθήκης του Μάαστριχτ.

Ουσιαστικά, ο ασθενής κρίκος, τον οποίο οι περισσότεροι λοιδορούσαν, έδρασε σαν καταλύτης και κούνησε τον μέχρι πρότινος ασάλευτο γίγαντα.

Η Ευρώπη ένιωσε ότι δεν γίνεται να ετεροκαθορίζεται από τις απρόσωπες και αδιαφανείς αγορές, ούτε από ελεγχόμενους, με ιδιοτελείς σκοπούς, οργανισμούς.

Επείσθη ότι είναι καιρός να δοκιμάσει την ισχύ της, να ξεπεράσει τη λυσσασμένη και ταυτισμένη με τις αγορές γραφειοκρατία της και να θέσει τους δικούς της όρους στο παιχνίδι.

Μένει βεβαίως τώρα στον κ. Παπανδρέου ακέραιη η ευθύνη τήρησης του προγράμματος σταθερότητας. Είναι στο χέρι της κυβέρνησής του να το εφαρμόσει και όντως να θέσει τις βάσεις για τη μεγάλη μεταρρύθμιση που έχει ανάγκη ο τόπος.